Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Column Hugo Coorevits: Primoz Roglic verdient om deze reden het voordeel van de twijfel
Column De lijdensweg van Primoz Roglic is voorbij. De vierde valpartij in nog geen drie weken was er te veel aan. De Sloveen ligt intussen in Monaco op de sofa, bij vrouw en kinderen, kijkend hoe de Giro d’Italia zich voltrekt.
Het drama speelde zich af op de laatste dinsdag, tijdens de eerste zware bergrit van deze ronde. Beelden van de opgave van een topfavoriet tijdens de koers zijn altijd haastig geschoten. Met de cameraman als indringer in een stilstaand tafereel: het decor verandert telkens, de handelingen blijven dezelfde. De fiets wordt opgeborgen. De helm afgezet. De renner stapt stilzwijgend in de auto, het hoofd gebogen. Taferelen die de doorgewinterde Sloveen maar al te goed kent. Dit was al de vijfde keer dat hij in een grote ronde op deze manier de strijd moest staken.
Ik vermoed dat zijn vrouw Lora Klinc niet treurde om zijn opgave. Ze kent haar man als geen ander. De wil om, ondanks alles, verder te koersen is bij hem altijd groter dan de pijn.
Vorig jaar nog, tijdens het door Roglic voor de tweede keer gewonnen Critérium du Dauphiné, parkeerde Lora op Le Collet d’Allevard haar SUV naast mijn auto. We raakten aan de praat. Die ochtend in de startplaats Hauterives leek het er lange tijd op dat haar man niet zou kunnen starten. Daags voordien was hij zwaar gevallen, maar Primoz wilde van geen wijken weten. Uiteindelijk gaf de ploegdokter alsnog groen licht. Ook al kon hij met die linkerarm niet eens naar zijn achterzak grijpen om wat eten te nemen.
Foto: Cor Vos
Een paar uur later won hij die bergetappe van Giulio Ciccone. Daarmee legde hij de basis voor zijn tweede eindwinst in deze ‘Kleine Ronde van Frankrijk’. Lora genoot van het plotse geluk, haar schoonmoeder evenzeer. Zoontje Lev sprong een gat in de lucht, terwijl de tweejarige Aleks nog te klein was om te beseffen wat er gebeurde.
Terwijl ik een stille getuige was van het familiemoment, schoten woorden en beelden door mijn hoofd. Lora had me verteld dat ze liever een gezonde man terugkreeg na een sportcarrière die uiteindelijk toch maar tijdelijk is. “Opgeven, of een koers verliezen? Het is allemaal relatief. De wereld blijft toch altijd doordraaien, hoor!”
Er was dat beeld van Roglic in Parijs-Nice van 2021, waar hij onverslaanbaar leek. In de slotrit ging hij twee keer tegen de grond, waarbij zijn schouder uit de kom raakte. Na afloop in Levens stond hij, met Lev op zijn arm, te filosoferen dat ook dit soort tegenslagen bij de sport horen. Drie jaar geleden bijvoorbeeld moest hij na een nieuwe, zware crash de Vuelta verlaten. De strijd met Remco Evenepoel was bruusk afgebroken. Een operatie en een lange revalidatie van de schouder volgden.
Het masker valt
Er hangt dikwijls een waas van onduidelijkheid rond de valpartijen van Rogla. Zelden of nooit zijn ze goed in beeld gebracht. Zoals de val tijdens de verkenning van de tweede tijdrit in de Giro, de crash op het grind van Toscane, of zijn tuimeling in Gorizia. Daar, luid toegejuicht door zijn landgenoten, stapte hij stilzwijgend in de autocar van Red Bull-Bora-Hansgrohe. Zelfs toen bleef hij voor veel waarnemers de torenhoge favoriet op de eindzege.
Zondagochtend zweeg ploegleider Patxi Vila in alle talen over de blessures die zijn kopman had opgelopen. Tot het masker op de Monte Grappa viel. Roglic moest bergop lossen en de waarheid viel niet langer te verzwijgen. Al waren er al signalen dat hij niet in zijn normale doen was. Zo sprintte hij nooit mee voor de bonificatieseconden, een spel dat hij normaal als geen ander beheerst.
Foto: Cor Vos
Trainer Marc Lamberts had al vóór de Giro in het Nieuwsblad gezegd dat Roglic mogelijk zou instorten. “Ik was geen voorstander van de Giro, maar Primoz beseft dat hij thuis met de kinderen minder goed kan trainen. Hij rijdt de Giro in voorbereiding op de Tour. Verloopt alles goed in de verraderlijke gravelrit naar Siena, dan doet hij mee voor het podium.” Dat scenario bleek ijdele hoop.
Koersen is vallen en opstaan, maar bij ‘Rogla’ lijkt dat vaker te gebeuren dan wie ook. Is de late omscholing van schansspringer tot renner de reden waarom hij minder behendig is in het peloton? Wellicht wel. Pas op zijn 22ste begon hij te koersen.
Maar er is nog een andere constante bij de man die zijn volk leerde houden van het wielrennen: Roglic veert altijd weer op. Voor de derde keer op rij uitgevallen in de Tour? Oké, dan probeer ik een vierde keer de Vuelta te winnen: zo zit de Sloveen nu eenmaal in elkaar.
Niet uitgezongen
Sommigen haastten zich zondag al om zijn opgave te koppelen aan zijn zwanenzang als klassementsrenner in de grote ronden. “He’s done”, zei een jonge podcaster. Misschien. Maar ik vind het te vroeg voor zulke stellige uitspraken.
Ooit de Tour winnen, blijft zijn grote droom. Zeker nadat hij vijf jaar geleden in de klimtijdrit naar La Planche des Belles Filles het geel nog verloor aan zijn jongere landgenoot Tadej Pogacar.
Op papier lijkt hij kansloos tegenover Pogacar, Vingegaard en Evenpoel. Maar wat leren we uit deze Giro? Dat toppers als Mikel Landa, Giulio Ciccone, Juan Ayuso en Primoz Roglic al voor de hoge cols uitgeschakeld waren door valpartijen. Het kan verkeren.
De tijd tikt. Roglic wordt 36 jaar in oktober. Toch weiger ik hem nu al definitief af te schrijven als kandidaat-winnaar van een grote ronde. Kampioenen – en dat is hij, met onder meer vijf eindzeges – willen dat aan den lijve ondervinden. Miguel Indurain is het meest sprekende voorbeeld: in de Tour werd hij in 1996 overvleugeld door Bjarne Riis, en in de daaropvolgende Vuelta a España draaide hij tijdens een etappe om en fietste terug naar het hotel. ‘Miguelon’ had begrepen dat zijn tijd voorbij was.
Roglic is nog niet in die fase. Ik geef hem nog altijd het voordeel van de twijfel. Zolang zijn benen hem blijven dragen en hij mentaal niet breekt, weiger ik te geloven dat we het laatste hoofdstuk van Roglic hebben gelezen. Misschien schrijft de man met de onafscheidelijke pokerface ooit geschiedenis met een vijfde eindwinst in de Vuelta. Op één voorwaarde: hij moet rechtop blijven.
EDIT: waarom staat dit artikel niet ook op .nl?