Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Baas van Chris Froome is dé verliezer van deze Tour de France
Opinie De aankomsten in de Alpen in Morzine en Saint-Gervais Mont Blanc, waren ook de scherprechters in 2016 waar Chris Froome destijds zijn derde Tour de France-zege veiligstelde. De Britse-Keniaan zal met vier eindzeges de Tour-historie ingaan als een van de meest succesvolle klassementsrenners, maar ook als een van de belangrijkste promotors voor het wielrennen in Afrika. Met een doorlopend contract tot eind 2025 wil Froome nog tot op zijn veertigste op het hoogste niveau fietsen.
Dé verliezer van deze Tour de France is in mijn ogen Sylvan Adams, de steenrijke eigenaar van het WorldTeam Israel-Premier Tech. In een interview met Cycling Weekly fileerde de Israëlische miljardair de meervoudig Tourwinnaar die hij notabene twee jaar geleden nog vol trots omarmde. Met zijn uitspraken dat Chris Froome zijn geld absoluut niet waard is, maakt hij zichzelf meer belachelijk dan dat hij zijn renner is diskrediet brengt.
Waarom was Adams drie jaar geleden zo gretig op de transfermarkt om de toen half gehandicapte Froome een contract van ruim drie miljoen euro per jaar aan te bieden? Het risico dat de viervoudig Tour-winnaar vanwege zijn ernstige blessures niet meer op niveau kon terugkeren, kende de miljardair toen hij hem in 2021 in dienst nam. Toen Froome tekende, leek het alsof hij een driejaarscontract had, maar ondertussen lekte uit dat het ‘long term agreement’ tot einde 2025 loopt, want dat is de voorlopige einddatum van de Israelische ploeg.
-
Lees ook Baas Israel-Premier Tech haalt uit naar Chris Froome: "Hij is het geld absoluut niet waard"
De verschrikkelijke valpartij van Chris Froome bij de verkenning van de tijdrit in het Criterium du Dauphiné in Roanne in 2019 zullen we niet snel vergeten. Froome brak toen zijn rechterdijbeen, rechterelleboog, heup en enkele ribben en stond voor een lange revalidatie. Wekenlang moest hij plat liggen. In een zwembad leerde hij weer stapje voor stapje te lopen. Terugkeren op het allerhoogste niveau was een utopie, maar Froome vocht zich terug. Op deze manier wilde hij geen afscheid nemen van het profmetier.
De derde plek vorig jaar in de Tour-etappe naar l’Alpe d’Huez is eigenlijk zijn enige wapenfeit sinds zijn zware valpartij. Hij leek vorig jaar in de Tour enigszins de weg terug te vinden, maar als 26ste in de rangschikking van de Tour eindigde zijn opmars door een coronabesmetting na de zeventiende rit in de Pyreneeën. Dit jaar heeft hij tot dusver geen enkel aansprekend resultaat kunnen neerzetten. De twaalfde plek in de Melbourne to Warrnambool Cycling Classic is zijn kortste uitslag.
Chris Froome naar l’Alpe d’Huez. Foto: Cor Vos
Naast zijn fysieke ongemakken na de val lijken bij de 38-jarige Britse Keniaan ook de jaren te gaan tellen. Dat hij door zijn ploeg niet geselecteerd werd voor de Tour de France is gezien zijn prestaties van dit seizoen een begrijpelijke keuze. Dat zijn overstap naar Israël zwaar teleurstellend is, zal hijzelf ook direct beamen.
“Wat kunnen we zeggen dat we voor ons geld hebben gekregen?”, vraagt Adams zich nu af. “We hebben Chris aangetrokken als kopman voor onze Tour de France-ploeg en hij is niet eens hier.”
Het was voor Froome makkelijk geweest om in 2020 afscheid te nemen van de wielersport. Iedereen zou begrip hebben dat de zware blessures de reden zouden zijn voor dit besluit. Froome wilde echter niet via de achterdeur afscheid nemen van de wielersport. Bij hemzelf overheerste nog steeds het geloof dat hij kon terugkeren bij de huidige wereldtop. Zijn uitslagen spreken dit tegen, maar zelf hield hij zich vast aan zijn eigen gevoel. Ieder lichtpunt vergrootte hij, iedere tegenvaller probeerde hij te vergeten.
Een deel van het publiek vindt dat je het niet moet willen om als voormalig wereldtopper naar de buik van het peloton af te zakken. Sommigen noemen hem zelfs een zakkenvuller. Ik geloof dat bovenal de liefde voor de wielersport hem op de fiets en in het peloton houdt. Daarbij is vooral het WK op de weg in Rwanda in 2025 voor hem een uitgelezen mogelijkheid om de wielersport in ‘zijn’ Afrika nog een extra stimulans te geven.
Vaak bemoeit het grote publiek, vooral op sociale media, zich met de pensioendatum van een oudere wielrenner. Ik vind dat iedere topsporter zelf moet bepalen op welk moment hij zijn carrière beëindigt. Dit is een persoonlijke beslissing. Je stopt immers maar één keer in je loopbaan. Het aantal toppers dan na een stop nog een comeback maakt, is op een hand te tellen. Lance Armstrong is daar een slecht voorbeeld van.
Vincenzo Nibali en Alejandro Valverde. Foto: Cor Vos
Dat Alejandro Valverde en de dit jaar op tragische wijze verongelukte Davide Rebellin zijn doorgegaan terwijl ze al in het vierde decennium van hun leven zaten, is hun keuze. Zoals het nu de keuze van Mark Cavendish is om op z’n 38ste te stoppen of om zich door Alexandre Vinokourov over te laten halen om alsnog een jaar door te gaan.
Ook Wout Poels denkt ondanks zijn 35 jaar nog niet aan stoppen. Voor 2024 heeft hij nog een doorlopend contract bij Bahrain Victorious, maar na zijn prachtige ritzege in de Alpenrit naar Saint-Gervais Mont-Blanc kijkt hij al weer verder: “Ik voel me nog goed. Ik wil zo lang mogelijk doorgaan als ik er nog plezier aan beleef en ik alle opofferingen kan opbrengen. Ik kan maar een keer stoppen hè.”
Peter Sagan heeft daarentegen besloten om zijn loopbaan een jaar eerder te stoppen, terwijl hij nog een doorlopend contract met TotalEnergies voor 2024 had. In een interview met Het Laatste Nieuws zei hij dit weekend: “Mezelf jaar na jaar blijven opofferen, dat kan ik niet meer. Het is tijd om de bladzijde om te slaan. Toen ik twintig was, zei ik: ik koers tot ik dertig ben. Ik ga tien jaar mijn best doen. Nu ben ik 33 en ik zit nog op een koersfiets. Wanneer zeg je: ‘Nu stop ik?’ Waar ligt het breekpunt, wanneer heb je de lijn overschreden? Ik heb het breekpunt drie jaar geleden bereikt. Maar dan was ik te goed om te stoppen. Dan zou ik spijt hebben gehad. Nu heb ik vrede met mezelf.”
Sagan begrijpt waarom het voor vele topsporters moeilijk is om de knoop door te hakken om op het hoogste niveau actief te blijven. Het is moeilijk, omdat ze hun hele leven in het teken van hun topsportdroom hebben gezet. Daarom worstelen velen met die beslissing. En daarom moet het voor al die krasse 35-plussers vooral hun beslissing zijn. Dat geldt voor Chris Froome, maar ook voor Wout Poels, Robert Gesink, Steven Kruijswijk en al die anderen.
Om te reageren moet je ingelogd zijn.