Eindejaarslijstjes: De mooiste rit in een grote ronde van 2021
foto: Cor Vos
donderdag 9 december 2021 om 19:45

Eindejaarslijstjes: De mooiste rit in een grote ronde van 2021

Eindejaarslijstjes In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2021? Iedere werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: de mooiste rit in een grote ronde van 2021.

Wil je de tussenstand of uitslag van de Eindejaarslijstjes-poll bekijken? Check dan elke dag de Instagram Stories van @WielerFlits!


flag-it Giro d’Italia – Etappe 9

foto: Cor Vos

De negende etappe van de Giro d’Italia was uiterst vermakelijk. Een relatief korte bergrit met een aankomst op een grindstrook van 1,6 kilometer, dat kon ook alleen maar spektakel opleveren. De verrassende Attila Valter begon in de roze trui aan de etappe en liet zijn ploeg een kopgroep van zestien man wegrijden. Een van de vluchters leek met de overwinning aan de haal te gaan en Geoffrey Bouchard had de beste papieren.

Op de slotklim had de Fransman een groepje met onder meer Bauke Mollema en Koen Bouwman afgeschud, maar de klimmer van Jumbo-Visma liet dat niet zomaar gebeuren. Bouwman sloot bij het opdraaien van de gravelstrook, richting de top van Campo Felice, aan bij Bouchard. Beulswerk van INEOS Grenadiers deed de droom van de aanvallers echter uiteen spatten. Een ontketende Egan Bernal ging als een straaljager voorbij Bouwman en Bouchard en sloeg een dubbelslag op de top.

Lees hier het wedstrijdverslag terug


flag-it Giro d’Italia – Etappe 11

foto: Cor Vos

Een Strade Bianche-etappe in de Giro d’Italia was al lange tijd niet voorgekomen, maar in 2021 was het weer zover. Van de laatste zeventig kilometer in de heuvelrit naar Montalcino was de helft over de onverharde grindwegen die we kennen uit de Toscaanse klassieker. Het werd uiteindelijk een strijd op twee fronten, omdat de vlucht van de dag redelijk makkelijk ontstond. Inclusief Taco van der Hoorn, Dries De Bondt, Lawrence Naesen, Bert-Jan Lindeman en Harm Vanhoucke.

Het peloton gaf de koplopers meer dan tien minuten voorsprong en dus een vrijgeleide voor de ritzege. Geen Nederlander of Belg won, maar Mauro Schmid. De jonge Zwitser van Qhubeka NextHash wist Alessandro Covi na een stoffige en heuvelachtige strijd, met de nodige lekke banden in de kopgroep te verslaan in een sprint-à-deux.

Bij de favorieten was het Egan Bernal die alle gravelstroken overleefde, het initiatief nam, in de finale een splijtende demarrage plaatste en zo een slag sloeg in het klassement. De grote verliezer was Remco Evenepoel, die zich niet comfortabel voelde op de onverharde wegen, zijn ploegmaat João Almeida liet wachten en uiteindelijk twee minuten verloor op de latere Girowinnaar.

Lees hier het wedstrijdverslag terug


flag-fr Tour de France – Etappe 2

foto: Cor Vos

Nadat wereldkampioen Julian Alaphilippe in de openingsetappe van de Tour de France, leek ook de tweede rit met aankomst op Mûr-de-Bretagne een kolfje naar de hand van de Franse geletruidrager. Het liep echter volledig anders. Op de eerste keer Mûr-de-Bretagne, 17 kilometer voor de finish, plaatste Mathieu van der Poel een eerste demarrage. Het leek een wanhoopsaanval en ingeving, zoals we die zo vaak zien bij hem. Op de top veroverde hij acht bonificatieseconden, waardoor hij virtueel op tien seconden kwam van Alaphilippe.

Van der Poel werd kort na de top gegrepen door de favorietengroep, waarna het tempo werd opgevoerd richting de laatste beklimming. Na enkele speldenprikken was het opnieuw de Alpecin-Fenix-kopman die een demarrage plaatste. Hij profiteerde optimaal van een moment van twijfel bij de rest en flikte het schier onmogelijke: hij won de rit, pakte acht seconden én tien boni’s, waardoor hij de gele trui overnam van Alaphilippe. MVDP kon zijn emoties niet bedwingen, want hij deed daarmee iets wat zijn opa en voorbeeld Raymond Poulidor nooit wist te bereiken.

“Ik gokte een beetje, want ik had alles gezet op de eerste beklimming. Ik had die bonificatieseconden nodig als ik de gele trui wilde hebben. Het was ook mijn laatste kans op die trui. Dit is ongelooflijk”, vertelde hij na afloop. Bij het passeren van de finish wees Van der Poel naar boven. “Dat was naar mijn opa natuurlijk.”

Lees hier het wedstrijdverslag terug


flag-fr Tour de France – Etappe 7

foto: Cor Vos

Met Mathieu van der Poel nog altijd in de gele trui, nadat hij knap standhield in de tijdrit naar Laval, vertrok het Tourpeloton op de zevende dag voor een tocht van 249 (!) kilometer naar Le Creusot. De finale was heuvelachtig en dus werd de rit, ook gezien de afstand, gezien als een typische klassieker. Wat vervolgens gebeurde in het eerste koersuur, hadden weinigen voorspeld: een kopgroep van 29 renners mét gele trui Van der Poel en ook zijn eeuwige rivaal Wout van Aert reed weg.

De twee waren in een onderlinge strijd verwikkeld om het geel. Het verschil voor de rit was 30 seconden, met alleen Tadej Pogačar tussen hen in (op acht seconden van Van der Poel). De Sloveen liet de twee echter gaan. De kopgroep mocht voor de ritzege strijden en in de loodzware finale was het Matej Mohorič die solo won nadat hij Jasper Stuyven, Brent Van Moer en Victor Campenaerts wist af te schudden. Zij waren weggereden uit de grote kopgroep.

Ook Kasper Asgreen schoof mee in een van die groepjes, en dat was dan weer gevaarlijk voor Van der Poel. De Deen, die hem eerder in de Ronde van Vlaanderen geklopt had, was slechts 1.49 minuut verwijderd van het geel. Het zorgde ervoor dat Van der Poel en Van Aert de handen ineen sloegen in deze vermakelijke en lange etappe, waardoor MVDP de gele trui wist te behouden. Ander groot nieuws die dag: Primož Roglič had te veel last van zijn val en kon het peloton niet meer bijhouden.

Lees hier het wedstrijdverslag terug


flag-fr Tour de France – Etappe 11

foto: Cor Vos

Twee keer de Mont Ventoux in één Tour de France-etappe, al was de finish niet boven, maar beneden in Malaucène. De ASO pakte uit en het werd een rit om niet snel te vergeten. Andermaal was er een felle strijd voor de vroege vlucht, want het was de ideale kans voor een aanvaller om deze rit te winnen. Mee van voren? Julian Alaphilippe, Daniel Martin, Pierre Rolland, Bauke Mollema, Xandro Meurisse en later nog Wout van Aert, Kenny Elissonde, Benoît Cosnefroy en Greg Van Avermaet.

Het waren wereldkampioen Alaphilippe en Belgisch kampioen Van Aert die op de eerste keer Mont Ventoux de kopgroep uitdunden. Aan de voet van de tweede keer Mont Ventoux probeerde Elissonde een schifting door te voeren. Alleen Van Aert, Mollema en Alaphilippe konden die versnelling volgen. De Jumbo-Visma-kopman, die voor de Tour een blindedarmontsteking opliep en door een operatie een flinke trainingsachterstand had, voelde zich echter beresterk en liet de rest achter. Op de Mont Ventoux.

Een dag eerder was Van Aert nog tweede geworden in een massasprint en nu soleerde hij richting de ritwinst in de Ventoux-rit. De laatste elf kilometer van de Reus van de Provence beklom hij in zijn eentje, soeverein en op de macht. Met een minuut voorsprong op Elissonde en Mollema dook WVA de afzink in richting Malaucène, waar de Belg zijn eerste ritzege behaalde van deze Tour. Bij de favorieten vertoonde Tadej Pogačar op de Ventoux voor het eerst wat scheurtjes na een dubbele aanval van Jonas Vingegaard. Was hij dan toch te verslaan? Nee, want de geletruidrager herstelde de schade in de afdaling richting de finish.

Lees hier het wedstrijdverslag terug


flag-fr Tour de France – Etappe 17

foto: Cor Vos

Tadej Pogačar heerste bijna de hele Tour de France in het hooggebergte. Dat kwam het best tot uiting in de zeventiende etappe, de koninginnenrit van de afgelopen Ronde van Frankrijk met aankomst op de Col du Portet. Een kopgroep van zes kreeg een voorsprong van meer dan acht minuten, maar bleek uiteindelijk kansloos voor de ritzege. Op de Col de Peyresourde en de Val Louron-Azet werd ook de strijd om de bolletjestrui uitgevochten door onder meer Wout Poels en Nairo Quintana.

Het was allemaal voorspel, want op de slotklim naar de Col du Portet (16 km aan 8,7%) viel uiteindelijk de beslissing. Al op acht kilometer van de finish was het gele trui Tadej Pogačar die de knuppel in het hoenderhok gooide. In het algemeen klassement had hij al meer dan vijf (!) minuten voorsprong op nummer twee Rigoberto Urán, maar dat boeide hem niet. Alleen Jonas Vingegaard en Richard Carapaz konden de demarrage van Pogačar volgen. Voor Urán ging het te hard, waardoor de Colombiaan zijn tweede plek in het klassement verloor.

Wat volgde was een intense driestrijd tussen de beste klimmers van de Tour 2021. Carapaz deed alsof hij het tempo van gele trui Pogačar en (gelegenheids) witte trui Vingegaard maar moeilijk kon volgen, maar op versnellingen van de Sloveen reageerde hij goed. Op 1,2 kilometer van de meet deed de klimmer uit Ecuador waar de andere twee al rekening mee hielden; hij plaatste een verrassingsaanval. Pogačar liet dat niet gebeuren en sprintte uiteindelijk vol overtuiging naar de ritzege. Vingegaard gaf zich ook niet gewonnen en wist nog tweede te worden. Het gepoker van Carapaz had niet gewerkt.

Lees hier het wedstrijdverslag terug


flag-es Vuelta a España – Etappe 6

foto: Cor Vos

Een aanvaller die de aanstormende topfavorieten nipt voorblijft, dat zijn vaak wel de mooiste overwinningen. In de Vuelta a España gebeurde het in de zesde etappe naar Cullera. Het schoolvoorbeeld van ‘in extremis de favoriet van je afhouden’ met in de hoofdrol: Magnus Cort. Een nagenoeg vlakke etappe met de finish op een klim van 1,9 kilometer aan 9,2%. Dat moet een peloton toch kunnen controleren?

Joan Bou, Ryan Gibbons, Jetse Bol, Bert-Jan Lindeman en Magnus Cort wisten na een vlammend openingsuur in de vlucht van de dag te komen. Toen het verschil meer dan zeven minuten was, ging BikeExchange rijden in dienst van Michael Matthews. Omdat waaiers op de loer lagen, ging het tempo in het peloton nog wat omhoog. Bovendien wilde ook Movistar de etappe winnen, waardoor het alles behalve stilviel.

Met twintig seconden voorsprong begon de kopgroep aan de korte maar steile Alto de la Montaña de Cullera. Cort was de beste van de vijf vluchters, maar hij leek kansloos toen het alom bekende eindschot van Primož Roglič ingezet werd. In de laatste 100 meter sloot de Sloveense klassementsrenner aan in het wiel van Cort, maar omdat er wat lastige bochten in de finale zaten, kon de Deense rasaanvaller tóch de ritzege binnenslepen ten koste van slokop Roglič.

Lees hier het wedstrijdverslag terug


flag-es Vuelta a España – Etappe 9

foto: Cor Vos

De mooiste solo-overwinningen zijn die waarbij je je later afvraagt: “Hoe lang reed die renner nu ook alweer in zijn eentje vooruit?” Precies dat speelde zich af in de negende etappe van de Vuelta a España in de zware bergrit naar de Alto de Velefique. Het was Damiano Caruso die een kunststukje van jewelste opvoerde.

Na de eerste beklimming van de dag zaten precies elf renners in de ontsnapping van de dag. Op de tweede klim van de dag, de 29 kilometer lange Alto Collado Venta Luisa, trok Damiano Caruso al ten aanval. Hij liet onder meer Romain Bardet, Martijn Tusveld en Rafal Majka achter en zag ze pas na de finish terug. Maar ook de favorietengroep wist de ervaren Italiaan van Bahrain Victorious niet meer bij te halen. En dat terwijl het verschil op een gegeven moment ‘maar’ twee minuten was.

In de afdaling en op de Alto de Castro de Filabres breidde Caruso, solo, zijn voorsprong steeds verder uit. Aan de voet van de slotklim naar de Alto de Velefique had hij ruim drie minuten op de eerste achtervolgers en vijf minuten op de favorietengroep. Caruso peddelde stug verder, stortte niet in en hield op de top uiteindelijk 1.05 minuut over op rodetruidrager Primož Roglič. Maar hoe lang was die solo van Caruso ook alweer? 71 kilometer!

Lees hier het wedstrijdverslag terug


flag-es Vuelta a España – Etappe 17

foto: Cor Vos

Met Odd Christian Eiking in de leiderstrui begon een bergetappe met aankomst op de loodzware Lagos de Covadonga. De klassementsrenners konden zich er niet verstoppen. Na diverse mislukte aanvalspogingen reed op La Collada Llomena een kopgroep weg, maar de eerste favoriet die iets probeerde was Mikel Landa. Hij maakte de sprong naar de kopgroep en dwong het Jumbo-Visma van Primož Roglič tot achtervolgen.

De Sloveen liet zijn ploeg de kopgroep bijhalen op weg naar de tweede beklimming van La Collada Llomena, terwijl ook INEOS Grenadiers meehielp. Het was de inleiding voor een alles-of-nietspoging van Egan Bernal op meer dan 50 kilometer van de finish, die alleen door Roglič gevolgd werd. Het was aan Bahrain Victorious en Movistar om te achtervolgen. Dat deden zij op zo’n 40 seconden van de twee koplopers, die goed samenwerkten. De natte omstandigheden maakten het een gevaarlijke afdaling richting de voet van Lagos de Covadonga.

Roglič en Bernal begonnen met anderhalve minuut voorsprong aan de slotklim van 12,5 kilometer. Zeven kilometer voor de meet haakte Bernal, die het al enige tijd moeilijk had, definitief af bij Roglič. De Vuelta-winnaar van 2019 en 2020 was vastberaden om deze monsteraanval succesvol af te ronden. Stoïcijns reed hij naar zijn derde ritzege én de rode leiderstrui, die hij uiteindelijk niet meer zou weggeven. Zijn voorsprong? 1.35 minuut op een groep concurrenten, waar de sprint gewonnen werd door ploegmaat Sepp Kuss. Een sterke Bernal kon, ondanks zijn inspanningen daarvoor, zijn wagonnetje nog net in die groep aanhaken.

Lees hier het wedstrijdverslag terug


flag-es Vuelta a España – Etappe 20

De nummer drie van het algemeen klassement die er tíjdens de voorlaatste etappe van een grote ronde zomaar de brui aangeeft? Het gebeurde echt. Miguel Ángel López stevende af op een podiumplaats, maar door een aanval van diverse concurrenten – met ook ploegmaat Enric Mas daarbij – op 60 kilometer van de finish werd hij gesommeerd niet door te rijden. Binnen no time keek López in de heuvelachtige rit naar Alto Castro de Herville aan tegen een achterstand van vier minuten.

Waar is López? Online doken berichten op dat de Colombiaan boos zou zijn afgestapt. Hij zou door ploeggenoten weer op de fiets zijn gehesen, maar ook onenigheid hebben met de ploegleiding van Movistar. Uiteindelijk stond toch echt een DNF achter zijn naam en volgde een soap waarbij over en weer met modder gegooid. Ondertussen is de breuk definitief tussen López en Movistar en heeft de Colombiaanse klimmer getekend bij zijn oude team Astana.

Maar de rit naar Alto Castro de Herville was veel meer dan alleen de López-soap. Adam Yates opende vroeg de aanval en ook Jack Haig en Bahrain Victorious kleurden de koers bij de favorieten. Ondertussen was er ook een strijd om de ritzege. Vroege vluchter Ryan Gibbons begon met twee minuten voorsprong aan de finale, maar hij werd ruim voor de eindstreep ingerekend door de favorietengroep. Roglič, Yates, Mas en Haig keken in de slotfase naar elkaar, en daar profiteerde Clément Champoussin optimaal van. De Fransman veroverde de ritzege, voor Roglič en Yates.

Lees hier het wedstrijdverslag terug


Stem hier op jouw favoriet!

RIDE Magazine

Om te reageren moet je ingelogd zijn.