Eindejaarslijstjes In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2021? Elke werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: de mooiste zege van Remco Evenepoel van 2021.

Wil je de tussenstand of uitslag van de Eindejaarslijstjes-poll bekijken? Check dan elke dag de Instagram Stories van @WielerFlits!

299 dagen na de val: tijdritwinst in Baloise Belgium Tour

Foto: Cor Vos

De zege van de wederopstanding, dat betekende de tijdritwinst in de Baloise Belgium Tour. De prognoses waren nochtans niet best, na zijn spectaculaire valpartij in de afdaling van de Muro di Sormano tijdens de Ronde van Lombardije van 2020. Evenepoel brak zijn bekken en zag de rest van zijn seizoen in rook opgaan. Aan koersen moest hij de volgende maanden niet denken. Pas in de Giro van 2021 was dat weer het geval, na een revalidatie van bijna 300 dagen.

En kijk, nog geen maand later was de ‘aërokogel van Schepdaal’ weer aan de winnende hand in de Baloise Belgium Tour, de rittenkoers waar hij twee jaar eerder al zijn eerste zege bij de profs had geboekt. Evenepoel trof er een biljartvlakke rit tegen de klok van 11 kilometer. Op papier niet volledig zijn ding, maar Evenepoel kwam stilaan in vorm. Daags voordien had hij in de Vlaamse Ardennenrit immers ook al indruk gemaakt.

Evenepoel mocht dan ook als voorlaatste van start, en hield de gehele rit gelijke tred met ploegmaat Yves Lampaert. In de slotkilometers zat er bij de 21-jarige alleskunner iets meer in de tank, waardoor hij Lampi twee seconden voorbleef. Evenepoel legde zo de basis voor zijn latere eindzege, maar – nog belangrijker – had na een dikke negen maanden eindelijk weer dat winnende gevoel te pakken.

Het peloton dubbelen in Denemarken

Foto: Cor Vos

“Hij rijdt vijf per uur te rap voor ons”, foeterde Frans Verbeeck ooit over Eddy Merckx. Maar in de Ronde van Denemarken kon dat ook van Evenepoel gezegd worden. Na een Olympische Spelen waarin het toptalent nog de basis miste om voor de prijzen mee te doen, probeerde hij zijn topvorm dan maar terug te vinden op Deense bodem.

Evenepoel pikte er de koninginnenrit uit: 219 kilometer tussen Tønder en Velje, met in de finale een aantal keer de gevreesde Kiddesvej. Met stroken tot 21% was die kuitenbijter wel spek naar de bek van Remco. Op vijftig kilometer van de streep namen ploegmaats Steimle en Mørkøv hun jonge kopman op sleeptouw, met in hun spoor nog een tiental renners. Helemaal perfect verliep de dag van Evenepoel echter niet. De Schepdaalnaar miste een bocht en ging neer, maar kon de scheve situatie gelukkig snel herstellen.

Op de voorlaatste Kiddesvej gaf Evenepoel er dan ook een flinke lap op. Niemand bleek in staat om te volgen, Evenepoel zette de rest zelfs snel op een minuut. Het peloton volgde nog een pak verder en op een lokaal rondje van amper vijf kilometer was de Belg zelfs in staat om hen te dubbelen. Echte concurrentie was er voor Evenepoel niet, waardoor hij al bij al gemakkelijk deze solozege pakte. Ook de tijdrit- en eindzege zouden later in de week nog op zijn palmares komen.

Oppermachtig in door brand ontsierde Druivenkoers

foto: Cor Vos

Met dat goede gevoel op zak, maakte Evenepoel zich twee weken later op voor een tweeluik in eigen land. Met naast Evenepoel ook Julian Alaphilippe, Kasper Asgreen, Caleb Ewan, Christophe Laporte en Marc Hirschi, betrof het een uiterst sterk bezette Druivenkoers. In en rond Leuven mochten de renners dan ook voor het eerst kennismaken met de Flandrienlus van het aanstaande WK wielrennen.

Ditmaal achtte Evenepoel zijn moment gekomen op zestig kilometer van het einde. Op de uitloper van de gevreesde Smeysberg had de kopman van Deceuninck-Quick-Step nog iets over, waarna hij er dan maar alleen op uittrok. In geen tijd had de solist al een minuut bij elkaar gereden. Boeken dicht, zou je dan denken, tot Evenepoel op 28 kilometer van het einde tot kalmte werd aangemaand door koersdirecteur Scott Sunderland. Hij moest halt houden, omdat een autobrand even verderop het parcours versperde. Evenepoel moest ruim een kwartier halt houden, maar mocht wel met voorgift van een veertigtal seconden weer op pad trekken.

Gek genoeg bleef Evenepoel na de hervatting alleen maar uitlopen. Zelfs de verenigde krachten van Uno-X, Lotto Soudal en UAE Emirates brachten het peloton geen meter dichter. Evenepoel had dus alle tijd om te genieten van de winst, wat hem aan de aankomst zelfs tot tranen toe beroerde. “Ik heb het gevoel dat ik nu stilaan écht helemaal terug ben”, sprak de jongeling achteraf.

Twee op twee in eigen land na wegvergissing tegenstanders

Foto: Cor Vos

Solo’s van Evenepoel worden bijna een gewoonte, want daags nadien was het weer prijs in de Brussels Cycling Classic. Op een dikke twintig kilometer van de aankomst zagen de kansen van de Schepdaalnaar er nochtans niet al te best uit. Hij was immers op pad met Victor Campenaerts, Aimé De Gendt en de duo’s Tosh Van der Sande-Philippe Gilbert en Brandon McNulty-Marc Hirschi. Dat zevental was al vroeg weggereden op de Muur van Geraardsbergen, maar de finale was verder tamelijk vlak. In een eventuele sprint zou Evenepoel door Van der Sande, Gilbert of Hirschi altijd geklopt zijn…

Tot op twintig kilometer van de streep Campenaerts en co bij een splitsing verkeerd reden. Zij volgden een motorrijder naar rechts, terwijl Evenepoel als régionale de l’étape perfect wist dat het traject eigenlijk linksaf voortging. Samen met Aimé De Gendt had hij uit het niets plots een knappe kloof te pakken, maar het leverde wel een vreemd tafereel op.

Op 11 kilometer van de streep moest ook De Gendt eraan geloven. Evenepoel had genoeg aan een licht oplopende strook op de Ninoofsesteenweg om de man van Intermarché-Wanty-Gobert dood te pitsen. Solo nummer drie was een feit en wederom kwam Evenepoel nooit nog in de problemen. De Gendt volgde aan de aankomst op een minuut, Van der Sande en co zelfs op meer dan twee minuten.

40 kilometer solo in kletsnatte Coppa Bernocchi

Foto: Cor Vos

In de daaropvolgende kampioenschappen heerste Evenepoel, maar was het anderzijds ook telkens net niet. Brons op de Europese en wereldkampioenschappen tijdrijden, en op het EK op de weg wilde die dekselse Sonny Colbrelli zijn achterwiel maar niet lossen. Zilver dus, en na het WK kreeg hij er nog een relletje met Wout van Aert bovenop na een wel erg vroege aanval.

Remco had dus iets goed te maken in het Italiaanse najaarsdrieluik. Van de drie eendagsklassiekers leek deze Coppa Bernocchi vooraf degene die hem het minste lag, met een biljartvlakke laatste dertig kilometer. “Normaal gezien is dat niets voor mij. Ik heb het profiel eens bekeken en het is vooral een sprintkoers. Ik rij ze vooral om niet te moeten trainen, misschien geef ik onderweg al op”, liet Evenepoel dan ook in de aanloop naar de Coppa optekenen.

Echter viel op de dag van de wedstrijd de regen met bakken uit de lucht, wat Evenepoel inspireerde om er op 140 (!) kilometer van de streep op uit te trekken. Onder andere Alessandro Covi en Thibaut Pinot waren bij de pinken. Het zestal degradeerde het peloton, maar Evenepoel wachtte tot op een dikke veertig kilometer van de streep om zijn ultieme bommetje te droppen. Zijn inmiddels beproefde recept pakte ook nu weer optimaal uit. In die mate dat de 21-jarige hardrijder, net als in Denemarken, het peloton aan de kant dwong. Zege nummer acht.

Stem hier op jouw favoriet!