In een jaar waarin Groot-Brittannië het wielrennen domineert en zelfs alle drie de grote rondes wint, is niet Chris Froome, Geraint Thomas of Simon Yates, maar wel de 22-jarige Connor Swift de Britse kampioen op de weg. De neef van UAE Emiratesprof Ben komt vooralsnog uit voor het bescheiden Madison Genesis, al mag hij dit najaar stagelopen bij Dimension Data. Swift dwong ook een selectie af voor het wereldkampioenschap bij de profs in Innsbruck. Hoog tijd dus voor een kennismaking.

Wie de erelijst van de 22-jarige Swift erop naslaat, ziet dat die nog niet rijkelijk gevuld is. Sinds het Brits kampioenschap van 1 juli in Stamfordham staat er welgeteld één streepje achter zijn naam, niet meteen wat je van een Britse kampioen zou verwachten. “Ik snap wel dat de mensen denken dat ik uit het niets kom”, vertelt de sympathieke Swift aan WielerFlits. “Het was vorig jaar pas mijn eerste seizoen op continentaal niveau met Madison Genesis en ik heb toen vooral in het Verenigd Koninkrijk gekoerst. Daar heb ik wel wat mooie resultaten bij elkaar gereden, maar vaak niet in officiële UCI-koersen, waardoor je meer onder de radar blijft. Na een jaar van ervaring opdoen en leren, wist ik dat ik dit seizoen klaar was voor het echte werk.”

Ook bij de jeugd werd Swift nooit als het grootste talent gezien. “Ik was rubbish”, zoals Swift het lachend omschrijft. “Misschien omdat ik pas vrij laat met koersen ben begonnen. Ik deed eerst triatlon, maar via mijn neef Ben ben ik sinds mijn achttiende toch in het wielrennen gerold. Hij gaf me, nadat hij mij had bezig gezien de gouden tip: focus op de koers. Hij deed me een truitje van Team Sky cadeau, nam me een paar keer mee op sleeptouw en gaandeweg kreeg ik het gevoel dat ik het ooit tot prof zou kunnen schoppen. Ik bleef volharden en kreeg een kans bij Madison Genesis.”

Het nadeel voor Swift was dat hij deel uitmaakt van een gouden generatie Britse wielrenners. De interne concurrentie was steeds immens, waardoor hij bijvoorbeeld nooit deel mocht uitmaken van de opleidingsprogramma’s van British Cycling. “Klopt, maar dat is niks om mij voor te schamen. Er zijn altijd grotere talenten dan ik geweest”, is Swift eerlijk. “Vandaar dat ik nu extra trots ben op mijn WK-selectie. Voor het eerst kan ik wél op steun rekenen. Anderzijds voel ik me nog altijd een buitenbeentje. Van de jongens die geselecteerd zijn, ken ik bijna niemand. Met de Yates brothers was het deze week pas mijn eerste ontmoeting. Met Tao Hart en James Knox heb ik wel eens gekoerst, en met Pete Kennaugh eens getraind, maar dat wisten ze niet meer. Het is plezant om hen beter te leren kennen.”

Respect
Toch geniet Swift sinds zijn Britse titel steeds meer respect in het peloton. “Vooral in de Tour of Britain kwam dat sterk tot uiting. Ik had voor deze koers een nieuwe fiets van de ploeg gekregen. Julian Alaphilippe had dat opgemerkt en kwam naast me rijden en zei: ‘coole fiets, man’. Stiekem vond ik dat heel gaaf. Je krijgt meer respect en praat met renners met wie je dat daarvoor nooit zou hebben gedurfd. Er zijn verrassend veel renners naast mij komen rijden toen ze mijn gloednieuwe trui zagen.”

“Het grootste compliment vond ik de aanmoedigingen van het publiek”, aldus Swift. “In de Tour of Britain was dat enorm schrikken. Ik was niet gewend aan al die aandacht. Voor en na de koers handtekeningen uitdelen, selfies nemen met fans, etc. Dat zijn dingen die ik nog niet zoveel had meegemaakt, maar ik genoot er wel van. Ik heb mijn best gedaan om beleefd te zijn tegen iedereen en te doen wat de mensen van mij verwachten. Als er een klein kindje een bidon wil, dan geef je die gewoon. Met een beetje geluk kan je hen inspireren om ook te gaan koersen, dat is het mooie aspect van deze sport. Ik draag deze trui en daar hoort nu eenmaal een zekere verantwoordelijkheid bij.”

Ook op sportief vlak kwam zijn carrière in een stroomversnelling: zo mocht Swift dit najaar stagelopen bij WorldTour-ploeg Dimension Data. “Noodgedwongen”, verrast Swift. “Na afloop van de Tour of Britain zou Madison Genesis geen enkele wedstrijd meer rijden. Je moet dat begrijpen: we hebben maar 12 renners in de ploeg, waarvan er al 2 geblesseerd waren. Na de Tour of Britain wilden een paar andere jongens op vakantie, waardoor je maar 5 coureurs overhoudt. Als er dan nog ééntje uitvalt, zit je met een probleem. Maar goed, dat is eigen aan het einde van het seizoen en ik neem de ploeg ook niets kwalijk. Ze hebben altijd in mij geloofd en mij goed ondergebracht bij Dimension Data.”

De Arctic Race of Norway betekende het debuut van Swift voor de Zuid-Afrikaanse WorldTour-ploeg. Later zou hij ook de Tour de l’Eurométropole en de GP d’Isbergues mogen afwerken, zij het veeleer in een knechtenrol. “Ik was daarvoor best gestresseerd. Ik besef maar al te goed hoe uniek deze kans is en dan wil je natuurlijk niet teleurstellen. Dankzij Bernhard Eisel vond ik toch de nodige rust. Hij nam me in Noorwegen op sleeptouw en dankzij hem heb ik veel kleine dingen bijgeleerd. Zijn ervaring bij het in waaiers rijden en rekening houden met het spel van de wind was een supergrote hulp voor mij.”

“Zekerheid op een contract voor volgend jaar hebben ze mij nog niet gegeven”, lacht Swift. “Het staat nog niet helemaal vast wat ik volgend jaar ga doen. Ik denk eerlijk gezegd dat ik me weinig zorgen moet maken. Laat me maar gewoon koersen en me in alle rust voorbereiden op het WK, dan zien we daarna wel wat het wordt. Ik kan alleen mijn vingers kruisen en hopen dat het tijdig rondgeraakt. Of de Britse kampioen zeker in het peloton te zien zal zijn? (lacht). Absoluut.”

Zoektocht
Naast een ploeg, zoekt Swift ook nog steeds naar een specialiteit. De renner uit Yorkshire vond pas op late leeftijd de weg naar de fiets en is zelf nog volop aan het ontdekken tot welk type renner hij zich ontwikkelt. “Op dit moment zie ik mezelf als een allrounder. Ik kan een heuveltje aan en ik denk dat ik ook in de tijdritten nog veel progressie kan maken. Ik moet nog werken aan mijn aerodynamica, maar mijn testwaarden waren goed. Ik zou graag eens een test in een windtunnel doen, dan komt dat wel goed. Mijn sprint moet eigenlijk ook nog een pak beter. Geloof me, er is nog best veel ruimte voor progressie, ook op vlak van voeding en training.”

Wanneer we Swift tot slot polsen naar de wedstrijden van zijn dromen, is hij duidelijk. “De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, dat zijn de koersen die ik altijd heb willen winnen. Geen idee of ze mij liggen, want ik heb nog niet veel in Vlaanderen gekoerst. En met kasseien heb ik al helemaal geen ervaring. Ik heb het voorbije jaar wel een paar keer op Vlaamse wegen gereden en dan merk je toch dat het een vak apart is. Smalle wegen, veel wind, een slecht wegdek. Ik heb nog veel bij te leren als ik me ooit in deze koersen wil meten, maar ik denk dat ik nog genoeg tijd heb. Of ik volgend jaar al een eerste test doe? Laat me maar beginnen met een contract af te dwingen”, besluit een lachende Swift.