Column Ergens rond de klok van tienen vanmorgen. De speakers van dienst hadden in Merksplas net omgeroepen dat de eerstejaars nieuwelingen, die een eerste rondje hadden afgewerkt, hun wedstrijd onmiddellijk moesten beëindigen. In een laatste rondje overleg gaven alle betrokken instanties immers een negatief advies over het doorgaan van de Superprestigemanche, klonk het uit de mond van de burgemeester Wilrycx.

Reacties sprokkelen in Merksplas was deze morgen relatief gemakkelijk. Iedereen had zijn zegje. En allemaal vertelden ze ongeveer hetzelfde verhaal. Safety first, weet je wel. Slechts één iemand was in eerste instantie niet bereikbaar voor commentaar: organisator Marc Van Gestel. Marc was weggeglipt en ergens – weg van de camera’s – zijn tranen aan het verbergen. Tranen van verdriet, van onmacht, van boosheid ook.

Marc is een beer van een vent en kan tegen een stootje. In 1992 moest hij de dood van veldrijder Wim Lambrechts, waar hij onvoorwaardelijk fan van was, verwerken. Hij nam een poos afstand van het wielrennen, maar keerde snel terug en bleef organiseren. Niet toevallig wordt de Aardbeiencross ook de Herdenkingsprijs Wim Lambrechts genoemd. De organisatie groeide in de loop der jaren naar die wat ze vandaag is. Ondanks alle tegenslagen, zoals een gedwongen verhuis van de Mosten naar de Blauwbossen, later naar de Veiling in Hoogstraten en dit jaar nog  – opnieuw noodgedwongen – naar Merksplas.

Natuurlijk wist ook Marc dat storm Ciara op komst was. Maar een afgelasting van zijn aardbeiencross? No way! Over mijn lijk, moet hij zaterdagavond gedacht hebben. Alle voetbalmatchen in België werden afgelast. Alle parken en bossen gesloten voor het publiek. Maar de cross, die gaat altijd door. Vanmorgen moest Marc toch inbinden. Ciara had de strijd gewonnen. Wat iedereen had zien aankomen, werd de realiteit. Voor u en ons de logica zelve. Voor Van Gestel een bom die insloeg.

Voor Marc is de Aardbeiencross een levenswerk. Zijn grootste passie. Het is een jaar lang keihard werken om die ene dag tot een climax te komen. De Superprestigewedstrijd van Merksplas heeft naar schatting een werkbudget van 350.000 euro. Waarvan bijvoorbeeld een kleine 100.000 euro aan traiteurkosten om die ene dag niet minder dan 2000 VIP’s in de watten te leggen. Door de verhuis van Hoogstraten naar Merksplas hadden de Hoogstraatse Spurters gelukkig voor het eerst wel een gedeeltelijke verzekering afgesloten. Maar hoeveel percent van het budget dekt die? Hoe reageren sponsors op een afgelasting? Dan komt plots het voortbestaan van de Aarbeiencross op de helling te staan.

Dan wil je als organisator gewoon niet dat de cross wordt afgelast. Dan halen de passie en de centen het van de rede. Dan word je boos. Op Ciara. En nog meer op diegenen die die zware knoop hebben doorgehakt. Perfect begrijpelijk dat dit even moet bezinken. Maar binnen een paar dagen beseft Marc Van Gestel dat dit de enige juiste beslissing was. Er zou maar eens een tak op een van de toeschouwers vallen… Hij zou het zichzelf nooit vergeven.  Nu is er alleen financiële schade. We hopen nu met zijn allen vooral dat de Hoogstraatse Spurters de steun krijgen die ze nodig hebben zodat het voortbestaan van hun wedstrijd niet in het gedrang komt. Dat verdienen ze, daar in de Kempen.