Advertorial De zeventiende etappe van de Tour de France 2020 staat menig wielerliefhebber nog helder voor de geest. Vier dagen voor het einde kregen zij in de Alpen een beklijvend duel tussen Pogacar en Roglic voorgeschoteld, waarbij de twee Sloveense tenoren elkaar geen meter gunden. Het decor was de Col de la Loze. Een Tourdebutant, maar sinds dat moment op de bucketlist van iedere naar klimmen snakkende wielrenner.

Jamais vu

Een fietspad, zo’n drie meter breed. Meer is het niet. Een weg naar het oneindige, geasfalteerd over wat ooit onderdeel van een blauwe skipiste was. De Col de la Loze, symbool voor de nieuwe toekomst van de wintersportoorden. Nu het sneeuw­seizoen al jarenlang korter en korter wordt, is de roep om in zomerse outdoor sporten te investeren groter dan ooit.

Twee stoeltjesliften leiden naar de top van La Loze. Het was het domein voor wandelaars in de zomer en skiërs in de winter. Totdat de beleidsbepalers van Les Trois Vallées inzagen dat je de toerist meer moet bieden. Naast de Altiport van Méribel verrees op zo’n 2000 meter hoogte een 18 holes golfbaan. En voor de wielrenners werd een fiets­pad naar de 2304 meter hoge Col de la Loze aangelegd. Niet zomaar een fiets­pad, maar het meest spectaculaire dat de Alpen kennen. Met stijgingspercen­tages tot 23% is het een monster. Een combinatie tussen de Col du Galibier, de Alto de El Angrilu en Passo del Mortirolo.

Op zo’n calvarietocht moet je de renners recht in de ogen kunnen kijken. Cijfers als 21,5 kilometer met een ge­middeld stijgingspercentage van 7,7 % bevestigen dat het een uitzonderlijke klim is. “Jamais vu,” bevestigde Bernard Hinault na een eerste kennismaking met de klim die pas vorig voorjaar werd geasfalteerd. Maar het zijn de steilste passages die echt respect afdwingen. Het gaat er tot 24 % en dat doet de renners pijn. Of het nu professionals zijn of amateurs: het piept en het kraakt.

Zigzaggen

Bij mij kraakte het ook. De Col de la Loze reed ik als onderdeel van de Trois Vallées Addict Tour, een fietsevenement voor wielrenners en mountainbikers. Het wielerparcours was met 35 kilometer en zo’n 1.200 hoogtemeters een mooie afwisselende route die de dorpen Courchevel en Méribel doorkruist.

Ondanks dat het échte autovrije deel pas op zes kilometer van de top begint, is het daarvoor ook al rustig wat het fietsen uiteraard ten goede komt. Nagenoeg de hele weg voor jezelf, mocht het je te steil worden kun je gerust al zigzaggend naar boven. Wel opletten voor tegemoet­komende dalende fietsers natuurlijk.

Welverdiend uitzicht

Eenmaal boven moet je absoluut de tijd nemen om te genieten van de prachtige stille omgeving, met de bonus dat je direct even op adem komt. De organi­satie van de Trois Vallées Addict Tour zorgde voor een goede ravitaillering, waar je zelfs om 11 uur ’s ochtends al aan het bier en BBQ­-worsten kon. Die heb ik aan me voorbij laten gaan. Na een colaatje, een halve banaan en wat vers stokbrood was het tijd om met een extra laagje kleding de afdaling in te gaan. Een afdaling die zo’n beetje alles in zich heeft: lange overzichtelijke wegen waar de snelheid behoorlijk kan oplopen, maar ook enkele scherpe bochten.

Ter hoogte van de boomgrens doemen er plotseling nog een aantal elkaar kort opvolgende haarspeldbochten op. Letterlijk voor ieder wat wils. De conditie van de weg is haast net zo afwisselend. Het grootste gedeelte daal je vliegensvlug over glad, nieuw asfalt. Toch moet je constant blijven opletten, in sommige bochten moet je flink je best doen losliggende steentjes te ontwijken. Maar over het geheel gezien is het een welverdiende afdaling die je beloont na een al even zo fijne klim.

Brides-les-Bains als basiskamp

Brides-les-Bains is mijn vertrekpunt voor de klim naar de Col de la Loze. Ik heb het niet voor niets gekozen. Het dorpje heeft alles wat een fietstoerist maar kan wensen. Gelegen in het dal van het kleine riviertje Bozel geeft het toe­gang tot de mooiste klimmen in de buurt. De Iseran, Petit Saint Bernard, Cormet de Roselend en de Madeleine liggen allemaal binnen schootsafstand. Maar ook na het fietsen heeft Brides alles te bieden wat je als renner maar zoekt. Het is er knus en gezellig. Anders dan de skistations die in de buurt liggen is Brides een echt dorpje, waar het leven ook zonder toerisme zijn gang gaat.

De thermale baden, waar Brides-les-Bains een deel van de naam aan te danken heeft, maken het Alpendorp ook voor niet­-fietsers een ideaal basiskamp. Thermen zijn in Nederland niet zo ingeburgerd als in Frankrijk, waar zelfs vanuit een ziektekostenverzekering een deel van de kosten wordt vergoed.

Ik weet niet in welke mate zo’n bezoek me fysiek goed doet, maar geestelijk kom ik er helemaal tot rust na een lange dag in het zadel. En helemaal lekker: je kunt er een fijne herstelmassage boeken, zodat je vermoeide spieren lekker losgemaakt kunnen worden.