Kerckhoffs Raymond

• zondag 4 april 2021 om 07:00

Opinie Een etmaal na zijn overwinning in Gent-Wevelgem laat zijn ploeg Jumbo-Visma ludiek blijken dat ze overtuigd zijn van de oerkracht van hun kopman Wout van Aert. Na zijn klassieke succes wordt er maandag een grappige foto geplaatst waarop Wout van Aert in zijn eentje op de fiets het immense containerschip Evergreen lostrekt in het Suezkanaal.

Ook eind januari, bij het tussentijds verlengen van zijn contract, brengt de ploeg het goede nieuws naar buiten met een quasi grappig filmpje waarin duidelijk wordt dat Wout werkelijk alles kan. Het is een kwestie van tijd dat het team de hashtag #woutkanalles in het leven roept.

Alleskunners leven vaak in een luxe, maar komen ook geregeld op het moeilijke kruispunt dat er keuzes moeten worden gemaakt. Ook Van Aert zal na dit seizoen al knopen moeten doorhakken. Enkele jaren geleden heeft hij duidelijk aangegeven dat hij een zo divers mogelijk palmares in zijn loopbaan wil opbouwen. Hij hecht weinig waarde om zich ooit in de Ronde van Vlaanderen of Parijs-Roubaix tussen de recordhouders te nestelen met respectievelijk drie of vier zeges. Hij wint het liefst zoveel mogelijk verschillende koersen.

Als ik aan dat kruispunt denk waar Van Aert straks beslissingen moet nemen, hoor ik twee stemmetjes in mijn hoofd met elkaar strijden. Zoals het engeltje soms in het hoofd met het duiveltje strijdt om iemand op het rechte pad te houden. Johan Bruyneel vertelde vorige zomer dat Van Aert hem doet denken aan Bernard Hinault. Een klassementsrenner die grote rondes kan winnen, maar ook de sterkste is in massasprints en klassiekers. Bruyneel is overtuigd dat zijn landgenoot alles heeft om een potentiële grote ronde-winnaar te worden.

Foto: Cor Vos

Aan de andere kant zei Tom Boonen twee weken geleden nog dat renners die niet echt een ranke lichaamsbouw hebben en eigenlijk té groot zijn (Van Aert is 1,87 meter) goed de consequenties moeten overwegen voordat ze alles op een kort klassement in een grote ronde zetten. Een Tour, Giro of Vuelta heeft een enorme impact op je lichaam wanneer je daar eigenlijk niet voor gemaakt bent. Als je dat tikkeltje klasse net te kort komt. Dan moet je qua voeding en training maandenlang een verschrikkelijk leven leiden waardoor het plezier voor de sport veel sneller verdwijnt.

Wonderkind

De vraag voor Van Aert is of er in de grote rondes veel meer te winnen of te verliezen is? Natuurlijk is zijn recente optreden in de Tirreno-Adriatico een bemoedigende aanzet geweest naar een carrière als klassementsrenner. De tweede plaats in een zware editie van de zevendaagse Italiaanse rittenkoers biedt perspectief. Anderzijds toonde de 22-jarige Tadej Pogacar zich ongenaakbaar en was Van Aert nooit echt een bedreiging voor het Sloveense wonderkind.

Vanuit Jumbo-Visma wordt gezegd dat Van Aert de Tirreno vorige maand in eerste instantie ter voorbereiding op de kasseienklassiekers heeft gereden. Dat bestrijd ik, want het kan nooit een optimale voorbereiding zijn wanneer je in zo’n zware etappekoers, met ook nog een rit extreme weersomstandigheden, iedere dag tot het uiterste moet gaan. Dat het de Kempenaar lukt om momenteel in zijn beste conditie in de Vlaamse koersen te vlammen zegt heel veel over zijn uitzonderlijke talent.

Wout van Aert wint Milaan-San Remo – foto: Cor Vos

Van Aert is ondertussen 26 jaar. Wanneer hij zich verder wil ontwikkelen als klassementsrenner dan moet hij hier enkele jaren in investeren. Het is een keuze die hij daarom niet al te lang kan uitstellen.

Persoonlijk ben ik bang dat hij té veel opofferingen moet doen wanneer hij kiest om in de grote rondes voor de podiumplekken mee te strijden. Het zal ten koste gaan van andere wedstrijden, waar Van Aert misschien nog veel meer te winnen heeft. Zo is de kans groot dat hij in zijn transformatie naar een ronderenner een deel van zijn explosiviteit inlevert, een wapen dat hij in de klassiekers hard nodig heeft.

Geraint Thomas is een mooi voorbeeld. Hij behoorde in het klassieke werk ook bij de beteren met de overwinning in de E3 Prijs Harelbeke als hoogtepunt. Vanaf het moment dat hij zich op de grote rondes heeft gericht, kon hij een hoofdrol in het eendagswerk vergeten. Al maakt zijn Tour de France-zege in 2018 natuurlijk wel alles goed. Het bewijst echter dat je voor die keuze wel een prijs betaalt.

Palmares

Het palmares van Van Aert is al rijk. Toch was bijvoorbeeld Gent-Wevelgem pas zijn eerste zege in een Vlaamse klassieker. En van de vijf monumenten heeft hij vooralsnog alleen Milaan-Sanremo achter zijn naam staan. Ook een wereldtitel op de weg en een olympische titel in de wegwedstrijd blijven uitdagingen.

In de wielersport wordt er de laatste decennia in mijn ogen veel te veel gekeken en geïnvesteerd in rittenkoersen. Nieuwe wedstrijden die op de kalender komen, zijn veelal kleine rondes, terwijl jonge renners eerder hun ambities in het rondewerk dan in de klassiekers uitspreken. Kijken we terug naar de eendagswedstrijden van de afgelopen weken dan hebben we allemaal mooie koersen gezien met spannende finales. Pure promotie voor het wielrennen. Zoals het klassieke corona-jaar 2020 ook al eentje was die de boeken in kan als ‘grand-cru’. De internationale wielerunie UCI zou in mijn ogen dan ook veel meer in de eendagswedstrijden moeten investeren en organisatoren in andere werelddelen juist moeten enthousiasmeren om nieuwe klassiekers op de kalender te zetten.

In 2020 is Wout van Aert de beste in de Strade Bianche. Foto: Cor Vos

Dat Van Aert van nature een klassiekerspecialist is, bewijzen zijn uitslagen sinds de corona-lockdown. Van de tien klassiekers waarin hij in die periode startte, was de elfde plaats afgelopen vrijdag in E3 Saxo Bank Classic zijn slechtste resultaat. In zeven van die tien wedstrijden stond hij echter op het podium, waarvan drie op de hoogste trede. Dat zijn uitzonderlijke resultaten.

Met zijn klimcapaciteiten moet Van Aert ook in staat worden geacht om in Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Lombardije voor de overwinning mee te spelen. Dat maakt hem meteen een man die de bijzondere kwaliteit heeft om de vijf monumenten te winnen. Een prestatie die in het moderne wielrennen door sommigen tot onmogelijk wordt bestempeld.

Strive For Five

In lang vervlogen tijden slaagden enkel Rik van Looy, Eddy Merckx en Roger de Vlaeminck in deze unieke missie. Drie Belgen uit de gouden decennia van de Belgische wielersport.  Opmerkelijk is de enige renner van de huidige generatie die in de buurt van deze prestatie komt hun landgenoot Philippe Gilbert. Alleen Milaan-Sanremo ontbreekt nog in zijn ‘Strive For Five’-setje. Al lijkt dit ondertussen een onmogelijke missie voor de inmiddels 38-jarige Waal te worden.

Persoonlijk vind ik deze uitdaging voor Van Aert mooier en realistischer dan de klassementsambities voor de grote rondes. Is de sprong in het diepe het wel waard wanneer je weet dat je daardoor een vette streep door andere uitdagingen kunt trekken?

Wout van Aert (links) met Tadej Pogacar in de Tirrneo. Foto: Cor Vos

Gelukkig staat hij nu nog niet op dat kruispunt en jaagt hij in deze weken op de Vlaamse jachtvelden naar succes. In het geweld richting de Hoogmis op deze paaszondag is Van Aert het meest overeind gebleven van alle favorieten. De Grote Drie (G3) van de Tirreno kenden allen een zwak momentje in de aanloop in de Vlaamse koersen. Van Aert kreeg in Harelbeke na zijn inspanning door een lekke band rond de Taaienberg verderop op de klim van het Vossenhol een kleine terugslag. Die misser zette hij twee dagen later reeds recht met een ijzersterke overwinning in Gent-Wevelgem. En afgelopen woensdag kenden Mathieu van der Poel en Julian Alaphilippe vooral op Côte de Trieu in Dwars door Vlaanderen een mindere dag waarbij de hitte als excuus werd aangedragen.

Het maakt Van Aert tot dé topfavoriet voor deze Ronde van Vlaanderen. De afgelopen wedstrijden hebben echter bewezen dat de verhoudingen aan de top weer kleiner zijn. En al roepen ze bij zijn ploeg in koor dat Wout alles kan, tot dusver blijft het voor hem nog altijd een droom om alles en iedereen in zijn Vlaamse achtertuin voor te blijven.