Youri IJnsen

• zondag 9 oktober 2022 om 19:55

Met de Ronde van Lombardije (zaterdag) en Parijs-Tours (zondag) is het wielerseizoen 2022 bijna ten einde. Voor veel renners betekent een van deze twee klassiekers hun last dance in het professionele wielerpeloton. WielerFlits zet ze op een rij.

Sebastian Langeveld (37)

foto: Cor Vos

Sebastian Langeveld neemt na zeventien jaar afscheid van het profpeloton in Parijs-Tours. Hij debuteerde in 2006 voor Skil-Shimano, waarvoor hij met de GP Pino Cerami meteen zijn tweede koers won. Ook een bekend beeld uit dat jaar: de neoprof bleek samen met ancien Michael Boogerd de beste tijdens het NK in Limburg. Na een conversatie tussen de twee reed zijn jeugdidool Boogerd naar een nieuwe Nederlandse titel.

Als we het daarbij zouden laten, zouden we Langeveld veel te kort doen. Als stilist op de fiets was hij een lust voor het oog en zijn huidige teammanager Jonathan Vaughters noemde hem ooit eens ‘verreweg de slimste coureur met wie ik ooit samenwerkte’. Hij won in zijn carrière zeven keer, waaronder Omloop Het Nieuwsblad 2011 en alsnog een Nederlandse titel in 2014. Dat was meteen ook zijn laatste zege. In 2017 stond hij nog wel op het podium van Parijs-Roubaix (derde).

Langeveld gaat nu als ploegleider aan de slag bij zijn huidige werkgever, EF Education-EasyPost. Gezien zijn analytisch vermogen, zoals te zien in deze legendarische aflevering van WielerFlits Live, moet dat wel goed komen.

Niki Terpstra (38)

foto: Cor Vos

Niki Terpstra deed in 2007 als eigenzinnige Noord-Hollander zijn intrede in het profpeloton, ver weg van het geijkte pad van het grote Rabobank. Hij viel in zijn beginjaren vooral op door zijn aanvalsdrang, met een ritzege in het Critérium du Dauphiné als hoogtepunt. Memorabel was ook zijn Nederlandse titel 2010. Hij zette de gehele Rabobank-ploeg te kijk door af te rekenen met Pieter Weening en Lars Boom. Op het WK in Geelong in datzelfde jaar, werd zijn solo pas in de slotkilometer gesmoord.

Na dat jaar wilde Rabobank hem graag hebben, maar dat zag de Noord-Hollander zelf niet zitten. Volgens hem was het beter als de Nederlanders verspreid werden over de verschillende WorldTour-teams. En dus trok hij naar klassiekersploeg Quick-Step, waar hij als sterke tweede pion werd uitgespeeld naast kopman Tom Boonen. In de acht jaren bij de stal van Patrick Lefevere stond Terpstra vijftien keer op het podium van een grote eendagsklassieker. Daarvan won hij er vijf en niet de minste.

Terpstra slaagde er namelijk in zijn twee droomkoersen te winnen, monumenten Parijs-Roubaix en de Ronde van Vlaanderen. De meervoudig wereldkampioen ploegentijdrit en Nederlands baankampioen richt zich na Parijs-Tours op gravelwedstrijden.

Philippe Gilbert (40)

foto: Cor Vos

Philippe Gilbert grossierde bij de beloften in veel ereplaatsen. Dat hij later zou uitgroeien tot een veelwinnaar en wereldtopper, hadden toen misschien niet zo veel mensen gedacht. Na zijn profdebuut bij FDjeux.com in 2002 (!), duurde het echter tot 2008 vooraleer de Waal écht doorbrak. Hij had in 2006 ook al eens Omloop Het Volk gewonnen, maar in 2008 deed hij daar plots nog eens Omloop Het Volk, Le Samyn én Parijs-Tours bij. Gilbert was voorgoed vertrokken.

Een jaar daarna stapt hij over naar Silence-Lotto, maar van silence was niet veel sprake meer. Na een sterk seizoen wint Gilbert op het eind van 2009 de Ronde van Lombardije en opnieuw Parijs-Tours. Een jaar later won hij zijn eerste Amstel Gold Race en was hij opnieuw de beste in Lombardije. In 2011 wint Gilbert vervolgens bijna alles wat los en vast zit: Strade Bianche, Brabantse Pijl, Amstel Gold Race, Waalse Pijl, Luik-Bastenaken-Luik, Clásica San Sebastián, GP de Québec en de eerste rit in de Tour.

In de jaren daarna voegde hij het WK (2012), de Ronde van Vlaanderen (2017) en Parijs-Roubaix (2019) aan zijn toch al imposante palmares toe. In Milaan-San Remo bleef hij steken op twee derde plaatsen en dus slaagde hij niet in zijn Strive for Five, minstens een zege in de vijf monumenten. In radio peloton gaat rond dat hij de staf van Soudal-Quick-Step gaat versterken. Parijs-Tours is zijn laatste wedstrijd.

Dimitri Claeys (35)

foto: Glenn Coessens

Veel mensen reppen tegenwoordig dat het beloftencircuit maar moet verdwijnen. Zonder die categorie had Dimitri Claeys het nooit tot prof geschopt. De Belg is het typische voorbeeld van een laatbloeier. Hij kreeg in 2010 weliswaar de kans bij het dan nieuwe Duitse team NetApp. Daar werd hij gewogen en te licht bevonden, waarna Claeys terugkeerde op clubniveau. In die jaren won hij twee keer Omloop Het Nieuwsblad Espoirs, waarna hij in 2015 een nieuwe kans kreeg bij Veranda’s-Willems.

In 2016 werd hij vervolgens opnieuw prof bij Wanty-Groupe Gobert. Na een sterk jaar kon hij vervolgens in Frankrijk aan de gang bij Cofidis. Hij groeide uit tot een sterke helper in het klassieke voorjaar, die in andere eendagsklassiekers doorheen het jaar ook zijn eigen plan kon trekken. Met de zege in Famenne Ardennes Classic 2019 op zak, promoveerde hij in 2020 in de herfst van zijn carrière nog naar de WorldTour. Via Cofidis en Qhubeka-NextHash maakte hij dit jaar het cirkeltje rond.

In het shirt van Intermarché-Wanty-Gobert rijdt hij in Parijs-Tours zijn laatste koers als prof. Daar geeft hij in het bijzijn van zijn ouders de fakkel over aan zijn jongere broertje Arno. Die rijdt de beloftenversie van Parijs-Tours en zal komend jaar als prof debuteren bij Sport Vlaanderen-Baloise. Dimitri zal op zijn beurt aan de slag gaan als ploegleider bij Intermarché-Wanty-Gobert.

Tanel Kangert (35)

foto: Cor Vos

Tanel Kangert stond niet bekend als een buitensporig groot talent. Toch durfde AG2R La Mondiale het in 2008 met hem aan. Na twee jaar vol knieproblemen leek hij in de vergetelheid te raken nadat de Fransen afscheid van hem namen. In 2010 reed hij daardoor werkloos in de rondte. Ondanks dat hij amper wedstrijden reed, wilde Astana hem nog een tweede kans geven. In dat shirt won hij in 2012 een rit in de Ronde van Zwitserland en werd hij Ests kampioen op de weg. Zijn contract werd verlengd.

Maar goed ook, want in 2013 werkte Kangert veruit zijn sterkste jaar als prof af. Als meesterknecht van Vincenzo Nibali loodste hij de Italiaan naar de eindzege in de Giro d’Italia en naar een tweede plek in de Vuelta a España. Zelf werd de Est respectievelijk veertiende en elfde. Astana verlengde zijn contract met drie jaar. Een jaar later hielp hij Nibali ook aan de eindzege in de Tour de France. Het jaar daarop hielp hij Fabio Aru en Mikel Landa aan het Giro-podium en Nibali aan plek vier in de Tour.

In de jaren erna bleef Kangert een zeer sterke helper, maar won hijzelf ook twee ritten in de Giro del Trentino én het eindklassement in de Abu Dhabi Tour (beiden 2016). Wat hij na de Ronde van Lombardije gaat doen is vooralsnog niet bekend.

Mikel Nieve (38)

foto: Cor Vos

Mikel Nieve is 38 jaar en ‘pas’ dertien jaar prof. De Baskische klimmer was een laatbloeier. Nadat hij zijn opleiding bij Caja Rural voltooid had, trok hij naar de oranjehemden van Euskaltel-Euskadi. Daar toonde hij in zijn eerste twee jaren meteen uit wat voor hout hij gesneden was. Achtereenvolgens werd hij tiende in de Vuelta a España 2010, eveneens tiende in de Giro d’Italia 2011 en daarna negende in de Vuelta van datzelfde jaar. Bovendien won hij in de eerste twee een etappe. Een nieuw talent leek geboren.

Maar tot daar stokte zijn niveau. Waar WielerFlits jaarlijks de Zubeldia Award uitreikt aan de renner die het minst opvallend in de top-10 van een grote ronde is geëindigd, had dat ook prima de Nieve Award kunnen zijn. De Bask werd namelijk vijf keer tiende in een grote ronde en daarnaast eindigde hij ook nog eens tien keer tussen de plekken elf en achttien. Een achtste plek in de Vuelta 2015 was zijn beste resultaat. Maar ook in de Clásica San Sebastián en de Ronde van Lombardije haalde hij de top-6.

Ook Nieve beëindigde in de Ronde van Lombardije zijn carrière. Hij kreeg niet zo veel aandacht voor de start als de andere kampioenen en ook na afloop bleef het stil. De Bask ging namelijk keihard onderuit in een afdaling en zwaaide zo vanuit het ziekenhuis af.

Vincenzo Nibali (37)

foto: Cor Vos

Een piepjonge Vincenzo Nibali (21) maakt zeventien jaar geleden zijn debuut voor Fassa Bortolo, de ploeg van Fabian Cancellara, Juan-Antonio Flecha en supersprinter Alessandro Petacchi. Dat cement bleek niet goed te hechten, want een jaar later stapte de Haai van de straat van Messina over naar het dan nieuwe Liquigas. In de nazomer laat hij voor het eerst zijn grote talent zien: Nibali eindigt achtereenvolgens als derde in de Benelux Tour, achtste in de Ronde van Polen en hij wint de Bretagne Classic.

Zijn carrière gaat crescendo, tot het een vlucht nam na een ietwat verrassende zesde plek in de Ronde van Frankrijk. Een nieuwe Italiaanse ronderenner was geboren. Een jaar later werd hij derde in de Giro d’Italia in datzelfde seizoen won hij met de Vuelta a España zijn eerste grote ronde. Nadien zouden nog eens twee Giro’s en de Tourzege volgen, plus nog eens zes podiumplekken. Daarnaast won Nibali ook drie monumenten: twee keer de Ronde van Lombardije en Milaan-San Remo.

Helaas voor de Italiaan doofde na zijn laatste superjaar (2019) zijn carrière langzaam uit. De meesterdaler van weleer haalde niet meer het niveau uit zijn topseizoenen, zo bleek ook in zijn laatste Ronde van Lombardije. Nibali gaat nu aan de slag als adviseur van de nieuwe ploeg van Doug Ryder.

Alejandro Valverde (42)

foto: Cor Vos

Tussen zijn elfde en dertiende levensjaar won Alejandro Valverde volgens de overlevering vijftig opeenvolgende wedstrijden. Het leverde hem de bijnaam El Imbatido op, De Onverslagene. Dat hij tot speciale prestaties in staat was, bleek in zijn tweede seizoen als prof in het prachtige tenue van Kelme-Costa Blanca. De Murciaan begon als een vrij onbekende renner aan het seizoen, maar brak door in de Ronde van Spanje met meerdere ritzeges en een podiumplek (derde). Gevolgd door WK-zilver.

Heel even was er in 2004 sprake van een overstap naar Rabobank, maar zover kwam het niet. Hij koos voor Illes Balears, de ploeg die hij tot zijn laatste dag trouw bleef. Daar tussenin boekte hij met zijn klimmersbenen en dodelijke explosiviteit meer dan honderd profzeges, waaronder vier keer Luik-Bastenaken-Luik, vijf keer de Waalse Pijl, twee keer Clásica San Sebastián, talloze etappes in de Giro d’Italia, Tour de France en Vuelta a España én werd hij in 2018 wereldkampioen.

Daarnaast pakte hij in 2009 de eindzege in de Vuelta na een boeiend gevecht met Robert Gesink en hangen er nog eens zes WK-medailles in zijn prijzenkast. Valverde is zonder twijfel een van de allerbeste heuvelrenners ooit. Toch is er een grote smet: halfweg 2010 werd de Spanjaard geschorst in de nasleep van Operación Puerto (2006), al ontkent hij enige betrokkenheid nog altijd tot op de dag van vandaag.

Hij krijgt nu een staffunctie bij Movistar als opstap om teammanager Unzué in de toekomst op te volgen, mocht hij nu dan toch écht gestopt zijn na de Ronde van Lombardije. Want op die beslissing is hij vaker teruggekomen en afgelopen week twijfelde hij zelfs nog even. En anders: Adiós, El Imbatido!