De olympische wegrit bij de vrouwen is uitgedraaid op een bizarre wedstrijd. De overwinning ging zeer verrassend naar de Oostenrijkse Anna Kiesenhofer. Annemiek van Vleuten, die als tweede de finish passeerde, stak haar handen in de lucht in de veronderstelling te hebben gewonnen.

Van Vleuten viel na de finish hevig geëmotioneerd in de armen van de Nederlandse verzorger Ruud. Maar een fractie later lijkt ze te beseffen dat ze zich vergist heeft. De wedstrijd werd verreden zonder de bekende oortjes, waardoor ze weinig informatie over tijdsverschillen doorkregen.

De 38-jarige Nederlandse, die vijf jaar geleden in Rio de titel misliep door een zware val, wist daardoor niet dat de Oostenrijkse nog vooruit was. “Ruud, ik had het mis, ik had niks door”, zei ze ietwat sip tegen verzorger Ruud.

Mixed feelings
Iets later geeft ze meer tekst en uitleg over de opmerkelijke olympische wegrit. “Ik heb gemengde gevoelens”, geeft ze toe. “In de eerste plaats ben ik heel trots op mijn eerste olympische medaille. Het is misschien ook wel een zilveren medaille met glans, want ik voelde mij supergoed vandaag.”

“Mijn doel was om op mijn best mogelijke niveau te zijn en ik denk dat dat is gelukt. Het is misschien niet het resultaat waarop we hoopten, we hoopten op goud, maar persoonlijk denk ik dat ik een goede koers heb gereden, net als de hele Nederlandse ploeg.”

“Iedereen keek naar ons, we wisten dat het zwaar werd. Als je dan drie van zulke kopvrouwen hebt die voor Marianne rijden in de finale om het gat te dichten, die alle drie ook de wedstrijd kunnen winnen… die opofferingen zijn ook echt iets om trots op te zijn.”

‘We wisten allemaal niet meer of iedereen terug was’
Later gaf ze voor de camera van de NOS toe dat ze inderdaad dacht dat ze had gewonnen. “Met nog vijf kilometer te gaan kwam Marianne Vos bij mij en zij wist, net als wij allemaal, ook niet meer of iedereen terug was. Normaal hebben we hier borden met de communicatie staan, maar de telefoonlijn met Loes (Gunnewijk, de bondscoach, red.) was blijkbaar heel slecht. Eerst voelde ik mij heel stom, maar toen de andere meiden dus ook niet wisten wat de situatie was hebben we ervoor gereden. Dit is natuurlijk waardeloos. Ik dacht dat ik had gewonnen.”

Vroeg in de koers reed een kopgroep met vijf vrouwen tien minuten weg en uiteindelijk was Anna Kiesenhofer pas aan de finish weer teruggezien. “Hoe dat mogelijk is? Door de olympische wegrit. Het is een bijzondere wedstrijd, maar met heel kleine landenteams. Dat is ook altijd een beetje het punt van mij, het is mooier met grotere teams. Iedereen kijkt naar Nederland, niemand doet wat. We hadden een verdeling gemaakt van meiden waar we bovenop moesten zitten, van voren reden meiden uit het rechterrijtje. Het meisje dat heeft gewonnen, kennen wij niet. Onwijs sterk.”

“Op een gegeven moment hebben we ons met zijn drieën opgeofferd. Maar het laatste wat ik heb geweten is voor dat ik viel was, dat er een kopgroep vooruit was en dat we er vroeger aan moesten beginnen. Dat was de laatste communicatie die ik heb gehad. Zelfs toen ik alleen vooruit was, had ik geen communicatie. Normaal gesproken krijg je dan een bord. Het was een heel rare wedstrijd. Maar er is een ding: ik wilde supergoed zijn vandaag en ik was echt op mijn beste doen ooit”, aldus de Nederlandse.