Interview De Amstel Gold Race ondergaat dit jaar een stevige metamorfose. Eigenlijk gaat de wedstrijd een beetje ‘back to basics’ met de iconische Cauberg als laatste helling op een kleine twee kilometer van de streep. Jelle Vanendert, die in twee van de vijf laatste edities met de Cauberg als slothelling op de dichtste ereplaats strandde, deelt zijn geheimen met WielerFlits.

Van 2003 tot en met 2016 was de finish in Valkenburg vaste kost voor de Amstel Gold Race, tot koersdirecteur Leo van Vliet daar anders over besliste. “Het probleem was dat iedereen steeds wachtte op die helling. De wedstrijden waren vaak meer gesloten, maar we reden nooit met honderd renners naar de Cauberg. Dat schijnen veel mensen nu te vergeten, het was altijd met kleinere groepen. Dertig à veertig renners, maximaal”, legt Vanendert uit.

• 

  17 apr

  Lees ook Iconische Cauberg is na negen jaar weer finale-klim in de Amstel Gold Race

  17 apr

“We hielden onze ploegen toen zo lang mogelijk samen om de kopmannen goed af te zetten, dat was de tactiek die wij vaak toepasten. Eigenlijk vonden we het heel vervelend dat de helling eruit ging. Voor mijzelf, maar ook voor Philippe Gilbert was die aankomst een garantie op een goed resultaat.”

Wat maakt de Cauberg dan zo uniek? ” Wie nog iets extra in de tank heeft, kan de klim volledig op het buitenblad afwerken en de hele tijd blijven rechtstaan. Wie door zijn beste krachten heen zit, moet naar het binnenblad en kan dat niet. Het is puur op de kracht, niet per sé voor de lichtgewichten zoals bijvoorbeeld de Muur van Hoei. Maar dat maakt het juist interessant. Phil wist altijd perfect waar hij aan moest gaan.”

Vanendert (links) op het podium in 2014 – foto: Cor Vos

Toch kan Vanendert de beslissing van toen intussen wel plaatsen. “Er is gebleken uit de vorige Amstels dat het een positieve evolutie is geweest door het parcours anders te leggen. Het koersverloop was plots veel attractiever. Er werd vooral meer tactisch gereden, maar ook nu zou het kunnen dat de koers soms iets meer op slot gaat, om op de laatste keer Cauberg de duivels te ontbinden.”

Al is er ook één factor die daar volledig anders over kan beslissen: Tadej Pogacar. “Voor dit jaar gaat het een maat voor niets zijn. Als Pogacar op de steilere Eyserbosweg of Keutenberg zegt dat hij weg is, dan is het wel gebeurd. Hij beslist alles. Er wordt nu sowieso wel iets meer open gekoerst dan in onze tijd, dus ik verwacht nooit nog zo’n passief koersverloop. Maar met een Pogacar of Van der Poel erbij, is het toch altijd nog net iets meer onvoorspelbaar. Daarom is het opportuun om de Cauberg terug in de koers te steken.”

• 

  18 apr

  Lees ook Dylan Teuns kritisch, maar ook blij met vernieuwde klimklassiekers: "Idealiter finish terug op Cauberg"

  18 apr

Al wil Vanendert niet gezegd hebben dat de twee supertalenten de koers volledig hebben veranderd. “Enerzijds wel, maar een Alejandro Valverde of Philippe Gilbert hadden dat misschien ook wel gekund. Het verschil zit hem toch vooral in de tactieken. Tegenwoordig willen ze de kopmannen liefst zo snel mogelijk tegen elkaar uitspelen, terwijl wij meer de kat uit de boom keken.”

En als je denkt aan de besten, denk je meteen aan Pogacar. “Hij zal moeilijk te verrassen zijn”, denkt Vanendert. “Het probleem is dat Pogacar ook nog een heel sterke ploeg heeft. Er zal weinig aan hem te doen zijn. Als dichtste andere kanshebbers, zou ik Ben Healy, Tom Pidcock en Remco Evenepoel durven noemen. Ook van Thibau Nys verwacht ik veel.”