Nadat Tom Dumoulin de Giro d’Italia 2017 won en vorig seizoen bevestigde in opnieuw de Giro én de Tour de France, behoort hij tot de grote matadors van het peloton. Toch ziet hij nog ruimte voor verbetering. Daarvoor moet hij nog werken aan zijn duurvermogen, taaiheid en ervaring, geeft hij aan in een uitgebreid interview met De Limburger.

Dumoulin schreef in 2017 historie door de Giro op zijn naam te zetten. Ook won hij het WK tijdrijden. In 2018 volgden tweede plaatsen in de Giro en de Tour en in 2019 hoopt hij opnieuw te kunnen schitteren in Italië. Welke stap moet hij nog zetten om ooit ook de Tour te winnen? “Ik zou het nu niet weten. Ik hoop dat ik mijn duurvermogen nog iets verder kan uitbouwen, waardoor ik op de slotklim net wat meer overheb. Taaiheid kweken. En ervaring opdoen: op de juiste momenten de juiste beslissingen nemen”, zegt de klassementsrenner van Team Sunweb.

“Het maximale uit jezelf halen is één, maar het maximale uit het team… dat is nog iets anders. Hoe kan ik mijn ploeggenoten nóg harder laten fietsen? Daar zit nog rek in”, gelooft de 28-jarige Nederlander, die dan ook wel eens hard met de vuist op tafel slaat. “Soms te veel. Dat is het probleem. Ik ben naar mezelf veeleisend, maar kan het moeilijk accepteren als ik het gevoel heb dat anderen niet zo veeleisend naar zichzelf zijn. Dat is ook lastig. En dat op de juiste manier brengen is heel belangrijk. Dat gaat nog niet altijd goed.”

Mixed zone
Sinds Dumoulins status in de wielerwereld rijzende is, kan hij zich nog maar moeilijk anoniem voortbewegen in de karavaan. Warm rijden bij de bus zonder de aandacht van het publiek en de media lijkt verleden tijd na zijn sterke prestaties in de Giro en de Tour. Ook een privémoment met zijn vrouw Thanee in de Tour is vrijwel onmogelijk. “Een keer had ze twee vriendinnen meegenomen en die verbaasden zich over de gang van zaken na een etappe: wat een gekkenhuis met al die mensen zo dicht om me heen. En ze hebben gelijk”, zegt Dumoulin.

Dat het publiek zo dicht bij hun helden kan komen, wordt ook wel de ‘charme van de wielersport’ genoemd. “Eigenlijk is daar niets charmant aan en vind ik het belachelijk dat pers en publiek er zo dicht opstaan. Dat moet echt beter geregeld worden. Er zou een duidelijke mixed zone moeten zijn waar ik heen kan lopen als ik er klaar voor ben. Zoals in alle sporten. Een voetballer wordt ook niet bestormd als het laatste fluitsignaal geklonken heeft.”