Ties Wijntjes

•

Om me heen torenen ruwe bergtoppen in de hoogte, als een oneven spijkerbed wat in de wolken prikt. In de verte, aan het einde van de afgrond, ligt de vallei van Auronzo. Het is een ongekend indrukwekkend schouwspel, en boven het geheel prijken drie imposante pieken. Dit is hoe de hemelpoort er uitziet, denk ik als ik na een moordende klim bovenkom.

Vaak is het de hoogste berg van een regio die de absolute trekpleister van de regio is. Niet in de Dolomieten. Wielrenners zullen al gauw aan de Passo Giau, Sellaronda of Passo Fedaia denken, maar deze worden stuk voor stuk in schoonheid overklast door de Tre Cime di Lavaredo. Superlatieven schieten tekort om de prachtige uitzichten die je hier aantreft te beschrijven.

Een loeisteile uitdaging
Het is een doodlopende klim, dus je zal over dezelfde weg moeten klimmen en dalen. Het doet er eigenlijk niet toe, want in dit geval gaat het niet om de reis maar absoluut om de bestemming. Misschien is het juist omdat het uitzicht op de top zó mooi is, dat het een absolute gruwel van een klim is. Het is een kwestie van moeten, want de kilometers naar de top zijn loodzwaar.

Het meer van Misurina – foto: Freddy Planninschek

De beklimming begint in Misurina. Alhoewel je er eigenlijk net buiten begint, is het zeker de moeite waard even het dorp te bezoeken, aangezien je hier een bijzonder mooi bergmeer aantreft. Een rotonde, gelegen naast een camping en twee hotels, kondigt de start van de beklimming aan; en hoe. Niet rustig starten, maar gelijk aan het werk: de weg knalt aan een stijgingspercentage van 12% omhoog de eerste 500 meter. Zwaar, maar vergeleken met wat komen gaat een opwarmertje.

Na dit eerste stuk klimmen kom je boven bij een parkeerplaats, waar weer een pittoresk bergmeertje ligt. Een kleine twee glooiende kilometers volgen, richting tolpoortjes. Op de fiets hoef je niet te betalen, dus kan je zo langs de wachtende auto’s rijden. Geniet nog even van de rust, want niet veel later start een van de zwaarste beklimmingen uit het Europese hooggebergte.

Een haarspeldbocht naar rechts kondigt het klimgeweld definitief aan. Eerst een paar honderd meter redelijk rustig, maar daarna volgt 4 kilometer aan bijna 12% gemiddeld, met uitschieters tot 16%. De cijfers zijn indrukwekkend, maar konden mij toch niet voorbereiden op wat komen ging. Ik durf te zeggen dat ik – met dank aan mijn kleine postuur en vele trainingsuren – best een goede klimmer ben, maar deze klim heeft me meermaals hardhandig op mijn plaats gezet en heel klein doen voelen.

foto: Freddy Planninschek

Het is eigenlijk heel simpel: de weg loopt steil omhoog, kilometerslang. Hoogstwaarschijnlijk vraag je jezelf een aantal keer af waar je aan begonnen bent, en ben je tijdens de klim vooral bezig met het aftellen van de kilometers tot de top. Het uitzicht is mooi, maar het is lastig om ervan te genieten aangezien ik, zonder te overdrijven, moet opletten om recht vooruit te blijven fietsen. In de haarspeldbochten kan je soms een heel kort moment van rust vinden, maar het is ploeteren tot de top. En toch zijn er weinig beklimmingen die ik meer aan kan raden dan deze.

Ongekend indrukwekkend
Haarspeld voor haarspeld werk ik mijn weg naar boven, in de wetenschap dat de beloning groots gaat zijn. Als ik het bordje van de pashoogte aantref zie ik het prachtige uitzicht wat me beloofd is nog niet gelijk, maar de weg loopt nog iets verder, 200 meter om precies te zijn, naar het Rifugio Auronzo. Met een paar laatste krachtige omwentelingen kom ik boven en valt mijn mond in figuurlijke zin wagenwijd open. Zoals gezegd: superlatieven schieten tekort.

Rifugio Auronzo – foto: Ties Wijntjes

Waar begin ik met kijken? Recht voor me doemen de massieve bergwanden van de Tre Cime di Lavaredo op. In de diepte ligt het dorpje Auronzo, met daarachter een opvallend, azuurblauw meer. En om me heen, aan alle kanten, zijn een ontelbaar aantal andere dolomietenpieken zichtbaar.

De weg verandert hier in een ruw gravelpad en alhoewel het niet echt goed te doen is met de wegfiets, is het absoluut een aanrader deze toch even te volgen. Ik besluit een stukje verder te fietsen, tot aan een klein kapelletje, waar ik de fiets parkeer en in het gras ga zitten om de omgeving goed in me op te nemen. Het is een bijna sprookjesachtig cliché hoe ik erbij zit, maar het is ook onbeschrijflijk mooi.

Op het gravelpad tref je veel grote stenen aan, maar het uitzicht is fantastisch – foto: Freddy Planninschek

Uiteindelijk ben ik bijna een uur op de top, en toch lijk ik met elke blik weer iets nieuws op te vangen. Van de met bloemen begroeide Alpenweide, tot de unieke bergpieken; de omgeving rond de Tre Cime di Lavaredo is buitengewoon mooi en kent zijn weerga niet. De zware beklimming blijkt ruimschoots rendement op te leveren.

We schrijven wel vaker dat een bepaalde beklimming of route een must is voor de wielerliefhebber. Alhoewel de Tre Cime di Lavaredo een draak van een beklimming is, komt hij met stip op 1 te staan in dit lijstje. De onovertroffen schoonheid die je boven aantreft, maakt het de pijnlijke rit meer dan waard. Fietsliefhebber of niet, eenieder zou de pracht van dit stukje Dolomieten eens met eigen ogen moeten aanschouwen. Ik blijf erbij: dit is hoe de hemelpoort eruit moet zien.

Verantwoording:
Arabba heeft WielerFlits uitgenodigd om naar de Dolomieten te reizen. Een redacteur van onze site verbleef in Arabba en schreef aan de hand van zijn ervaringen dit verslag.