Ties Wijntjes

•

Fietstoerisme Ik durf het bijna niet toe te geven, maar tot voor kort had ik nog nooit in de Vlaamse hellingen gefietst. Tot voor kort gelukkig, want recent stond mijn eerste date met de Vlaamse Ardennen op de planning. Het werd liefde op het eerste gezicht.

Het is een regenachtige zondag in Vlaanderen. In Wevelgem om precies te zijn, waar de overwinnaar van Gent-Wevelgem een kleine zes uur later binnen zal rijden. De kou, de regen, de wind; niks lijkt mee te werken voor mijn eerste kennismaking met de Vlaamse Ardennen. In mijn hoofd heb ik al een streep gezet door de 130 kilometer die ik wilde gaan fietsen, maar ik besluit toch een poging te wagen.

Als ik door de open weiden fiets denk ik aan Le Plat Pays van Jacques Brel – foto: Cor Vos

Als ik de deur van de auto opensla, voel ik de druppels op mijn benen landen nog vóór ik uitstap. Vier laagjes kleding, dikke handschoenen, overschoenen tot op de knieën; ik heb alles uit de kast getrokken om me te wapenen tegen het weer. Nadat ik mezelf al jaren wielrenner noem, kan het verkennen van de Vlaamse Ardennen simpelweg niet langer wachten.

Ik slinger vanaf de start de figuurlijke brommer aan om warm te blijven, maar het duurt slechts een goede vijf kilometer tot ik compleet doorweekt ben. Iedere andere dag was ik thuis gebleven, maar vandaag is dat niet het geval. Het is lastig om de vinger er precies op te leggen, maar iets houdt me op de been.

Een troosteloos maar toch romantisch Vlaams dorpje – foto: Joris Knapen

Het zijn de eerste kilometers door sub-urbaan Vlaanderen. Het zijn de logge huizen in de vaak allesbehalve sierlijke dorpjes. Het zijn de betonplaten met bitumineuze voegvulling, die een ritmisch stuiteren opleveren als ik er met de fiets overheen rijd. Het zijn de licht glooiende open weides. Het is het gevoel van Vlaanderen, dat je je hier in het hart van de koers bevindt.

Dat gevoel is enkel en alleen ontstaan door de beelden die ik op de televisie zag en de verhalen die ik van menigeen hoorde. Toch is het genoeg om me op de fiets te houden in de erbarmelijke omstandigheden.

Het peloton op een met rijen dik publiek bezaaide Oude Kwaremont, iconisch – foto: Cor Vos

Als ik in de verte de heuvelrug van de Vlaamse Ardennen voor het eerst zie opdoemen, schiet er een stoot energie mijn lichaam in. De prelude was leuk, maar nu begint het echte werk. Met iedere pedaalslag komen de fameuze hellingen dichterbij. Als ik de VIP-tent op de Oude Kwaremont herken, gaat het écht beginnen.

De weg loopt al even omhoog als het tot dan toe gladde asfalt over gaat in kasseien. Het gevoel van enthousiasme maakt snel plaats voor focus; ritme houden, stevig blijven trappen en goed opletten welke lijnen ik rijd. Het is aanpoten, vooral voor mijn lichaam dat aan alle kanten door elkaar wordt geschud.

Ik zou liegen als ik zeg dat de beklimming me niks deed. Sterker nog, het hakt er behoorlijk in. Toch kan ik niet wachten tot de volgende kasseienklim, want het blijft bijzonder om over deze wegen te fietsen. Tennissen op Wimbledon of voetballen in de Johan Cruijff ArenA is slechts aan weinigen toebedeeld, maar fietsen over de wegen die de koers kleuren, kan iedereen.

De Koppenberg. Loodzwaar maar evengoed prachtig – foto: Cor Vos

Hoe zwaar het ook is, die gedachte maakt fietsen in Vlaanderen enorm bijzonder. Klim na klim en inspanning na inspanning blijft het genieten. De herinneringen aan de koers, de beelden van het publiek wat rijen dik staat, de bekende namen als de Paterberg, de Koppenberg en de Taaienberg; het levert stuk voor stuk een fraai gevoel op. Het is een onverklaarbaar stukje emotie wat fietsen in deze streek zo mooi maakt.

Zo fiets ik ondanks de bijtende kou enkele uren met ongekend plezier door het Vlaamse land. ‘Gekkenwerk’, denk ik regelmatig, waarna ik een brede lach niet kan onderdrukken. Opeens realiseer ik wat die emotie is die dit zo bijzonder maakt. Het is het besef dat in streken als deze iedere helling, elk huis en zelfs elke graspol koers ademt. Dat gevoel is uniek, dat gevoel is magisch en dat gevoel is iets wat iedere wielrenner eens mee moet maken.