Afzien op het WK-parcours van 2018 rondom Innsbruck
Waar ben ik aan begonnen? Ik vraag het mezelf voor de derde keer af als ik met veel pijn en moeite mijn pedaal weer naar beneden weet te drukken. Ik wil stoppen, maar de sociale druk van een fietser achter me doet zijn werk goed: tergend langzaam kruip ik verder over het wegdek van de Höttinger Höl. Het WK-parcours van 2018 rondom Innsbruck is prachtig, maar de slotklim is loeizwaar!
Het was voor het grote publiek de kennismaking met Remco Evenepoel en Marc Hirschi, maar ook met een prachtig fietsgebied. De Alpen rondom Innsbruck zijn minder bekend en populair dan de Franse of Italiaanse tegenhangers, maar doen er zeker niet voor onder. Twee beklimmingen kleurden de finale van het wereldkampioenschap op de weg in 2018: maar liefst zeven keer werd de klim naar Igls beklommen, en de Höttinger Höl was de definitieve scherprechter in de finale. Vooral die laatste klim zal bij menig wielerliefhebber nog in het geheugen gegrift staan.
De vele gekleurde huizen en met kasseitjes geplaveide pleinen in het centrum van Innsbruck vormen een mooi startdecor van de rit. De eerste kilometers lopen door het centrum over brede wegen, zonder noemenswaardige gebeurtenissen. Het begin van de klim gaat over een smalle, steile weg, aangezien de brede weg eerst niet toegankelijk is met de fiets. Na deze taaie openingsmeters voert de rest van de klim naar Igls over een brede weg, die in het begin behoorlijk druk kan zijn met gemotoriseerd verkeer. Eerlijkheidshalve is dit deel van de beklimming daardoor ook niet per se heel leuk.
Naarmate je hoger komt en je de bebouwing achter je laat, wordt het steeds rustiger en mooier. De hoogtemeters die je in rap tempo wint zorgen ervoor dat je een mooi panoramisch uitzicht over Innsbruck en de daaromheen liggende bergen hebt. De laatste kilometer vlakt het wegdek af en rijd je door een bos naar de top. Wie Zwift weleens gebruikt heeft zal de slotkilometer en de afdaling herkennen van het virtuele trainingsplatform. De afdaling is er vooral een voor de snelheidsduivels. Over glad asfalt en steile wegen rijd je in hoog tempo terug naar Innsbruck. Een paar bochten en kleine dorpjes onderbreken je ritme, maar de getrainde daler is in een paar minuten beneden.
Enkele vlakke kilometers door Innsbruck bieden kans om even op te laden, alvorens een haast onbeschrijflijk zware beklimming wacht. Het gemiddelde van 11,5% over 2,8 kilometer is al indrukwekkend, maar vooral de steile flanken in de tweede helft kunnen als een martelgang worden aangeduid. Een halve kilometer loopt het wegdek aan 19,8% (!) omhoog, met uitschieters naar 28%.
Na het oversteken van de rivier de Inn rijd je tussen twee huizen een smal straatje in en begint de weg gelijk omhoog te lopen. Eerst nog aan vriendelijke percentages van 6%, maar al gauw wordt het steiler en steiler. De weg slalomt omhoog en met het vorderen van de klim wordt het alsmaar zwaarder. Een brug biedt bij het verlaten van de woonwijk een kort rustmoment, maar daarna wachten de stroken waaraan deze klim zijn naam heeft te danken.
De passage door het bos lijkt meer op een geasfalteerde skischans dan een weg. Eén moment van onoplettendheid en je voorwiel komt moeiteloos van de grond, vanaf hier is het enkel nog harken. Iedere bocht hoop ik dat de klim afvlakt maar het lijkt alleen maar steiler te worden. Met hangen en wurgen kom ik boven, maar van harte is het niet gegaan. Nadien vraag ik me af wie bedacht heeft deze weg hier neer te leggen en waarom dat op deze wijze moest; had het niet iets minder steil gekund? Het bankje dat op de top gepositioneerd is, biedt een welkome verlichting voor de met zuur volgelopen benen.
De zwaarte van deze beklimming is lastig uit te drukken. Het steile stuk is niet alleen heel steil maar ook behoorlijk lang, waardoor de passage ervoor er eigenlijk niet meer toedoet. Bovenkomen is een hele prestatie op de Höttinger Höl. Ondanks het pijn lijden heeft de klim ook weer zijn charme. De historie van het WK en de rust waarin je je begeeft die een schril contrast vormt met het afzien, maken het een mooie ervaring. En misschien zit het hem juist wel in de krankzinnige uitdaging, omdat voltooiing van deze beklimming je nadien doet overladen met een flink gevoel van zelfvoldoening.
Om te reageren moet je ingelogd zijn.