Reportage: van kofferbak naar Canyon
foto's: Niels Amsterdam/Canyon
donderdag 29 december 2022 om 11:58

Reportage: van kofferbak naar Canyon

Tien jaar geleden bezocht Rodrick voor het laatst het hoofdkantoor van Canyon in Koblenz. Onlangs kwam hij er terug en schrok zich een hoedje. Verslag van een bedrijfsbezoek aan de snelst groeiende firma in de fietsbranche.

Dit artikel was eerder te lezen in het najaarseditie van RIDE Magazine. Gravel, kasseien, modder, zand, met tassen, zonder tassen: dat zijn de thema’s van het 172 pagina’s tellende najaarsnummer van RIDE.
Bestel nu deze editie online en krijg ‘m binnen enkele dagen thuisbezorgd.

De eerste keer dat ik het hoofdkwartier van Canyon bezocht kan ik me nog goed herinneren. Het is een jaar of twaalf geleden geweest en het waarom weet ik niet meer precies, maar we gingen een stukje fietsen met een paar journalisten en daarna was er een barbecue gepland. Koblenz had ik zo gevonden, net als de Karl Tesche Straße, waar het bedrijf is gevestigd, maar met het bedrijfspand zelf had ik iets meer moeite. Ergens in de wijk was een blokkendoos van 50 bij 50 meter en dat was het dan. Canyon. 

Maar er is in die jaren veel gebeurd. Canyon is geëxplodeerd. Het bedrijf is minstens tien keer zo groot geworden en zoeken naar het pand is niet meer nodig. Waar het vorige bedrijfspand in het wijkje stond, is nu het hele wijkje Canyon geworden. Alleen de showroom heeft al de omvang van het vorige pand en dan is dit alleen nog maar de showroom van de racefietsen en mountainbikes. 

Holymoly, wat is hier gebeurd? Ik moet de metamorfose nog even verwerken als Niels me hartelijk ontvangt. De Nederlandse vertegenwoordiger is pas drie jaar in dienst en moet hard lachen om de verbazing van die oude rot. Hij zet me even neer op een stoel om te herstellen van de klap en haalt bij de counter een kop koffie. Langzaam maar zeker kom ik weer terug in het nu: een bedrijfsbezoek aan een van de meest toonaangevende fietsmerken van de huidige tijd.

In de beginjaren werd Canyon geframed als een cheap supermarktmerk. Onzin, want stiekem deed Canyon juist spectaculaire innovaties. Denk aan Project 3.7 uit 2005. Toen slaagde de Duitse ingenieurs erin een rijdbaar prototype te maken van 3,7 kilo, ver onder de UCI-limiet van 6,8 kilo. 

Om wat aan het onterechte imago te doen ging Canyon in 2007 een wielerploeg sponsoren: Unibet. Zo reed de nog jonge Laurens ten Dam op een groenwitte fiets afkomstig uit Koblenz. Na Unibet kwamen Silence-Lotto en Katusha. In het huidige peloton rijden liefst drie relevante mannenploegen op Canyon: Movistar, Arkea-Samsic en natuurlijk Alpecin-Deceuninck. Vooral de laatste ploeg is belangrijk voor het merk, omdat met name Mathieu van der Poel daar rijdt. Interessant in commercieel opzicht, maar ook technisch. Van der Poel is immers wereldtopper op de racer, crosser en mountainbike en levert zo waardevolle feedback voor de ingenieurs van Canyon.

Naast de mannenploegen sponsort Canyon ook de eigen Canyon-Sram vrouwenploeg van Kasia Niewiadoma en diverse toppers in de triatlon, downhill en gravel/endurance. 

De bekende snoepwinkel
Slenterend door de showroom komen we een paar highlights uit het recente verleden van het merk tegen. Natuurlijk de gele fiets van Mathieu uit de Tour van vorig jaar, maar ook de fiets waarop Jenny Tough in 2021 de eerste vrouw in de uitslag van de Silk Road Mountain Race werd, een meerdaagse bikepackrace door de onherbergzame natuur van Kyrgyzstan. Twee uitersten, de ene snel, de ander een fiets die nooit kapot mag en alles moet kunnen vervoeren. 

Ik ben niet bij de fietsen weg te slaan, want kind in snoepwinkel en zo, maar Niels maant dat we toch een beetje verder moeten. “We gaan zo hier even achter de schermen in het testlab kijken en daarna gaan we naar de fabriek. Als we tijd hebben, gaan we ook nog even kijken bij de vestiging die fietsen maakt voor de profs en voor de marketing, maar dat is een eindje verderop.” Wat zeg je? Is dit niet alles? Net als je denkt dat je alles gehad hebt, blijkt er nog meer te zijn. Wat ik al schreef: Canyon is geëxplodeerd.

Microscopenafdeling
Dat beaamt Dennis, die ons aan de andere kant van de poort ontvangt. Hij is sinds 2011 in dienst als ingenieur en heeft het bedrijf zien groeien. Net als zijn afdeling trouwens, waar hij ervoor moet zorgen dat nieuwe fietsen technisch van excellente kwaliteit zijn voor ze naar de consument gaan, maar ook moet uitvissen wat er fout is als er onverhoopt een fiets terugkomt met malheur.

Om ons heen staan allerlei vitrines met frames die machinaal heen en weer worden bewogen, een keertje of honderdduizend aan een stuk. Houdt het stuur het? Wat is de torsie van de bracketpot? Het wordt allemaal gemeten. Dat gebeurt vooraf, in de ontwerpfase van een fiets, maar ook na productie. Zo kan Canyon scherp op het netvlies houden of de fiets klopt met het design als het gaat om stijfheidswaarden, maar ook of de producent in China goed werk heeft geleverd.

Dennis en zijn afdeling. Laagje voor laagje bekijkt hij de frames.

Daartoe is er ook nog een machine beschikbaar die met straling een foto maakt van de layup van het materiaal. “Voor frames doen we steeksproefsgewijs de tests, maar onderdelen als sturen, die cruciaal zijn vanuit het oogpunt van veiligheid testen we allemaal,” legt Dennis uit. Voor Canyon is het maken en verkopen van eigen onderdelen als sturen en zadelpennen steeds belangrijker aan het worden. Maar dan moet de kwaliteit wel goed zijn. Met de tests en het stickertje dat erna op het onderdeel wordt geplakt weet je als consument zeker dat je spullen in orde zijn.

Even laat Dennis nog zijn eigen domein zien, de microscopenafdeling zal ik maar zeggen. Daar ontvangt hij frames waar iets geks mee is gebeurd. Die zaagt hij in kleine stukjes, waarna hij onder een microscoop onderzoekt wat er aan de hand is. Zo kan snel worden ingegrepen in de productiewijze.

Computergestuurd
Na een uurtje zijn we rond. Ik had nog wel willen blijven, maar Niels staat al te trekken. Een snelle lunch in het bedrijfsrestaurant en hoppa, naar ‘de fabriek’. Een echte fabriek is het niet, want de frames worden gemaakt in China en de onderdelen komen van derden. Het is meer een assemblage-afdeling, beredeneer ik als we ernaar toerijden. Eenmaal daar moet ik mijn verwachtingen weer bijstellen. Afdeling? De vorige keer dat ik kwam kijken stond een mannetje of twintig fietsen in elkaar te schroeven, maar wat ik nu zie is wel wat anders. In een hal ter grootte van een voetbalveld staan 200 mensen te werken aan duizenden fietsen. 

Geen idee waar ik naar moet kijken, want overal gebeurt wat. Gelukkig is er Johannes. Hij is de industrieel ontwerper die het proces en de spullen stroomlijnt en hij gaat ons uitleggen wat we zien. 

Het is veel. Elke dag kan Canyon 2000 fietsen maken. 2000 fietsen. Per dag. Nu is het vakantietijd en komen ze maar aan de helft en het is al een drukte van belang. Overal zie ik fietsen in wording en mensen die er een onderdeel op schroeven. Op een computer zien ze welke fiets er komt in hun fabriekslijn, zodat ze weten welk stuur erop moet. Nou ja, ook dat geeft de computer aan met QR-codes. Zelfs het schroeven wordt computergestuurd: de momentsleutel staat in verbinding met het computersysteem en weet precies hoe hard alles moet worden aangedraaid. Achter de werkplekken zoemen mensen als bijen rond om de werkplekken van nieuwe onderdelen te voorzien. 

Ik mis een groot deel van Johannes’ uitleg. Dat ligt niet aan hem. Hij vertelt het allemaal goed, maar ik sta nog te kijken bij de vorige plek omdat het een intrigerend geheel is. Mezelf verplaatsend in hun schoenen is het werk boeiend en saai tegelijk. De efficiency is ongekend en prachtig om te zien, maar als je het terugbrengt tot de handeling is het saai lopendebandwerk natuurlijk. Dat beaamt Johannes. “We proberen het werk zo simpel mogelijk te maken. Niet om het saai te maken, maar om de kans op fouten zo klein mogelijk te houden. Vandaar dat alles computergestuurd is.”

Giro-fiets van Annemiek
Flabbergasted stap ik weer in de auto. Op naar de volgende vestiging. Maar waar ‘de fabriek’ een soort korf vol met zoemende bijen is, is deze afdeling een oase van rust. In de bossen verscholen ligt het meest sexy deel van Canyon, waar de liefhebber (ik zegt de gek) van smult: de afdeling waar ze de pro-bikes en marketingfietsen in elkaar zetten. Larry leidt ons in een uurtje langs alle nieuws. Ik zie de nieuwste Vuelta-fiets voor Alpecin-Deceuninck, in een chameleon-paars dat past bij de outfit, ik zie de nieuwe zilveren fietsen voor de downhilldeelnemers van Canyon aan het WK, ik zie de Giro-fiets van Annemiek en ik zie, ach, wat een schoonheid aan fietsen.

De fiets van Annemiek naast de fiets waar Peter Stetina Unbound op reed

Larry ziet de lach op mijn gezicht en herkent het gevoel bij de koffiemachine. ,,Toen we met deze afdeling te horen kregen dat er voor ons geen plek meer was op het hoofdkantoor en dat we moesten verhuizen, kregen we ter compensatie deze koffiemachine. Om de teleurstelling bij de mensen een beetje te verzachten. Maar inmiddels willen we nergens anders meer heen. We hebben onze eigen plek gevonden.”

Na het bezoek moet ik nog drie uur naar huis. Als ik een beetje doorrij kan ik thuis nog een stukje fietsen. Verleidelijk. Maar toch zet ik de auto even stil bij een of andere Autohof. Op een terras bestel ik een gespritzte Apfelsaft en verwerk de indrukken van de dag. Ondanks dat ik al een tijdje meeloop in de business heb ik dit nog niet gezien. Indrukwekkend. Het is grappig om te merken dat werknemers als Niels en ook Finn, zijn Duitse marketingcollega die er de hele dag bij was, al aan de grootte gewend zijn. Maar in net aan een decennium is Canyon vertienvoudigd. Van de kofferbak van een auto naar dit. Dat kennen ze alleen van de verhalen. Het is een ondernemersverhaal om u tegen te zeggen. En ze maken ook nog prachtige fietsen. 

Uit de kofferbak
Canyon is opgericht in 1985 door Roman Arnold. Toen heette het nog Radsport Arnold en van een fietsenmerk was nog geen sprake. Arnold verkocht fietsspullen tijdens races en evenementen vanuit de achterbak van zijn auto. Dat kun je letterlijk nemen. Het fietsmerk Canyon kwam er pas in 1996. Opmerkelijk was vooral de keuze om de fiets via internet te verkopen en direct, zonder tussenkomst van dealers, aan de consument te leveren. Nu is dat gewoon, maar toen was dat een revolutionaire beslissing, waar veel weerstand tegen was in de fietsbranche. En nog steeds: veel fietsenmakers hebben nog steeds een aversie tegen Canyon. Maar inmiddels kunnen we stellen dat Roman Arnold de fietsbranche op zijn kop heeft gezet. Vrijwel alle fietsmerken kun je tegenwoordig online bestellen, al dan niet geleverd via een dealer. 

RIDE Magazine

Om te reageren moet je ingelogd zijn.