In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2022? Iedere werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: de beste Belgische wielrenner van 2022.

De nieuwe edtie van RIDE Magazine is nu verkrijgbaar! Onze nieuwe 188 pagina’s dikke voorjaars-editie staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Mathieu van der Poel, Lotte Kopecky, Demi Vollering, Sepp Kuss en Matej Mohoric. Verzeker je van jouw exemplaar en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!

Remco Evenepoel

Een boerenjaar. Beter kunnen we het seizoen van Remco Evenepoel niet beschrijven. Evenepoel bezorgde de Belgische wielerfans een fantastisch jaar met verschillende grote overwinningen. De eerste zege kwam er op 2 februari, wanneer de renner uit Schepdaal meteen won bij zijn eerste koersdag van het seizoen. De ritoverwinning in de Ronde van Valencia leidde uiteindelijk tot een tweede plaats in het algemeen klassement. In de eerste helft van het seizoen reed Evenepoel nog een paar rittenkoersen. Niet zomaar, want hij won de Volta ao Algarve, werd elfde in Tirreno-Adriatico en vierde in de Ronde van het Baskenland.

Waar de renner van Quick-Step-Alpha Vinyl, Soudal-Quick Step in 2023, in Italië nog een flinke steek liet vallen in de koninginnenrit, hield hij in het Spaanse Baskenland beter stand. Het gaf hoop. Hoop op succes in de Vuelta, die kwam er namelijk in augustus aan. Maar eerst werkte Evenepoel nog een aantal koersen af op Belgische bodem. Beginnen deed hij in Vlaams-Brabant. De 22-jarige coureur kleurde mee de Brabantse Pijl, maar moest vrede nemen met een zesde plaats. Vervolgens trok hij naar die andere pijl, de Waalse Pijl. Kopman was Evenepoel er niet. Hij deed er voorbeeldig zijn duit in het zakje voor kopman Julian Alaphilippe.

Evenepoel kon niet geloven dat hij La Doyenne had gewonnen – foto: Cor Vos

Als schaduwfavoriet kwam Evenepoel aan de start van Luik-Bastenaken-Luik. Vooraf vertelde hij nog dat hij zich wilde wegcijferen voor zijn Franse ploegmaat, maar al snel werd duidelijk dat Evenepoel een slim plannetje had. De Aerokogel van Schepdaal schoot namelijk weg op de Redoute. Geen enkele favoriet kon de Belg volgen, wat ervoor zorgde dat Evenepoel kon beginnen aan een knappe solo. Die rondde hij met succes af. Op 22-jarige leeftijd won hij Luik-Bastenaken-Luik, een monumentale overwinning. Letterlijk en figuurlijk.

Na Luik richtte Evenepoel zijn pijlen op de Vuelta a España, maar ondertussen kon hij nog een aantal keer zegevieren. Hij won de Tour of Norway, Gullegem Koerse, een etappe in de Tour de Suisse, het Belgisch kampioenschap tijdrijden en de Clásica San Sebastián. Dat laatste deed hij trouwens op zeer indrukwekkende wijze. Het was duidelijk dat Evenepoel met een goede vorm aan zijn ‘eerste echte’ grote ronde ging beginnen. In Utrecht nestelde hij zich samen met zijn ploegmaten in de top-10 van het klassement en na rit zes mocht hij dan de rode trui aantrekken. Die gaf hij niet meer af.

Drie weken vol herinneringen – foto: Cor Vos

Bovendien won Evenepoel ook nog twee etappes, waardoor de Vuelta voor hem een ontzettend groot succes was. In Madrid was de blijdschap dan ook groots. Niet alleen bij Evenepoel en zijn entourage, maar bij heel België. Wielerland België kon nog eens juichen voor een winnaar van een grote ronde, dat was geleden van 1978. En of dat nog niet genoeg was, deed Evenepoel er in Australië nog een schepje bovenop. Eerst werd hij derde in de tijdrit, maar enkele dagen later imponeerde hij pas echt. Hij nam het initiatief in Wollongong, reed weg met een mooie groep en rondde het vooral ijskoud af. Een Belgische wereldkampioen! En dat op 22-jarige leeftijd.

Wout van Aert

Waar Evenepoel uitblinkt in grote overwinningen, doet Wout van Aert dat in ereplaatsen. Van Aert en de top-10, dat is een beetje zoals Samson & Gert; altijd bij elkaar in de buurt. Aan de andere kant won de Belg van Jumbo-Visma ook een aantal grote koersen. Te beginnen met Omloop Het Nieuwsblad, zijn eerste koers van het seizoen. Van Aert trok als grote favoriet naar Gent en maakte het in Ninove ook sterk af. Op dertien kilometer van de streep reed hij weg. Het peloton zag hem niet meer terug.

Daarna was het tijd voor Parijs-Nice. Naast etappewinst zorgde Van Aert er eigenhandig voor dat ploegmaat Primož Roglič de Franse rittenkoers naar zijn hand kon zetten. Van Aert die een ploeggenoot helpt een Franse etappekoers te winnen, dat kennen we! Voor we naar de Tour de France gaan, stonden er nog flink wat klassiekers op het menu. Na een achtste plaats in Milaan-San Remo imponeerde Van Aert andermaal op Vlaamse wegen. Samen met Christophe Laporte reed hij naar de streep in Harelbeke, waar hij zijn zegegebaar kon maken.

De dominantie van Van Aert was er – foto: Cor Vos

De Ronde van Vlaanderen moest dé kers zijn op de taart, maar corona zorgde voor een grote anticlimax. Geen Van Aert in de ronde, deceptie in heel België. Met een tweede plaats in Parijs-Roubaix en derde plaats in Luik-Bastenaken-Luik bewees Van Aert echter wat voor klasbak hij is. Vervolgens was het de beurt aan het Critérium du Dauphiné. De Belg was immens sterk in Frankrijk, in de eerste vijf etappes eindigde hij als eerste, zesde, tweede, tweede en eerste. Dat Van Aert met hoogvorm naar de Tour trok, was meer dan duidelijk.

En wat was die Ronde van Frankrijk een succes. Van Aert won drie etappes, eindigde vier keer als tweede en reed in negen van de 21 etappes top-10. Zonder enige twijfel was de Vlaming dé smaakmaker van de grootste koers van de wereld. Daar komt dan ook nog eens bij dat hij de groene trui met een straat voorsprong won en zijn ploeggenoot Jonas Vingegaard aan de eindzege hielp. De prestatie van Van Aert op Hautacam, waar hij vanuit de vroege ontsnapping kilometers aan een stuk op kop reed en Tadej Pogačar uiteindelijk los uit het wiel rijdt, gaan we nooit vergeten. Wat een beest is het toch, die Van Aert.

Van Aert mocht ook zelf de gele trui even aantrekken én won er zelfs een rit in – foto: Cor Vos

En of het nog niet genoeg was, sloot Van Aert het seizoen nog eens af met een aantal ereplaatsen. In de BEMER Cyclassics liet hij zich nog ringeloren, maar een week later was het wel raak in Bretagne. Met een vierde en tweede plaats in de Canadese klassiekers reisde Van Aert af naar het WK als een van dé favorieten. Daar zag hij landgenoot Evenepoel wereldkampioen worden en werd hij zelf nog vierde. Geen medaille, maar wederom een sterke prestatie. Van Aert grossiert zeker in ereplaatsen, maar vooral in imposante overwinningen. Laten we dat niet vergeten.

Jasper Philipsen

Het lijkt een constante in dit artikel, meteen winnen bij je eerste koers van het seizoen. Want dat deed ook Jasper Philipsen. De Limburger won vroeg op het seizoen de eerste etappe van de UAE Tour. Philipsen klopte er onder meer Sam Bennett, Elia Viviani en Dylan Groenewegen. Enkele dagen later deed hij dat opnieuw in rit vijf. Een sterk begin van het seizoen, maar daarna moest de renner van Alpecin-Deceuninck toch even wachten op zijn volgende zege.

Die kwam er uiteindelijk in april. Philipsen won de derde etappe van de Ronde van Turkije. Toch was het geen mega succesvolle week, de Belg eindigde namelijk vier keer als tweede en eenmaal als vierde. Noteringen in de top-10, daar heeft Philispen er trouwens meer dan genoeg van in 2022. Maar liefst 37 keer (!) was de Vlam van Ham bij de beste tien renners. Een indrukwekkende statistiek.

Vroeg op het seizoen kunnen juichen, de droom van elke sprinter – foto: Cor Vos

Na een overwinning in de Baloise Belgium Tour ging Philipsen vervolgens als een van de favorieten naar het Belgisch kampioenschap. Philipsen reed er een aanvallende koers en maakte indruk, maar moest zich uiteindelijk gewonnen geven. Het was zijn ploegmaat Tim Merlier die het goud won. Niet getreurd, want de Ronde van Frankrijk stond voor de deur.

Na vier keer top-10 in de eerste week fietste Philipsen met wat frustratie rond, die er uiteindelijk – met succes – uit kwam in etappe vijftien naar Carcassonne. Philipsen won die etappe en won zo zijn eerste rit in de Ronde van Frankrijk. Een grote prestatie, die hij op de laatste dag in Parijs nog eens over deed. En hoe. Philipsen won de koninklijke sprint op de Champs-Elysées op overtuigende wijze.

Philipsen was voor een dag baas van Parijs – foto: Cor Vos

Na de Ronde van Frankrijk won Philipsen nog drie keer. Hij kon juichen in de Ronde van Denemarken, in de Omloop van het Houtland en in Paris-Bourges. Kortom: een seizoen waarin Philipsen veel kon winnen, heel vaak dicht in de buurt was van de zege, maar vooral waarin hij twee keer kon winnen in de Tour de France. Als sommige mensen nog twijfelden aan Philipsen, heeft hij die twijfels nu helemaal van zich af kunnen sprinten. Philipsen behoort tot de absolute wereldtop als het op sprinten aankomt.

Arnaud De Lie

Negen keer. Negen keer kon Arnaud De Lie zijn handen in de lucht steken in 2022. En dat als 20-jarige kerel en neoprof. De eerste winst brengt ons terug naar het einde van januari, toen De Lie in de Challenge Mallorca een aantal sprinters klopte. Mooie overwinning, maar De Lie kon vooral met vertrouwen het seizoen aanvatten.

Na passages in Kuurne-Brussel-Kuurne en Le Samyn schoot De Lie raak in de Grote Prijs Jean-Pierre Monseré. Na een zware koers versloeg hij onder meer Dries De Bondt en Hugo Hofstetter. De Lie toonde meteen dat hij een sterke beer is én meer is dan een pure sprinter. Nog geen maand later schreef de Waal de Volta Limburg Classic op zijn naam. Wederom was hij de beste in de sprint na een lastige koers. Het machtsvertoon aan de streep was zeer indrukwekkend.

Macht, dat is wat De Lie uitstraalt in zijn sprints – foto: Cor Vos

Met heel wat ereplaatsen trok De Lie vervolgens naar de maanden mei en juni, waar een aantal Belgische eendagskoersen op het programma stonden. De renner van Lotto Soudal scoorde een hattrick. Op een goede week tijd won hij naast de Marcel Kint Classic ook de Heistse Pijl en de Ronde van Limburg. Na een ritoverwinning in de Tour de Wallonie, zijn eerste zege op het 1.Pro-niveau, kon De Lie nog tweemaal juichen in augustus. Hij schreef de Schaal Sels en de Egmont Cycling Race op zijn naam.

Naast zijn negen zeges, eindigde De Lie ook maar liefst achttien keer in de top-10. Het waren misschien niet de grootste koersen, maar de renner uit Libramont toonde in 2022 wel zijn gigantische potentieel. Daarbovenop gaf hij in zijn eentje Lotto Soudal nog wat hoop in de strijd om de WorldTour-tickets. Het mocht uiteindelijk niet baten, maar De Lie was wel hét lichtpuntje in het seizoen van de Belgische ploeg.

Dylan Teuns

Dylan Teuns won in 2022 maar twee keer. En toch hebben we hem geselecteerd. Dat heeft natuurlijk alles te maken met zijn zege op top van de Muur van Hoei. Hier en daar werd de Vlaming genoemd als een van de vele outsiders, maar eigenlijk verwachtte niemand iets van Teuns die dag. Bij het opdraaien van de Muur zat de toenmalige renner van Bahrain Victorious meteen goed gepositioneerd. Teuns koos het wiel uit van Alejandro Valverde, u weet wel, die Spaanse renner die vijf keer de Waalse Pijl naar zijn hand zette. Teuns was de eerste renner die voor de aanval koos. Terwijl alle commentatoren aan het roepen waren dat het te vroeg was, hield Teuns knap stand.

Toch was die Spanjaard daar weer, Bala Valverde. Valverde kwam naast Teuns en leek in de laatste rechte lijn er nog over te gaan. Teuns had op voorhand echter ‘je tenen uitkuisen’ opgezocht in het Vlaamse wielerboek en ramde de definitie door zijn pedalen. Niet Alejandro Valverde, Tadej Pogacar of Julian Alaphilippe, maar Dylan Teuns uit Diest schreef de Waalse Pijl op zijn naam. Wat een overwinning!

Zelfs met een uitgestoken tong kon Valverde de Belgische coureur niet kloppen – foto: Cor Vos

Die memorabele zege in Wallonië was trouwens niet de enige keer dat Teuns in orde was tijdens de klassiekers. Zo werd hij ook zesde in de Ronde van Vlaanderen, tiende in de Amstel Gold Race, achtste in de Brabantse Pijl en zesde in Luik-Bastenaken-Luik. Een week na zijn overwinning in Hoei won Teuns ook nog een rit in de Ronde van Romandië. Een sterk staaltje, al was dat wel zijn tweede en meteen ook laatste zege van het seizoen.

Eervolle vermeldingen

Er zijn natuurlijk veel Belgen die zich dit seizoen hebben getoond. Niet alleen wegrenners natuurlijk. Zo is er bijvoorbeeld ook Eli Iserbyt. De crosser werd eind januari derde op het wereldkampioenschap in Fayetteville en stelde in januari zijn zeges van de Wereldbeker en Superprestige veilig. Iets wat we niet moeten onderschatten.

Ook Quinten Hermans scoorde goed in het veld. De Belg werd begin januari nog derde op het BK veldrijden, maar vooral zijn wegseizoen was sterk. Zo wist hij de wielerwereld te verrassen met een zeer mooie tweede plaats in Luik-Bastenaken-Luik, na Evenepoel en voor Van Aert. Daarnaast won hij nog een rit in de Baloise Belgium Tour en speelde hij een belangrijke rol in de gouden medaille van Evenepoel op het WK in Australië.

Een vat vol emoties, dat is Yves Lampaert – foto: Cor Vos

Vervolgens komen we bij een aantal renners die een rit wonnen in een grote ronde. De mooiste, en zeker de meest onverwachte, was misschien wel die van Yves Lampaert. De farmer son from Belgium won de openingstijdrit van de Tour de France, waardoor hij ook nog eens een dag lang de gele trui mocht dragen. Lampaert was echter niet de enige die raak kon schieten in een van de drie grote rondes, want ook Dries De Bondt en Thomas De Gendt deden dat. Zij wonnen een rit in de Giro d’Italia uit de vroege vlucht.

Tot slot is er nog Tim Merlier. De Belgische sprinter won een etappe in Tirreno-Adriatico, Nokere Koerse, Brugge-De Panne, het Belgisch kampioenschap en de Memorial Rik Van Steenbergen. Vijf mooie overwinningen. Toch zijn vijf zeges misschien niet wat we verwacht hadden van een van de beste sprinters van de wereld. Merlier schoot daarbovenop niet raak in de Vuelta. Merlier won zonder enige twijfel mooie koersen dit jaar, maar misschien was het net niet goed genoeg om bij de beste vijf Belgen te horen.

Stem hier op jouw favoriet!