Andrei Tchmil geopereerd aan darmkanker in coronabroeihaard: “Ik heb geluk gehad”
Andrei Tchmil is een nieuwe strijd aan het voeren. Niet op de fiets om de winst in wedstrijd, maar om zijn gezondheid. De oud-klassiekerspecialist vecht tegen darmkanker.
“Het begon met kleine stipjes bloed, bij elk toiletbezoek”, zegt hij in een monoloog in Het Laatste Nieuws.“Ik zag er niet meteen iets ergs in. Komt wel eens meer voor bij (ex-)coureurs, wist ik. Maar al gauw nam de hoeveelheid bloed toe. Ik had ook het gevoel dat er constant iets ‘bewoog’ in mijn maag.”
“Er werd me een onderzoek van de dikke darm aangeraden. Toen ik uit mijn verdoving ontwaakte, stond de dokter naast me. ‘Ah monsieur! U hebt een tumor.’ Donderslag. Ik? Die, op de kleine, banale kwaaltjes na, nooit echt zware gezondheidsproblemen had gekend? Ongelooflijk. ‘Mais allez…’, stamelde ik verbouwereerd. ‘En is het een goed- of een kwaadaardig gezwel?’ De man haalde zijn schouders op. ‘Dat zullen we over enige tijd weten.'”
“Twaalf dagen, gingen er overheen. In de tussentijd kreeg ik het nadrukkelijke advies om mijn leef- en werkschema aan te passen in functie van een mogelijke ingreep. Toen de definitieve diagnose viel – darmkanker, in een redelijk vergevorderd stadium – bleek er echter plots geen plaats in het ziekenhuis. Waar ik weinig zin in had. Ik wilde me in geen geval laten opereren in Moldavië. Omdat de dokter me gezegd had dat ze vermoedelijk ‘iets’ zouden moeten verwijderen, waardoor ik voor de rest van mijn leven mogelijk met een zakje op de buik zou lopen. Pfff, het beeld alleen
“Via vrienden kwam ik in contact met professor Gianluca Baiocchi en zijn medische equipe in Brescia. Professor… Daar stelde ik me zo’n oudere, al ietwat kalende man met lange, witte baard en universiteitshoed op het hoofd bij voor. In plaats daarvan kreeg ik een vrij jonge, dynamische kerel aan de lijn. ‘Haa, bonjour champion!’ Ik schrok. ‘Ha bon’, dacht ik. (grijnst) Ik zag het meteen zitten. Ik mailde hem mijn analyseresultaten door en op 19 maart werd ik gehospitaliseerd. Voor het eerst in achttien jaar! De laatste keer was na mijn val in de Driedaagse van De Panne. In 2002.”
“Brescia, jawel. Na Milaan de tweede grootste stad van Lombardije en één van de belangrijkste Covid-19-broeihaarden van het land. In een hospitaal waar even voordien de eerste Italiaanse corona-overlijdens waren vastgesteld. Bang? Daar heb ik nooit de kans en de tijd voor gekregen. Weet wel dat, kort na mijn operatie, alle andere ingrepen zijn gecanceld en pas vorige week werden hervat. Ik heb dus geluk gehad. Met dank ook aan professor Baiocchi, die de hoogdringendheid benadrukte. Patiënten die getroffen waren door het virus werden ondergebracht in een apart gebouw. Veel heb ik er dus niet van gemerkt. Pas toen ik achteraf al die verschrikkelijke verhalen las, drong de ernst van de situatie tot me door.”
Tchmil, die in zijn carrière onder andere Parijs-Roubaix (1994), Milaan-San Remo (1999) en de Ronde van Vlaanderen (2000) wist te winnen, herstelt in zijn thuisland Moldavië van de ingreep.
Om te reageren moet je ingelogd zijn.