Interview Alana Castrique heeft zondag in Waregem een dubbelslag geslagen. De 22-jarige van Lotto Soudal Ladies won de sprint voor de derde plaats op het Belgisch kampioenschap voor vrouwen. Ze balde haar linkervuist, omdat ze in een klap ook de kersverse kampioene bij de beloften is.

Zichtbaar gelukkig was Castrique bij het overschrijden van de finish. Ze klopte na een lastige koers op en rond Waregem dan ook niet de minsten in de sprint. Jolien D’hoore en Shari Bossuyt wist ze te snel af te zijn. Op het podium mocht ze winnares Lotte Kopecky flankeren, al kroont ze zich ook tot Belgisch kampioene bij de beloften.

“Ik had wel zelfvertrouwen in de sprint omdat ik in de Lotto Cycling Cup al de groene trui had gepakt. Toch had ik niet verwacht dat ik zulke sterke rensters zou kunnen kloppen. Sinds vorig jaar heb ik me echt toegelegd op mijn sprint. Door de coronapauze en het gebrek aan koersen kon ik mijn snelle benen nog niet vaak kwijt. Vandaag gelukkig wel. Het was mijn doel om mijn vierde jaar als belofte goed af te sluiten en dat is gelukt”, lacht ze.

Die periode bij de beloften kan niet worden afgesloten op een WK in eigen land. In tegenstelling tot bij de mannen is er in Leuven namelijk geen WK bij de vrouwelijke beloften. “Het wordt dan ook moeilijk om de WK-selectie te kunnen halen, want ik zou bij de profs moeten starten. Geselecteerd worden zou echt de max zijn. Mijn beste kwaliteit? Een harde koers overleven, dan heb ik ook nog een sprint op het einde.”

Ploegsteert
Castrique komt uit Ploegsteert, een plaats die koers ademt. Frank Vandenbroucke kwam er vandaan en Het Zesde Metaal schreef er na de dood van VDB de ode ‘Ploegsteert’ aan. Castrique woont er samen met haar gezin, waar de koers in de familie zit. “Het wielrennen zit ons in Ploegsteert blijkbaar een beetje in het bloed.”

Castrique naast Lotte Kopecky (midden) en Julie Van de Velde (links) op het ereschavot – foto: Cor Vos

“Mijn broer is Jonas Castrique, ook een profwielrenner, bij Bingoal Wallonie-Bruxelles. Hij rijdt ook het Belgische kampioenschap bij de profs. Zijn contract loopt na dit jaar af, dus ik hoop dat hij zich kan laten zien. Als hij gaat losrijden ga ik nog eens met hem mee, tegenwoordig rijdt hij wat te hard om echt met hem te trainen. Maar als we losrijden, dan gaan we wel eens samen een koffietje drinken. Bovendien wonen de grootouders van Cameron Vandenbroucke maar vijfhonderd meter van bij ons. We fietsten toen ze prof was regelmatig samen.”

Castrique staat de pers in uitstekend Nederlands te woord, al komt ze dus eigenlijk uit het Franstalige deel van België. “Normaal spreek ik Frans, maar mijn moeder komt uit Roeselare, dus ik kan me perfect verstaanbaar maken in het Nederlands”, besluit Castrique.