WielerFlits kijkt in de maand december terug op het wielerjaar 2017 met iedere dag een terugblik en poll. Op eerste Kerstdag is het de beurt aan de vrouwen, we gaan namelijk op zoek naar de beste wielrenster van 2017.

Anna van der Breggen

Ze ontving als enige wielrenster een nominatie voor de titel Sportvrouw van het Jaar in Nederland. Dan verdien je hoe dan ook een benoeming in deze categorie, ook al greep ze naast de Jaap Eden Award op dat gala. Anna van der Breggen schreef dit jaar historie. Voor het eerst werd het Ardense drieluik verreden bij de vrouwen, en de kopvrouw van Boels-Dolmans zegevierde in alle drie de koersen: Amstel Gold Race, Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik.

Het seizoen kwam langzaam op gang voor de olympisch kampioene van Rio de Janeiro, die begin april voor het eerst op het podium klom in de Healthy Ageing Tour na een tweede plaats. Tussen 16 en 23 april resulteerde haar hoogvorm in drie demonstraties in de heuvelklassiekers. Opvallend genoeg was in elke van de drie wedstrijden het podium identiek: Lizzie Deignan eindigde als tweede, Katarzyna Niewiadoma werd derde.

In de Women’s World Tour sloeg Van der Breggen ook nog haar slag in de Tour of California, waar ze dankzij het sprokkelen van bonificatieseconden de eindzege opeiste. Tijdens het NK tijdrijden snelde ze naar brons en in de wegrit in Montferland kwam ze als achtste over de meet, achter haar winnende ploeggenote Chantal Blaak. De kampioenschappen waren de ideale opmaat richting de belangrijkste rittenkoers voor vrouwen, de Giro Rosa. Vanaf de tweede dag reed ze in het roze, en ondanks de nodige tegenstand van onder meer Annemiek van Vleuten, hield ze dat tricot vast tot op de slotdag in Torre del Greco.

Van der Breggen sloot ook af met een sterk najaar. Een bronzen medaille op het EK tijdrijden luidde die fase in, gevolgd door een overwinning in de ploegentijdrit in Vargarda en een ritzege en tweede plek in het klassement van de Boels Rental Ladies Tour. Van het wereldkampioenschap in Bergen had ze zelf waarschijnlijk meer verwacht, maar met twee zilveren plakken (ploegentijdrit, individuele tijdrit) en een achtste plek in de wegrit achter een solerende Blaak was het ook niet slecht te noemen. Al met al genoeg voor de eindzege in de Women’s World Tour én een nominatie voor Beste wielrenster van 2017.

Jolien D’hoore

De Belgische hoop in ietwat bange dagen in het vrouwenwielrennen heet Jolien D’hoore. De Belgische kampioene schoot dit seizoen elf keer raak. Het hele seizoen was de sprintster van Wiggle High5 in vorm, getuige haar zeges in februari (Omloop van het Hageland) en september (Madrid Challenge). Naast haar vierde nationale titel boekte de 27-jarige renster meerdere overwinningen op topniveau.

In het Vlaamse voorjaar werd veel van D’hoore verwacht, maar verder dan een tweede plaats in Gent-Wevelgem kwam ze niet. In de Omloop Het Nieuwsblad eindigde ze nog als zevende, maar in Dwars door Vlaanderen en de Ronde van Vlaanderen stelde ze met respectievelijk een twintigste en 61ste plek teleur. Ze herpakte zich in mei in de Tour of Chongming Island, waar ze twee ritten won en het klassement opeiste. Ook in de Women’s Tour in Groot-Brittannië won ze een etappe.

In de Giro Rosa sprintte ze als kersvers Belgisch kampioene naar een etappeoverwinning, waarna sterke ereplaatsen volgden in de Ride Londen (zesde) en het EK in Herning (zesde). In het najaar ging de zegeteller nog de hoogte in, door overwinningen in de Ladies Tour of Norway en de Lotto Belgium Tour. Door een knallende afsluiter in de Madrid Challenge eindigde D’hoore in de Women’s World Tour op een zesde plaats.

Katarzyna Niewiadoma

De nummer drie van de Women’s World Tour is Katarzyna Niewiadoma, ook wel Kasia genoemd. De pas 23-jarige Poolse kende een sterk jaar in dienst van WM3, het vroegere Rabobank. Ze won in 2017 ‘slechts’ twee keer, maar het duidt haar constante niveau gedurende het hele seizoen. Beide overwinningen behaalde Niewiadoma in de Tour of Britain. In de openingsetappe schudde ze een indrukwekkende solo uit de benen, met een voorsprong van bijna twee minuten. Die voorgift hield ze vervolgens vast, waardoor ze ook de eindzege pakte in de prestigieuze World Tour-rittenkoers.

Maar die derde plaats in de Women’s World Tour behaal je niet zomaar. Niewiadoma’s uitslagen op het hoogste niveau zijn indrukwekkend en veelzijdig te noemen, dus hierbij een opsomming: tweede in Strade Bianche, achtste in de Trofeo Alfredo Binda, negentiende in Gent-Wevelgem, achtste in de Ronde van Vlaanderen, derde in de Amstel Gold Race, de Waalse Pijl én Luik-Bastenaken-Luik, winst in de Tour of Britain, zesde in de Giro Rosa, negende in La Course, zevende en dertiende in Vårgårda, vijftiende in de Ladies Tour of Norway en zevende in de Boels Rental Ladies Tour. Na vier jaar in de ploeg-Marianne Vos neemt Niewiadoma nu afscheid; ze rijdt in 2018 voor Canyon//SRAM.

Chantal Blaak

Bij de mannen heb je bepaalde renners die altijd, maar dan ook altijd, goed zijn op een kampioenschap. Dit jaar ontpopte Chantal Blaak zich tot kampioenschapsrenster bij uitstek. Ze boekte dit seizoen drie individuele zeges. Dat is op het eerste gezicht goed te noemen. Als je daarna zegt dat het dan bij twee daarvan gaat om het Nederlands kampioenschap op de weg en het wereldkampioenschap op de weg, weet je genoeg.

Het voorjaar van Blaak, die onderdeel uitmaakt van de ijzersterke formatie van Boels-Dolmans, was al een teken aan de wand. Ze werd tweede in de Omloop Het Nieuwsblad, negende in de Ronde van Drenthe, vierde in de Trofeo Binda, achtste in Gent-Wevelgem en sprintte naar de derde podiumplaats in de Ronde van Vlaanderen. In de Healthy Ageing Tour pakte een ze ploegentijdritzege en zelf won ze de vierde rit. In de Ardennen zag ze kopvrouw en landgenote Anna van der Breggen ongenaakbaar zijn.

Op het NK stond Boels-Dolmans met drie rensters aan de start, maar de aanvallende tactiek werkte zeker. Blaak zat in de beslissende kopgroep en sloeg op 2,2 kilometer haar slag. (Bekijk hieronder de ultieme finale) Floortje Mackaij en Anouska Koster wisten niet meer in het wiel te komen en moesten genoegen nemen met de andere medailles. Het goud was voor Blaak.

In de Giro Rosa won Blaak met haar ploeg de openingsploegentijdrit. In de andere etappes werkte ze in het kersverse rood-wit-blauw voor het roze van eindwinnares Van der Breggen. In de Boels Rental Ladies Tour maakte ze haar laatste kilometers voor het WK in Bergen, waar ze twee keer in actie zou komen. De eerste keer was het direct raak: het werd zilver op de ploegentijdrit, achter de Sunweb-vrouwen.

In de wegrit van het WK profiteerde de Rotterdamse optimaal van de topfavorieten in de Nederlandse equipe. Tijdens de allerlaatste ronde reageerde Blaak op een moment van stilte, vlak nadat Van der Breggen en Van Vleuten aansloten bij de kopgroep. Zeven kilometer voor de meet plaatste ze een venijnige aanval. Het bleek het juiste en enige goede moment. Doordat haar landgenotes in de achtergrond het afstopwerk verrichtten, kon Blaak solo het feest vieren. En dat terwijl ze eerder dat WK nog op de grond lag na een valpartij. Een grootse afsluiter van 2017 en tevens een prestatie die niet onopgemerkt mag blijven in deze categorie.

Coryn Rivera

Misschien wel de grootste verrassing op het hoogste niveau bij de vrouwen, of tenminste de renster die grote stappen heeft gezet: Coryn Rivera. De kleine Amerikaanse sprintster van 25 werd vorige winter opgepikt door Sunweb na drie seizoenen in eigen land bij UnitedHealthcare. En die transfer pakte goed uit voor Sunweb, dat bij de vrouwen wel onder een Nederlandse licentie rijdt. De eerste top-10-notering behaalde ze al in maart in de Drentse Acht van Westerveld, dat bleek een voorbode voor een extreem sterk voorjaar.

Ze won de Trofeo Binda, eindigde als derde in Gent-Wevelgem en won als klap op de vuurpijl de Ronde van Vlaanderen door in een sprint van een uitgedund peloton Gracie Elvin en Chantal Blaak voor te blijven.

Ook in de Ardense klassiekers toonde Rivera haar kwaliteiten met een zesde plaats in de Amstel Gold Race en een zevende plek in de Waalse Pijl. In de Tour of Yorkshire werd ze tweede achter de ontsnapte Lizzie Deignan. Begin mei won ze in ‘haar’ Tour of California een etappe. Een nationale titel zat er niet in, want weer werd ze verschalkt door een vluchter. In de Giro Rosa sprintte ze een keer naar een tweede, een derde en een vijfde plaats. Eind juni won ze de RideLondon Classique, waarna nog ereplaatsen volgden in de Lotto Belgium Tour en de Madrid Challenge. Op het WK had ze een groot aandeel in de wereldtitel in de ploegentijdrit, waarmee ze samen met haar ploeg een kroon zette op haar sterke seizoen. In de wegrit kwam ze niet verder dan plek achttien.

Annemiek van Vleuten

De discussie is al meerdere malen gevoerd: was 2017 nu het jaar van Anna van der Breggen of Annemiek van Vleuten? De jury van het NOC*NSF Sportgala gaat voor Van der Breggen, de jury van de Wielrenster van het Jaar voor Van Vleuten. De collega’s van Cyclingnews hadden een gelijksoortige poll en daar kwam Van Vleuten eveneens naar boven als winnares. Als enige buitenlandse in een verder volledig Australische ploeg reed Van Vleuten een ijzersterk seizoen.

In de Cadel Evans Great Ocean Road Race begon haar zegetocht. Een sterk voorjaar volgde, met top-10-plaatsen in de Omloop Het Nieuwsblad (derde), Strade Bianche (vijfde), de Ronde van Drenthe (vijfde), de Trofeo Binda (zesde) en de Ronde van Vlaanderen (vierde). Ze had wellicht meer verwacht van het Ardense drieluik. In de Amstel Gold Race eindigde ze op een gedeelde derde plaats met Kasia Niewiadoma. De Waalse Pijl sloot ze af als vierde en in Luik werd het een vijfde plek.

Een maand zonder koersen deed haar goed, want in de Baskische Emakumeen-wedstrijden begon ze direct met twee zeges in zes dagen. In juni kroonde ze zich Nederlands kampioene tijdrijden, terwijl ze de drie weken daarvoor nog volle bak had getraind op hoogte. De derde plaats in het eindklassement van de Giro Rosa was dan ook een teleurstelling voor de Gelderse, die de hoogtestage speciaal daarvoor had ingelast. Ze was in een hevig gevecht met Anna van der Breggen beland, won zelfs twee etappes (waaronder de individuele tijdrit), maar in de vierde rit liet ze zich verrassen door de wind en zo verloor ze anderhalve minuut. Tijd die ze niet meer goed wist te maken.

Ze revancheerde zich met een soevereine zegetocht in La Course. Op de Col d’Izoard liet Vleutie zien wie de beste klimster was van het peloton dat aanwezig was. Lizzie Deignan werd als nummer twee op 43 seconden gereden. De nieuwe opzet van de mini-Tour de France voor vrouwen bleek ook in zijn geheel een prooi voor Van Vleuten, die de achtervolgingskoers door Marseille won door de achtervolgers – die moesten starten in de volgorde van de opgelopen achterstand op de Izoard – ruim voor te blijven.

Na La Course gingen de ogen van Van Vleuten op het WK tijdrijden, waar ze een parcours vond dat op haar lijf geschreven was. Eerst reed ze nog de Boels Rental Ladies Tour, waar ze in haar eigen woonplaats Wageningen de proloog én de individuele tijdrit door Roosendaal won. Van begin tot eind droeg ze de leiderstrui, de ideale voorbereiding op haar gouden plak op het wereldkampioenschap tegen de klok. Het draaide (alweer) uit op een tweestrijd met Anna van der Breggen. Op de streep bleek Van Vleuten twaalf tikken sneller; het verschil tussen goud en zilver. In de wegrit was de Gelderse een van de kopvrouwen van Team Oranje. Achter de solerende landgenote Chantal Blaak sprintte ze naar de minst leuke plek voor een topfavoriet; ze werd vierde.

Maar was dat het dan voor 2017? Nee hoor, Van Vleuten reed nog enkele veldritten, kroonde zich Nederlands kampioene op de Mountainbike Marathon en maakt serieus werk van het baanwielrennen. Ze mikt op het WK van volgend jaar in Apeldoorn. Ter voorbereiding reed ze enkele wereldbekers en niet zonder succes. Op het onderdeel individuele achtervolging (3 kilometer) pakte ze zilver in de Poolse wereldbeker.

Outsiders

Zes rensters zijn genoemd in deze lijst, maar dat hadden er zo tien of twaalf kunnen zijn. Marianne Vos bijvoorbeeld. Goed voor negen overwinningen in 2017, waaronder een Europese titel. Of nog een andere landgenote, Ellen van Dijk, die zich Europees kampioene tijdrijden kroonde en ontelbaar veel ereplaatsen bij elkaar fietste. Italiaans kampioene Elisa Longo Borghini werd vijfde in de Women’s World Tour na onder meer een zege in Strade Bianche, een tweede plek in de Giro Rosa en een derde plaats in La Course. Lotta Lepistö heeft zich sterk ontwikkeld als sprintster. De Finse won dit jaar Dwars door Vlaanderen, Gent-Wevelgem, een Giro-rit en Crescent Vårgårda. En dan is er nog Brits kampioene Elizabeth ‘Lizzie’ Deignan, die in Plouay won en tweede werd in La Course en in elke Ardense topklassieker achter Van der Breggen over de streep kwam.

[poll id=”678″]