Youri IJnsen

• maandag 27 december 2021 om 20:00

Eindejaarslijstjes In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2021? Elke werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: de beste eendagcoureurs van 2021.

Een must-have voor wielerfans! Op 20 september verschijnt er weer een nieuwe RIDE Magazine. Onze 172 pagina’s dikke najaars-editie staat weer vol met prachtige wielerverhalen om heerlijk van te genieten. Bestel jouw exemplaar nu online voor slechts € 9,95. Snelle beslissers ontvangen 15 euro korting bij FuturumShop. RIDE extra voordelig lezen? Neem dan nu een abonnement en krijg 20% korting!

Wout van Aert (Jumbo-Visma)

Van Aert stormt naar winst in Gent-Wevelgem – foto: Cor Vos

Wout van Aert kende als kopman bij Jumbo-Visma een uitermate sterk voorjaar. Dat begon meteen met een vierde plek in Strade Bianche, twee weken later gevolgd door een derde plaats in Milaan-San Remo. In beide koersen was de Belg sterk, maar moest hij de besten in koers voor laten gaan. Na een elfde plek in de E3 Saxo Bank Classic zette hij zijn status als topfavoriet voor de Ronde van Vlaanderen met stip kracht bij in Gent-Wevelgem. Daar begon de drievoudig wereldkampioen cross al op 180 kilometer voor de meet aan een zware tocht. In een door waaiers getekende editie rondde Van Aert het berenwerk van zijn ploeg sterk af.

In de Vlaamse Hoogmis botste hij dan uiteindelijk op zichzelf. Zijn conclusie na afloop was eerlijk: niet goed genoeg. Voor winst dan, want een zesde plek in dit monument is natuurlijk geen schande. Maar voor het kaliber van Van Aert gelden in de zwaarste wedstrijden ter wereld enkel de winst. De Belg rondde zijn voorjaar af met een tweede plek in de Brabantse Pijl, waar hij gevloerd werd door het Britse supertalent Tom Pidcock. Die was hij enkele dagen later in de Amstel Gold Race dan net de baas. Het tweede deel van zijn jaar focuste hij op de Olympische Spelen, waar hij in de wegwedstrijd knap zilver uit de brand sleepte.

Een derde vormpiek zat er voor de Belg net niet meer in. Ondanks goede voorbereidende koersen en zilver op het WK tijdrijden, kon hij de verwachtingen tijdens het WK op de weg en in Parijs-Roubaix niet inlossen. De 27-jarige Van Aert moest daarin genoegen nemen met respectievelijk de elfde en zevende plaats.

Beste resultaten
Amstel Gold Race
Gent-Wevelgem
Olympische Spelen, wegwedstrijd
Brabantse Pijl
Milaan-San Remo

Julian Alaphilippe (Deceuninck-Quick-Step)

Alaphilippe verdedigde met verve zijn wereldtitel – foto: Cor Vos

Wereldkampioen Julian Alaphilippe had geen last van de vloek van de regenboogtrui dit jaar. Hoewel hij soms grillig was in zijn prestaties (ook op het klassieke vlak), overheersen toch de grote zeges. Dat begon bijna meteen met een overwinning in Strade Bianche, al botste JuJu daar binnen de stadspoorten van Siena op de krachtsexplosie van Mathieu van der Poel. In Milaan-San Remo en de Vlaamse klassiekers speelde de Fransman vervolgens een bijrol, om daarna uit te pakken in de door hem zo geliefde Ardennenklassiekers. Na een zevende plek in de Amstel Gold Race, won hij voor de derde keer met zijn cartouche de Waalse Pijl.

Hij ging in Luik-Bastenaken-Luik vervolgens als topfavoriet van start, maar Alaphilippe (29) slaagde er weer niet in om La Doyenne te winnen. Waar hij een jaar eerder te vroeg juichte en Primož Roglič zo de zege nam, was er met Tadej Pogačar dit seizoen opnieuw een Sloveen de betere van hem. Weer tweede. Na de zomer deed de renner van Deceuninck-Quick-Step daar een tweede plek in de Bretagne Classic en zesde plekken in Clásica San Sebastián en de Ronde van Lombardije bij. Zijn grootste triomf boekte hij echter in Leuven. Daar toonde Alaphilippe andermaal zijn ongelooflijke talent: hij verdedigde zijn wereldtitel met succes.

Beste resultaten
WK op de weg
Waalse Pijl
Luik-Bastenaken-Luik
Strade Bianche
Bretagne Classic-Ouest-France

Sonny Colbrelli (Bahrain Victorious)

Colbrelli zette met winst in Parijs-Roubaix een uitroepteken achter zijn jaar – foto: Cor Vos

Wie na het voorjaar had gezegd dat Sonny Colbrelli dit Eindejaarslijstje zou halen, was voor gek verklaard geweest. Een zesde plek in Kuurne-Brussel-Kuurne, een achtste stek in Milaan-San Remo en een vierde plaats in Gent-Wevelgem waren zijn grootste wapenfeiten. In de rest van de Vlaamse klassiekers kwam hij in de frontlinie niet voor. Maar alles veranderde nadat hij eind juni de Italiaanse titel op de weg voor zichzelf opeiste. Hij wachtte een keertje niet op zijn sprint, maar besloot in de finale uit te gaan van eigen kracht. De 31-jarig Italiaan van Bahrain Victorious zocht de aanval en vond de tricolore als beloning voor zijn durf.

Het zorgde voor een omslag bij Colbrelli. Hij ging koersen met een andere mindset, waarmee hij onder meer ook de Benelux Tour op zijn naam zette. Maar het zorgde er ook voor dat hij op het zware EK in Trente als enige meeglipte met Remco Evenepoel. De jonge Belg kwam niet los van de gewiekste Italiaan, die in een sprint met twee ruim sneller was. Daarna volgde ook een tweede plek in de Coppa Sabatini en de Memorial Marco Pantani. Colbrelli ging daarna als een van de topfavorieten van start op het WK in Leuven, maar daar kwam de Italiaan van een koude kermis thuis. In een tweede elitegroep werd hij nog nipt tiende.

Het zal hem echter worst zijn, want de sterke sprinter moest zijn grootste carrière-zege toen nog boeken. Colbrelli stak namelijk de apocalyptische 2021-editie van Parijs-Roubaix op zak. De Italiaan anticipeerde, belandde zodoende al vroeg in de kop van de wedstrijd en daar zou hij niet meer uit wegvallen. In de slotfase maakte hij dankbaar gebruik van het beulswerk van de aangesloten Mathieu van der Poel, die hij met een ultieme versnelling op de stenen Vélodrome van Roubaix wist te verschalken.

Beste resultaten
Parijs-Roubaix
EK op de weg
Memorial Marco Pantani
Coppa Sabatini
4^e Gent-Wevelgem

Tadej Pogačar (UAE Emirates)

Pogacar juicht in Luik-Bastenaken-Luik – foto: Cor Vos

Wát een jaar kende Tadej Pogačar in 2021. De nog altijd slechts 23-jarige Sloveen verdedigde uiteraard met succes zijn titel in de Tour de France, maar ook doorheen het eendagswerk trok hij met een seis. Tussen twee gewonnen WorldTour-rittenkoersen door begon hij zijn campagne weliswaar met een zevende plek in Strade Bianche, de eerstvolgende klassieker trok hij oppermachtig naar zich toe. In Luik-Bastenaken-Luik maakte hij mee de koers, om in een sprint met vijf meedogenloos toe te slaan. Hij liet onder meer Julian Alaphilippe achter zich en ook recordhouder Alejandro Valverde was niet tegen hem opgewassen.

Na de Tour deed hij tijdens de olympische wegwedstrijd nog eens een poging om in een eendagskoers zijn partij mee te blazen. Op een parcours dat bij hem paste, sprintte hij achter Wout van Aert naar het brons. Late vluchter Richard Carapaz bleef buiten schot. Ook in de laatste weken van het seizoen liet Pogačar van zich horen. Na een vijfde plek op het EK op de weg, een derde plaats in Tre Valli Varesine en een vierde plek in Milaan-Turijn, stak hij op zijn laatste koersdag van 2021 nóg een monument (de Ronde van Lombardije) op zak. De jonge Sloveen van UAE Emirates was onderweg de sterkste en rekende in Bergamo af met Fausto Masnada.

Beste resultaten
Luik-Bastenaken-Luik
Ronde van Lombardije
Olympische Spelen, wegrit
Tre Valli Varesine
7^e Strade Bianche

Mathieu van der Poel (Alpecin-Fenix)

De flits van Van der Poel in Strade Bianche – foto: Cor Vos

Net als zijn eeuwige rivaal Wout van Aert, kende ook Mathieu van der Poel een heel consistent voorjaar op een heel hoog niveau. De Nederlands kampioen won na een duizelingwekkende demarrage in de slotkilometer Strade Bianche, een van zijn favoriete koersen. Na kloeke prestaties in Tirreno-Adriatico ging hij met Van Aert als topfavoriet van start in Milaan-San Remo, maar daar konden beiden op de Poggio het verschil niet maken. Hij moest in La Primavera daarom genoegen nemen met een vijfde plek. Tijdens de E3 Saxo Bank Classic zat hij zes dagen later in de tang bij Deceuninck-Quick-Step: hij werd derde.

Kasper Asgreen had in die laatste koers voor het eerst van zich doen spreken. De Deense kampioen bleek ook de beste troef van de blauwhemden in de Ronde van Vlaanderen. Asgreen kroop door het oog van de naald toen Van der Poel hem op de laatste hellingen onder druk zette, maar de Deen bleek in Oudenaarde verrassenderwijs de snelste van de twee. De Antwerp Port Epic was half september pas de eerste internationale eendagskoers die volgde voor Van der Poel. Na een pijnlijke rugblessure, opgelopen tijdens de teleurstellend verlopen Olympische Spelen, won de 26-jarige renner van Alpecin-Fenix meteen bij zijn rentree.

Ondanks zijn blessure probeerde hij er met een heel intensieve voorbereiding het beste van te maken in de slotwedstrijden van het seizoen. Hoewel het er tijdens het WK op de weg de eerste drie uur niet naar uitzag, werd hij in Leuven toch nog achtste. Een week later tijdens Parijs-Roubaix pakte MVDP nog maar eens uit. Tijdens een zeiknatte editie van Parijs-Roubaix was hij veruit de sterkste man in koers, maar winnen deed hij niet. Na een uitputtingsslag was Sonny Colbrelli hem te snel af op de wielerbaan in Roubaix en ook Florian Vermeersch eindigde nog voor hem. Van der Poel werd bemodderd derde.

Beste resultaten
Strade Bianche
Antwerp Port Epic
Ronde van Vlaanderen
Parijs-Roubaix
E3 Saxo Bank Classic

Outsiders

Op basis van hun zeges en prestaties in eendagskoersen, missen sommige mensen bij de favorieten wellicht Alpecin-Fenix’ sprintersduo Tim Merlier en Jasper Philipsen; wellicht in iets mindere maat ook Danny van Poppel, die naast twee overwinningen nog eens elf keer (!) bij de eerste tien in een resem semiklassiekers eindigde. Zij boekten hun goede resultaten veelal in de vlakkere eendagskoersen door een sterk wapen: hun eindschot. Platgeslagen heeft Philipsen met Eschborn-Frankfurt als enige van hen één WorldTour-koers gewonnen. Knappe prestetaties van het trio, maar voor de beste sprinter was er een ander lijstje.

Er zijn echter een aantal renners die in dit lijstje een vermelding verdienen. Wat te denken van Kasper Asgreen? De Deen van Deceuninck-Quick-Step won misschien wel de mooiste twee Vlaamse klassiekers: de E3 Saxo Bank Classic én de Ronde van Vlaanderen. Twee bisnummers, maar het waren ook de enige twee hoogtepunten in zijn klassiekercampagne.Primož Roglič had weliswaar een aantal oplevingen meer, maar ook hij viel af als het gaat om de favorieten voor dit lijstje. De Sloveense kopman werd tweede in de Waalse Pijl en vierde in de Ronde van Lombardije, maar won wel Milaan-Turijn en de Giro dell’Emilia.

Wat dat betreft zaten Tom Pidcock en Jasper Stuyven langer op de wip. De 22-jarige Britse profdebutant was een van de absolute revelaties in de klassiekers, terwijl hij juist een talent is voor het rondewerk. De iele klimmer won echter ei zo na de Amstel Gold Race en ook op het WK in Leuven reed hij in de finale hard weg bij een tweede, achtervolgende elitegroep. Het leverde hem een zesde plaats op, maar wellicht had er daar voor hem wel meer in gezeten. Daarnaast werd Pidcock derde in Kuurne-Brussel-Kuurne, vijfde in Strade Bianche en zesde in de Waalse Pijl. En voor we het vergeten: hij won uiteraard de Brabantse Pijl.

Ook Stuyven kan terugkijken op een sterk jaar. Toch kleeft er bij hem aan dat er nét nog een extra topresultaat ontbreekt om hem tussen de favorieten van dit lijstje te plaatsen. In de Ronde van Vlaanderen werd hij nipt vierde; een podiumplek had hem wellicht wel tussen de toppers geplaatst. Dat geldt ook voor het WK, waar hij in zijn Leuven nét buiten het podium viel: ook vierde. In de Primus Classic en Parijs-Tours stond hij wel twee keer als derde op het podium, maar dat zijn wedstrijden van onder het WorldTour-niveau. Het zal de Belg echter worst wezen, want de monumentale zege in Milaan-San Remo pakken ze hem niet meer af.