Gravelen in de Dolomieten

De Italiaanse Dolomieten staan op de prestigieuze UNESCO Werelderfgoedlijst. Niet zo gek, want veel weidsere en schonere uitzichten dan in de Dolomieten bestaan er niet. Niet alleen wat betreft landschap en natuur, maar ook qua gravelbiken biedt de Dolomieten de (fiets)toerist veel.

Voor de RIDE Najaarsgids 2021 verkenden Arjan en Sebastiaan de Italiaanse Dolomieten. Uitvalsbasis was een fietshotel in Toblach in in de provincie Südtirol. Vanaf hier gravelden vader en zoon mooie tochten door de Dolomieten.

Met de gravelbike rond de Monte Cristallo
Op advies van hoteleigenaar Enrico is een rit rondom het Christallo-Massief, nabij Cortina d’Ampezzo een goed inkomertje. Als zeventig kilometer, met bijna 1.400 hoogtemeters, op voorhand al rustig te noemen valt, blijkt onderweg dat het toch even anders zit.

Na vertrek in zuidelijke richting door het Höhlensteintal vallen de milde stijgingspercentages toch zwaar, wat te wijten valt aan de autorit. Het uitzicht op de beroemde Tre Cimi di Lavaredo, oftewel Drei Zinnen, verzachtte de pijn en zorgde weer voor een redelijk tred.

Lago di Misurina
Bij de afslag naar links, naar het Meer van Misurina, gaat de weg op sommige stukken flink omhoog. De Grensbrücke/Ponte de la Marogna markeert de grens tussen het Duits- en Italiaanstalige gedeelte en de provincies Südtirol en Belluno. Sneller dan verwacht bereiken vader en zoon op 1.750 meter hoogte gelegen Lago di Misurina.

Meer van Misurina – foto: Joris Lugtigheid

In het spoor van Nibali
In Misurina wacht de keuze of de Tre Cimi di Lavaredo wordt opgereden. Een slingerende steile bergweg naar de voet van de Drei Zinnen. In 2013 was deze weg nog het decor van de heroïsch gewonnen rit van Vincenzo Nibali in de Giro d’Italia.

Skidorp Cortina d’Ampezzo wordt vervolgens bereikt na een snelle afdaling. Hier werden in 1956 de Olympische Winterspelen gehouden. De sfeer van toen hangt er nu nog steeds. Mondain en luxueus, maar ook een beetje ouderwets. Vanaf het terras doemt een fraai spoorviaduct op. Het vreemde is dat er geen treinen over rijden, maar fietsers. Huh?

Gravelbiken over spoortracé
Dit oude smalspoortracé naar het noorden gaat over een mild stijgingspercentage en voorbij Cortina wordt het asfalt ingeruild voor gravel. Het steengruis is vrij dik, maar nergens grof. Prima geschikt voor smalle 25 mm banden. Opvallend zijn de oude treinstationnetjes met spoortunnels, een architectonisch hoogstandje aangelegd door de Oostenrijkers tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Het dak van de tocht, de Passo di Cimabance, geeft zich op de Monte Piana. De Monte Piana was het epicentrum van de bergoorlog tussen Italië en Oostenrijk, gedurende de Eerste Wereldoorlog. Na de Passo di Cimabanche gaat de route noordwaarts het Höhlensteintal in en is het weer gravelen geblazen richting Toblach. Militaire fortificaties en mitraiileursnesten vliegen langs in de afdaling op weg naar een Zuidtirools biertje.

Het volledige artikel is te lezen in de RIDE Najaarsgids die uitkwam in september 2021. Lezen? Die editie van RIDE Magazine kan je hier bestellen.