Dries De Bondt schreef zondag de Antwerp Port Epic op zijn naam. In de Belgische gravelkoers eindigden zijn ploeggenoten Timo Kielich en Quinten Hermans ook nog op de plaatsen twee en drie. “Het is prachtig”, zei winnaar De Bondt in het flashinterview na afloop.

De nieuwe edtie van RIDE Magazine is nu verkrijgbaar! Onze nieuwe 188 pagina’s dikke voorjaars-editie staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Mathieu van der Poel, Lotte Kopecky, Demi Vollering, Sepp Kuss en Matej Mohoric. Verzeker je van jouw exemplaar en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!

“Ik denk inderdaad dat het echt een teamprestatie is”, aldus de 31-jarige renner van Alpecin-Deceuninck. “Ik ben vanuit de achtergrond altijd enorm gesteund door die mannen van de ploeg. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik alleen tot aan de meet geraakte. Want het vat was eigenlijk af.”

Sukkelen op gravel
Florian Vermeersch, die uiteindelijk op een vierde plaats strandde, was volgens De Bondt de sterkste man in koers. “Zo voelde dat voor mij tenminste aan. Ik voelde mezelf ook heel, heel goed. Maar ik wist ook dat een deel van die mannen een crossgeschiedenis heeft, ik heb dat niet. Ik denk dat de mensen dat wel hebben kunnen zien op televisie en hebben gedacht: wat is die aan het sukkelen daar op het gravel. Ik dacht dat ook van mezelf, want ik moest steeds tien meter toerijden na elke bocht.”

“Maar hoe langer de koers duurde, hoe gemakkelijk dat ging, die tien meter toerijden. Dan dacht ik: ik ben van ver gekomen vandaag, ik moet er gewoon van weggeraken”, aldus de voormalig Belgisch kampioen, die op veertig kilometer van het einde vertrok met Sander De Pestel en Thomas Bonnet. “Dan is het de verdienste van de mannen geweest dat ze Florian het gat hebben laten toerijden en hem het meeste werk hebben laten doen.”

Ploegprestatie
Vermeersch kreeg het gat gedicht met nog zo’n 25 kilometer te gaan. “Toen we met zijn zessen bij elkaar kwamen in de finale, heb ik me even moeten herzetten. Ik had het Florian namelijk zo moeilijk mogelijk proberen te maken en het zo lang mogelijk te laten duren om hen terug te laten keren. Toen heb ik geprobeerd om met nog één goede pijl druk te zetten. Als ze het hadden toegereden, was het aan Timo of Quinten geweest. Ze hebben als nummers twee en drie getoond dat zij het ook hadden afgemaakt.”

“Het was een ploegprestatie om u tegen te zeggen. Ik win hier ook alleen maar door die mannen. Want zonder hen rijden ze dat gat terug toe op mij. Bedankt ploeg, bedankt Alpecin-Deceuninck.”

Kielich en Hermans maakten het feestje compleet voor Alpecin-Deceuninck – foto: Cor Vos

Voor De Bondt was het zijn eerste zege van het seizoen. “Ik ben voor mijn gevoel al een heel jaar op een heel goed niveau aan het rondrijden, maar ik heb al wat tegenslag gehad. Een paar valpartijen meegemaakt dit voorjaar terwijl ik echt goede benen had of een koerssituatie die net de verkeerde kant op kantelde. Ik ben iemand voor wie de kaarten gewoon net een keertje goed moeten vallen. Ik zie het dan gebeuren en weet dan wat ik moet doen. Maar de kaarten vielen dit jaar nog niet goed. Tot vandaag.”

Laatste vijf kilometer
Over de laatste vijf kilometer van de Antwerp Port Epic zei De Bondt, tot slot, dat het de zwaarste uit zijn carrière waren. “Ik zat echt af te zien. Ik praatte echt tegen mezelf, zei dat ik niet mocht opgeven. Ik moest doorrijden voor de jongens achter me. Want als ze me dan nog zouden pakken, geef je ze nog de zege. Ik duwde dus niet alleen door voor mezelf, maar ook voor de jongens achter me.”

“Christophe (Roodhooft, red.) schreeuwde ook door de communicatie dat ik door moest zetten. Dat zorgde ervoor dat ik doorging. Want ik was echt aan het kraken op een gegeven moment. Ik zag het vermogen dat ik leverde steeds verder zakken. Bij de laatste bocht, met nog drie kilometer te gaan, kreeg ik de wind in de rug. Dat redde mijn leven. Als het tegenwind was, had ik het denk ik niet gehaald.”

De Bondt na de streep – foto: Cor Vos