Overzicht Ook eind dit jaar hangen opnieuw een aantal profrenners hun fiets aan de haak. Onder hen zeven Belgen die het voorbije seizoen nog op WorldTour- of ProContinentaal niveau fietsten. WielerFlits zet ze voor u op een rijtje. Er kan zelfs nog een achtste bijkomen, want Jan Bakelants is nog steeds niet onderdak voor 2020.

Maxime Monfort (36)

16 jaar prof:
2004-2005:  Landbouwkrediet-Colnago
2006-2008:  Team Cofidis
2009:  Columbia-HTC
2010:  HTC-Columbia
2011:  Leopard-Trek
2012:  RadioShack-Nissan
2013:  RadioShack-Leopard
2014:  Lotto Belisol
2015-2019:  Lotto Soudal

Belangrijkste resultaten: eindwinst Ronde van Luxemburg (2004), eindwinst Bayern Rundfahrt (2010), 6de in eindklassement Vuelta a Espagna (2011)

© Cor Vos

Na een paar maanden stage werd Maxime Monfort op 1 januari 2004 prof bij het bescheiden Landbouwkrediet-Colnago. In zijn debuutjaar – Monfort was toen 21 – won hij meteen een rit en het eindklassement in de Ronde van Luxemburg, waardoor hij het etiket van klassementsrenner kreeg opgekleefd. “Maar ze hebben mij toen toch een beetje overschat”, lacht Monfort. “Al snel werd duidelijk dat een rol als knecht me beter afging. Zeker toen ik later in grotere teams terechtkwam. Al kon ik af en toe wel eens mijn eigen kans gaan in Giro, Vuelta of kleinere rittenkoersen.”

“Andy Schleck grootste talent waar ik mee werkte”
Zijn meest opmerkelijke resultaat was een vijfde plaats (na diskwalificatie van eindwinnaar Juan José Cobo) in het eindklassement van de Vuelta 2011. Monfort heeft naar eigen zeggen het maximale uit zijn profloopbaan gehaald. “Ik was niet het grootste talent, maar wel een harde werker. Zo heb ik toch een mooie carrière gemaakt. En gewerkt voor een aantal grote namen. Welke kopman op mij het meeste indruk heeft gemaakt? Zonder twijfel is Andy Schleck het grootste talent waar ik ooit voor gewerkt heb.”

Onlangs hing Monfort zijn fiets aan de haak. Na een goede Tour de France dacht hij nochtans voor een jaartje bij te tekenen, maar Lotto Soudalmanager John Lelangue bood hem een job als ploegleider aan. “Omdat Bart Leysen vertrok, kwam er een plaatsje vrij. Een voorstel dat ik niet kon weigeren”, vertelt hij. “Die kans zal zich niet elk jaar aandienen. Ik ben bijzonder gemotiveerd om dit goed te doen, al staan de eerste maanden vooral in het teken van ervaring opdoen. Vooral qua organisatie en techniek moet ik alles leren. Maar die tijd krijg ik.”

Zico Waeytens (28)

8 jaar prof:
2012:  Topsport Vlaanderen-Mercator
2013-2014:  Topsport Vlaanderen-Baloise
2015-2016:  Giant-Alpécin
2017:  Team Sunweb
2018:  Veranda’s Willems-Crelan
2019:  Cofidis

Belangrijkste zeges: Ardense Pijl (2011), ritwinst Baloise Belgium Tour (2016)

© Cor Vos – 2016

Na winst in onder meer Liège-La Gleize en de Ardense Pijl, mocht Zico Waeytens op z’n 19de een profcontract bij Topsport Vlaanderen-Mercator ondertekenen. Tijdens de jaren onder Walter Planckaert slaagde de West-Vlaming er niet in om te winnen, maar fietste zich wel in de gratie van een aantal WorldTourteams. Eind 2014 zette hij zijn krabbel onder een contract bij Giant-Alpécin, waar hij onder meer kopmannen als Marcel Kittel en John Degenkolb aan overwinningen moest helpen. Dat deed Waeytens naar behoren en af en toe graaide hij ook zelf nog zijn prijsje mee.

“Slechtste beslissing in mijn carrière”
In zijn tweede jaar bij het Duitse team boekte hij zijn mooiste zege, hij won in Tongeren de slotrit van de Baloise Belgium Tour in de sprint. Toen Degenkolb verkaste naar Trek-Segafredo, mocht boezemvriend Waeytens mee de overstap maken, maar hij koos voor een verlengd verblijf bij de ploeg van manager Spekenbrink. “De slechtste beslissing in mijn carrière”, zou Waeytens later vertellen. “Er was me beloofd dat ik meer mijn kans zou mogen gaan, maar toen kwam Michael Matthews.” Bovendien kon Zico zich steeds minder vinden in de strikte regeltjes binnen de ploeg. Eind 2017 werd het contract in onderling overleg verbroken en verhuisde hij naar Veranda’s Willems-Crelan.

Maar daar werd hij dan weer geplaagd door blessureleed. Toch kon hij nog een mooie transfer versieren naar Cofidis, maar ook dit jaar werd hij afgeremd door blessures. Bovendien vertroebelde – opnieuw -de relatie met zijn werkgever. Even hoopte hij nog om samen met Degenkolb mee naar Lotto Soudal te verhuizen, maar zo ver is het nooit gekomen. Half oktober besliste hij te kappen met het wielrennen. “Ik heb acht jaar mijn droom kunnen beleven, maar het is goed geweest. Ik heb het gehad met de wielersport.” Al blijft het een open vraag of Waeytens alles uit zijn carrière heeft gehaald. Ondertussen maakte de flamboyante West-Vlaming de switch naar het boksen. Eind april staat zijn eerste kamp geprogrammeerd.

Preben Van Hecke (37)

16 jaar prof:
2004:  Relax-Bodysol
2005-2006:  Davitamon-Lotto
2007:  Predictor-Lotto
2008:  Chocolade Jacques-Topsport Vlaanderen
2009-2012:  Topsport Vlaanderen-Mercator
2013-2019:  (Top)Sport Vlaanderen-Baloise

Belangrijkste zeges: Circuit de Wallonie (2003), rit in Ster Elektrotoer (2004), Schaal Sels (2006), Omloop van het Waasland (2012), Antwerpse Havenpijl (2013), Belgisch kampioenschap (2015)

Winst in het BK in Tervuren – foto: Cor Vos

Na een seizoen proefstomen bij Quick Step-Davitamon-Latexco, kon Preben Van Hecke begin 2004 van zijn hobby zijn beroep maken. Amper een jaar later volgde zelfs al een nieuwe stap hogerop: Van Hecke trok van Relax-Bodysol naar het grote Lotto. Maar na drie seizoenen in het ProTourteam kreeg hij slecht nieuws: teammanager Marc Sergeant vertelde de Oost-Vlaming dat hij de ploeg moest verlaten. “Ik kreeg niet echt een degelijke uitleg waarom ik moet opstappen”, reageerde Van Hecke, die gelukkig snel bij Topsport Vlaanderen kon tekenen.

Stijn Devolder (40)

18 jaar prof:
2002-2003:  Vlaanderen-T-Interim
2004:  US Postal Service
2005-2007:  Discovery Channel
2008-2010:  Quick Step-Innergetic
2011-2012:  Vacansoleil-DCM
2013:  RadioShack-Leopard
2014-2015:  Trek-Factory Racing
2016:  Trek-Segafredo
2017-2018:  Veranda’s Willems-Crelan
2019:  Corendon-Circus

Belangrijkste zeges: Driedaagse De Panne-Koksijde (2005), Ronde van Oostenrijk (2007), BK (2007, 2010, 2013), Ronde van de Algarve (2008), Ronde van Vlaanderen (2008, 2009), Ronde van België (2008, 2010), BK Tijdrijden (2008, 2010)

Winst in de Ronde van Vlaanderen in de driekleur – foto: Cor Vos

De carrière van Stijn Devolder samenvatten in drie, vier alinea’s? Moeilijk! Van alle landgenoten die er eind dit jaar de brui aan geven, is Stijn Devolder met voorsprong diegene met de mooiste en grootste erelijst, met onder meer vijf Belgische titels (drie op de weg en twee tegen de klok) en twee keer Vlaanderens Mooiste. Devolder maakte in zijn topjaren indruk tijdens het klassieke voorjaar, maar was daarnaast ook een begenadigd tijdrijder en kon een stukje klimmen.

De West-Vlaming zette zijn eerste stappen als prof bij Vlaanderen-T-Interim, de voorloper van Sport Vlaanderen-Baloise. Met enkele uitschieters, waaronder een derde plaats in de toenmalige E3 Prijs Vlaanderen (nu E3 Harelbeke) reed hij zich in de gunst van het grote US Postal, later Discovery Channel. Het was in 2007, tijdens zijn laatste jaar bij de ploeg van teammanager Bruyneel, dat Devolder voor de doorbraak zorgde met een eerste Belgische titel, winst in de Ronde van Oostenrijk en een derde plaats in het eindklassement van de Ronde van Zwitserland. Het leverde hem een transfer naar Quick Step-Innergetic op.

Gids voor Van Aert en Van der Poel
In het shirt van Patrick Lefevere behaalde Devolder zijn grootste successen, waaronder zijn twee prestigieuze zeges in de Ronde van Vlaanderen. In 2010 verhuisde hij naar Vacansoleil, behaalde een tweede Belgische titel en won voor de tweede keer in zijn carrière de Ronde van België. Daarna ging het beetje bij beetje bergaf. In 2013 – bij RadioShack – werd hij nog voor een derde keer Belgisch kampioen, zijn allerlaatste grote succes. In de laatste jaren van zijn carrière stelde Devolder zich ten dienste van de twee uitzonderlijke toppers die het veldrijden en de weg op het allerhoogste niveau combineren. Bij Veranda’s Willems-Crelan en Corendon-Circus was hij de voorbije twee seizoenen gids van respectievelijk Wout van Aert en Mathieu van der Poel.

Een contractverlenging bij de broers Roodhooft zat er echter niet meer in en Volderke hield uiteindelijk de eer aan zichzelf. Begin november maakte hij zijn afscheid wereldkundig, op zijn eigenste sobere manier. Als drievoudig Belgisch kampioen en tweevoudig Ronde van Vlaanderen-winnaar had hij nochtans een mooi afscheid verdiend, maar Devolder zag het anders. “Ik wou het liefst stoppen in stilte, zonder poespas.” Straks gaat hij iets helemaal anders doen: “Ik heb altijd een fascinatie gehad voor grote landbouwmachines. Het is hier een landbouwstreek, er zijn mogelijkheden zat.”

Bart De Clercq

9 jaar prof:
2011:  Omega Pharma-Lotto
2012-2014:  Lotto Belisol
2015-2017:  Lotto Soudal
2018-2019:  Wanty- (Groupe) Gobert

Belangrijkste zeges: ritwinst Giro d’Italia (2011), ritwinst Ronde van Polen (2015)

Winst in de Giro d’ Italia 2011 – foto: Cor Vos

22 jaar was Bart De Clercq toen hij zijn eerste vergunning bij de Belgische Wielerbond aanvroeg. En in zijn allereerste wedstrijd ooit – een amateurkoers in zijn buurt – graaide hij meteen de overwinning mee. Toen hij zich in hetzelfde jaar liet opmerken op het Belgisch kampioenschap voor beloften, groeide De Clercq meteen door naar de opleidingsploeg van Omega Pharma-Lotto. In 2011, amper twee jaar na zijn debuut in het wielrennen, kon hij de stap naar de profs zetten.

Een veelwinnaar zou Bart De Clercq nooit worden. In zijn carrière moest hij vrede nemen met twee UCI-zeges, weliswaar allebei op WorldTour-niveau: ritwinst in de Giro d’Italia 2011 en een rit in de Ronde van Polen in 2015. Maar De Clercq kon bergop goed uit de voeten en had altijd zijn waarde in het team. Toen eind 2017 zijn contract bij Lotto Soudal niet meer werd verlengd, begon de levensgezel van Sofie De Vuyst aan een nieuw hoofdstuk bij Wanty-Gobert. Tenminste, dat was de bedoeling.

Heupprothese
Begin 2018 liep het echter grondig fout. Op 2 januari kwam hij ten val tijdens een trainingstocht en liep daarbij een zware heupblessure op. Het werd een jaar van ellende met diverse operaties. De aangerichte schade aan de linkerheup bleek uiteindelijk zo groot dat een prothese de enige overgebleven optie bleef. Vier maanden na die operatie maakte De Clercq – mét prothese – zijn comeback in de Tour of Oman (februari 2019). Die verliep bevredigend, maar tijdens de daaropvolgende wedstrijden kreeg hij steeds meer last van verzuring in zijn rechterdijbeen. De Clercq bleef knokken om terug te keren, maar zijn beste niveau zou hij dit jaar niet meer bereiken.

In september kondigde hij zijn afscheid aan. “Ik heb er vrede mee”, vertelt de onfortuinlijke De Clercq. “Natuurlijk is het jammer dat in mijn carrière enigszins in mineur en vroeger dan voorzien moet beëindigen, maar ik blik vooral met dankbaarheid terug op de voorbije tien jaar. Ook al heb ik er niet alles kunnen uithalen.” De Clercq heeft gelukkig zijn masterdiploma Lichamelijke Opvoeding op zak. “Wie weet kan ik dat ergens gebruiken, in combinatie met mijn ervaring als profwielrenner.”

Moreno De Pauw

6 jaar prof:
2014-2019:  (Top)Sport Vlaanderen-Baloise

Belangrijkste resultaten (als elite): 17 nationale titels (ploegkoers, scratch, omnium, puntenkoers, kilometer) en brons op zowel het EK 2016 als op het WK 2017 (ploegkoers). Eindwinst in de Zesdaagses van Londen (2015 en 2016), Berlijn (2016), Amsterdam (2016), Gent (2017), Rotterdam (2018) en Kopenhagen (2019), telkens aan de zijde van Kenny De Ketele.

Winst in de zesdaagse van Gent met Kenny De Ketele – foto: Cor Vos

We kennen Moreno De Pauw uiteraard zoveel beter als baanrenner dan als wegrenner. Als jongere pakte de Oost-Vlaming meerdere Belgische titels op de piste. In 2008 – De Pauw was toen 17 – behaalde hij zijn eerste internationale medaille, toen bij de junioren. In Kaapstad pakte hij zilver op het WK omnium. De Pauw, die uit een wielerfamilie afkomstig is, legde de basis van zijn profcarrière bij het Rock Werchter Cycling Team. Pas op 1 januari 2014 zette hij zijn krabbel onder een contract bij Topsport Vlaanderen-Baloise.

Zeven Zesdaagses
De Pauw groeide uit tot een echte topper op de piste. Zijn hoogtepunt bereikte hij in 2016, toen hij brons pakte op het Europees kampioenschap ploegkoers, samen met Kenny De Ketele. Dat duo zou in die periode overigens ook het zesdaagse-circuit domineren. Tussen 2015 en 2019 schreven De Pauw en De Ketele maar liefst zeven Zesdaagses op hun naam. Jammer genoeg haalde De Pauw in 2016 de Spelen niet: zijn favoriete onderdeel – de ploegkoers- werd uit het programma geschrapt. Volgend jaar in Tokio staat het opnieuw op het menu, maar ondertussen heeft de jonge Robbe Ghys de rol van De Pauw overgenomen.

Dit jaar besliste de Waaslander om een punt achter zijn carrière te zetten. “Ik zat er al een tijdje mee in mijn hoofd. Het is mentaal op. Ik had het steeds moeilijker om naar het buitenland te vertrekken, vooral na de geboorte van mijn dochtertje. Dat heeft sowieso een grote impact. Het is tijd voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven.” De Pauw weet nog niet wat hij straks gaan doen. Hij overweegt om deel te nemen aan een examen om politieman te worden. “Ik ga sowieso een aantal opleidingen volgen, maar ik moet eigenlijk nog ontdekken welke weg ik insla.”

Kenny Dehaes

14 jaar prof:
2006-2008:  Chocolade Jacques-Topsport Vlaanderen
2009:  Team Katusha (tot 30/06)
2009:  Silence Lotto (vanaf /1/07)
2010-2011:  Omega Pharma Lotto
2012-2014:  Lotto Belisol
2015:  Lotto Soudal
2016-2017:  Wanty – Groupe Gobert
2018:  WB Aqua Protect-Veranclassic
2019:  Wallonie-Bruxelles

Belangrijkste zeges: Schaal Sels (2007),  Handzame Classic (2013), Halle-Ingooigem (2013),  Ronde van Drenthe (2014), Nokere Koerse (2014), Ronde van Limburg (2016), GP Denain (2018)

Winst in Halle-Ingooigem in 2013 – foto: Cor Vos

Last but not least: Kenny Dehaes. De Vlaams-Brabander startte zijn wielercarrière in het jaar 2000 bij Cureghem Sportif, waar hij al snel ontdekte dat hij over een stel stevige sprintersbenen beschikte. Eind 2006 versierde hij een profcontract bij Chocolade Jacques-Topsport Vlaanderen nadat hij dat jaar onder meer de belofteneditie van de Ronde van Vlaanderen op zijn naam schreef. Twee jaar later werd hij vijfde in Gent-Wevelgem en won hij zowel in de Vierdaagse van Duinkerke als de Ronde van België een rit. Dat leverde hem een transfer naar het grote Katusha op.

Maar dat bleek al snel een foute keuze. Dehaes kreeg er naar eigen zeggen te veel druk op de schouders en voelde zich er nooit goed in zijn vel. Na amper een half jaar in Russische loondienst werd de overeenkomst in onderling overleg ontbonden en trok hij naar Silence-Lotto. Het duurde een paar jaar vooraleer hij opnieuw tot winnen toe kwam in UCI-wedstrijden. In 2013 won hij vier keer, met daarbij Handzame Classic en Halle-Ingooigem, twee mooie semi-klassiekers. In 2014 en 2015 zou hij ook de Ronde van Drenthe, Nokere Koerse en de GP Stad Zottegem aan zijn erelijst toevoegen.

16 UCI-zeges
Na zeven jaar Lotto verhuisde Dehaes in 2016 voor twee seizoenen naar Wanty-Gobert. En de voorbije twee jaar sloot hij zijn carrière af bij WB-Veranclassic-Aqua Protect. Zijn laatste mooie zege behaalde hij in Denain in 2018. We mogen Kenny Dehaes, getrouwd met de dochter van Walter Planckaert, gerust bestempelen als een van de toonaangevende figuren van de voorbije tien jaar in de Europe Tour. Maar op zijn 35ste – na 16 UCI-profzeges – kapt hij ermee. In oktober werd in Deinze een afscheidscriterium georganiseerd. Dehaes gaf al aan dat hij hoopt ook na zijn carrière in de koers te blijven.