Dylan van Baarle grijpt WK-zilver aan om dé kassei te winnen
foto: Cor Vos
Kerckhoffs Raymond
maandag 18 april 2022 om 07:00

Dylan van Baarle grijpt WK-zilver aan om dé kassei te winnen

Analyse De zilveren medaille van het WK in Leuven bleek goud waard in Parijs-Roubaix. Juist die tweede plek op de mondiale titelstrijd achter Julian Alaphilippe wakkerde eind september het besef bij Dylan van Baarle aan dat hij in het eendagswerk bij de allerbesten behoort. Die overtuiging werd twee weken geleden nog eens gevoed met een tweede plaats in de Ronde van Vlaanderen. In Parijs-Roubaix zorgde die zelfverzekerdheid ervoor dat hij op de kasseien met de hardste kop van iedereen rondreed.

Afgelopen januari kon ik voor RIDE Magazine Dylan van Baarle een etmaal in zijn woonplaats Monaco volgen. In zijn uppie had hij net de kerstdagen en het nieuwe jaar gevierd. Het risico om naar Nederland te vliegen of familie en vrienden uit Nederland over te laten komen, vond hij vanwege het hoge aantal coronabesmettingen te groot. Zodoende vierde hij de feestdagen met Netflix in zijn appartement in het prinsendom.

Nee, dit was voor hem geen grote opoffering. Het was immers een keuze waar hij voor de volle honderd procent achter stond. Dit moest zijn voorjaar worden. Alles moest wijken om in april in zijn favoriete koersen, de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, te scoren.

In het bewuste interview wees Van Baarle diverse keren op zijn karakter. Hij denkt dat hij dankzij zijn harde mentaliteit voor zichzelf het verschil maakt. Altijd wil hij het beste uit zichzelf halen. Bij iedere keuze in zijn leven vraagt hij zichzelf af of hij hierdoor een betere wielrenner wordt.

Daarom koos hij in 2018 ook voor de beste ploeg van de wereld, INEOS Grenadiers. Daar zag hij in de aanloop naar de Tour de France tijdens het trainingskamp op Tenerife hoe hard Chris Froome en Geraint Thomas trainden en besefte hij dat hij nog meer voor zijn sport moest doen om iets te kunnen bereiken. Dat is ook de reden waarom Van Baarle in die periode naar Monaco verhuisde omdat de trainingsmogelijkheden daar veel beter zijn.

Het was in januari al opvallend hoe hij in zichzelf durfde te geloven. Een wijze les van bondscoach Koos Moerenhout heeft dat zelfvertrouwen gesterkt, verraadde hij op de persconferentie na zijn zege in Parijs-Roubaix.

“Iedereen weet hoe moeilijk de aanloop naar het WK in Leuven was, nadat ik in de Vuelta a España bij een val een breukje in mijn bekken opliep. Op 2,5 week voor het WK kon ik niet eens lopen. Desondanks bleef bondscoach Koos Moerenhout het volste vertrouwen in me uitspreken. Toen ik hem met de zilveren medaille om mijn nek na de wedstrijd sprak, fluisterde Koos in mijn oor: ‘En nu moet je meer in jezelf gaan geloven dan voorheen.’ Ik heb naar zijn woorden geluisterd en kijk hier naar het resultaat.”

Koersslimheid
Met vertrouwen alleen red je het echter niet. Het zijn ook de benen die je naar het succes moeten brengen. INEOS Grenadiers-ploegleider Servais Knaven herkent zichzelf qua koersslimheid enigszins in zijn pupil. “Maar”, is Knaven eerlijk, “Dylan is een veel betere renner dan ik was.”

Knaven wijst op de beginjaren van Van Baarle bij zijn ploeg INEOS Grenadiers. De verleiding die veel renners bij het Britse keurkorps hebben is om zich in de uiterst succesvolle Tour-ploeg te rijden, waardoor er veel meer accenten op het klimvermogen worden gelegd. Van Baarle deed dat ook en wist zo ook een bergrit in de Dauphiné in 2019 te winnen. Net als ploegmaat Michal Kwiatkowski besefte hij twee jaar geleden dat hij toch meer een renner voor het eendagswerk dan voor de rondes is. In de trainingen werd sinds de winter van 2021 weer meer aandacht besteed aan zijn explosiviteit voor de klassiekers.

Servais Knaven en Dylan van Baarle – foto: Cor Vos

De geboren Zuid-Hollander is een flyer op de fiets met een zeldzaam mooie stijl. Het talent bij hem is niet meteen aangeboren, maar heeft zich vooral ontwikkeld door het vele werk en het als een monnik leven voor zijn vak. Van Baarle kent zijn sterke punten, maar is zich ook bewust van zijn zwakten. “En zijn motor is zo sterk, zo groot dat hij bij wijze van spreken 250 kilometer lang aan 40 kilometer per uur kan rijden”, aldus Knaven.

Van Baarle kijkt zelf meer bescheiden naar zijn ontwikkeling in de afgelopen twee seizoenen. “Ik heb in mijn loopbaan niet zo’n grote stappen als bijvoorbeeld Mathieu van der Poel en Wout van Aert gezet”, vertelde hij in januari. “Maar ik kom voor mijn gevoel wel stapje voor stapje dichter bij deze grote zege. Ik ben niet de renner met een explosieve versnelling in de benen. Als bijvoorbeeld Van der Poel onderaan de Paterberg aanzet, dan zal ik het lastig hebben. Toch moet ik door tactisch slim te koersen dan alsnog mee kunnen spelen voor de overwinning. Zeker nu het wielrennen de laatste jaren is veranderd en de finales al veel vroeger beginnen.”

Zo schreef hij vorig jaar al Dwars door Vlaanderen op zijn naam na een solo van 58 kilometer. Op het WK in Leuven kwam hij van voren door al op 87 kilometer voor de streep in de aanval te gaan. Twee weken geleden in de Ronde van Vlaanderen kiest hij op 49 kilometer voor de Koppenberg het hazenpad.

In deze Parijs-Roubaix had hij met zijn sterke INEOS Grenadiers-formatie het initiatief eigenlijk al vanaf 210 kilometer voor de streep in handen, waardoor de concurrentie achter de feiten reed en behoorlijk werd afgemat. Vlak voor de meest cruciale 5,1 kilometer van de Hel, de kasseistroken van Camphin-en-Pévèle en Carrefour de l’Arbre, koos Van Baarle op 27 kilometer voor de streep de tegenaanval op de eerder ontsnapten Matej Mohoric en Yves Lampaert. Juist op de twee misschien wel meest vreselijke ‘secteurs pavés’ kon hij zich van dit tweetal ontdoen en vervolgens, naar eigen zeggen, in freestyle naar de finish rijden.

Gelijk van de aanvaller
Parijs-Roubaix is zonder twijfel ook de klassieker die het meest op het lijf van Van Baarle is geschreven. Het is immers het monument waar het gelijk van de aanvaller veelal geldt. Je moet op de stenen van ‘Le Nord’ niet vanuit het defensief maar vanuit het offensief durven te koersen. Zeker wanneer, zoals in de 2022-editie, de wind grotendeels in de rug staat en je richting het `vélodrome van Roubaix jaagt.

De overwinning in de Hel van het Noorden is de kroon op de carrière van Van Baarle. Het was ook nog een van de weinige grote prijzen die nog ontbrak bij INEOS Grenadiers, voorheen Team Sky. Alleen de Ronde van Vlaanderen en de Ronde van Lombardije ontbreken nu nog op het palmares van de Britse ploeg.

Foto: Cor Vos

RIDE Magazine

Om te reageren moet je ingelogd zijn.