WielerFlits blikt in de maand december nog één keer terug op het wielerjaar 2017 met iedere dag een terugblik en poll. Vandaag: de revelatie van 2017.

Lilian Calmejane (Direct Energie)

Lilian Calmejane treedt meer en meer in de voetsporen van Thomas Voeckler – foto: ASO

Chris Froome won met de Tour de France en de Vuelta a España twee rittenkoersen van formaat. Alejandro Valverde raasde als een ware wervelwind door het voorjaar, wat hem naast twee klassiekers ook vier rittenwedstrijden opleverde. Lilian Calmejane mag zich echter ook de titel koning der rittenkoersen aanmeten. Uiteraard, het niveau waarop Calmejane zegevierde staat in schril contrast met de prestaties van Froome en Valverde, maar zoals commentaargoeroe José de Cauwer zo vaak oppert in de commentaarcabine van Sporza: ‘Probeer maar eens een koers te winnen gedurende je carrière’. Met deze uitspraak in het achterhoofd moet je wel onder de indruk zijn van het eindrapport van Calmejane over het voorbije seizoen: de 25-jarige Fransman won maar liefst zeven koersen.

Toegegeven, in 2016 liet de rasaanvaller al een eerste maal zijn klasse zien door in de Vuelta op knappe wijze een bergrit op zijn naam te schrijven. Op de winderige slothelling van de San Andrés de Teixido wist hij tegen alle verwachtingen in op papier toch betere klimmers als John Darwin Atapuma en Pierre Rolland soeverein achter zich te houden. Toch kon deze overwinning nog worden uitgelegd als de uitschieter van een eendagsvlieg. In 2017 liet Calmejane echter zien dat er van een one hit wonder allerminst sprake was. 

De zegereeks begon al in het prille voorjaar. Begin februari wist Calmejane al de eerste zeges voor zijn ploeg Direct Energie binnen te halen. In de Ster van Bessèges wist hij de basis voor de eindzege te leggen door een solozege in de derde etappe en een puike tweede plaats in de afsluitende tijdrit. Na enkele goede vervolgresultaten op Franse bodem, wist hij in Parijs-Nice het bergklassement op zijn naam te schrijven.

In de twee daaropvolgende rittenkoersen, de Settimana Coppi e Bartali en de Ronde van de Sarthe, wist hij eveneens aan het langste eind te trekken. Na zijn bijzonder succesvolle voorseizoen volgde een periode van anonimiteit. De luwte werd echter met een knal onderbroken in de Tour de France. In de grootste en belangrijkste wedstrijd van het jaar bleek 8 juli dé dag te worden van Lilian Calmejane. In de lastige bergrit naar Station des Rousses zag de Fransman zich verwikkeld in een hevige strijd met Robert Gesink om de felbegeerde ritzege. De strijd was zo hevig dat de jonge aanvaller zijn al stevig ingebeelde dromen op goed vijf kilometer van de streep zag veranderen in een heuse nachtmerrie in de vorm van een acute krampaanval. Op karakter en voortgestuwd door de uitzinnige Franse wielerfans wist hij alsnog solo aan te komen, voor de grootste zege uit zijn nog prille loopbaan.

Het bleek het laatste grote wapenfeit van Calmejane in 2017. In het najaar wist hij nog respectabele klasseringen bij elkaar te fietsen in respectievelijk de Tour du Limousin (6e) en de Tour du Poitou Charentes (10e), maar nieuwe zegeruikers wist hij niet meer te bemachtigen. Ondanks dat zal 2017 de boeken ingaan als het jaar waarin Lilian Calmejane zich definitief in de spotlights reed. Een ontwikkeling waar ze bij Direct Energie maar wat blij mee zullen zijn na het stoppen van Thomas Voeckler en het nakende afscheid van Sylvain Chavanel, de twee Franse rasopportunisten en publieksvermakers bij uitstek. De zware taak aan Calmejane om in hun voetsporen te treden. Maar als we iets geleerd hebben van het afgelopen seizoen, dan is het dat hij op de goede weg is.

Belangrijkste resultaten 
Ritzege Tour de France
1e in eindklassement Ster van Bessèges
1e in eindklassement Ronde van de Sarthe
1e in eindklassement Settimana Coppi & Bartali
3e in GP de Marseille

Oliver Naesen (AG2R La Mondiale)

Oliver Naesen groeide in 2017 uit tot een crack in de klassiekers – foto: Marcel Koch

Aan het einde van 2016 viel hij al op als kwieke aanvaller bij het inmiddels ter ziele gegane IAM Cycling. Na een sterke Tour de France – waarin hij verschillende keren in het offensief was – fietste hij naar een eerste doorbraak in de gewonnen Bretagne Classic. In de daaropvolgende Eneco Tour moest hij alleen Niki Terpstra laten voorgaan. De voortekenen waren er kortom al met het oog op 2017, maar dit seizoen zette de openhartige Belg de stap naar de absolute wereldtop. Vooral in de voorjaarsklassiekers was hij een van de smaakmakers.

De eerste ereplaatsen verzamelde Naesen in de openingsklassiekers van het (Europese) seizoen. In de Omloop het Nieuwsblad (7e), Kuurne-Brussel-Kuurne (8e) en Dwars door Vlaanderen (6e) stak hij zijn neus al nadrukkelijk aan het venster, maar kwam hij nog een tikkeltje tekort om voor de winst mee te dingen. In de E3 Harelbeke deed hij wel voor de eerste keer mee tot het bittere einde. Onderweg naar Harelbeke was hij als enige in staat om het ontketende duo Greg van Avermaet en Philippe Gilbert te volgen. In de daaropvolgende sprint koos hij voor de verrassing door van bijzonder vroeg aan te gaan. Naesen hield lang stand, maar werd in het zicht van de haven nog geremonteerd door zijn twee vluchtmakkers.

Met een lijstje aan knappe eindnoteringen begon Naesen als schaduwfavoriet aan de Ronde van Vlaanderen. In Vlaanderens Mooiste liet hij echter zien ook in het allerhoogste echelon koersen de dienst te kunnen uitmaken. Samen met wereldkampioen Sagan en voorjaarsslokop Van Avermaet was hij op de Oude Kwaremont op jacht naar eenzame leider Philippe Gilbert, toen een jas van een toeschouwer de drie kemphanen onderuit maaide. Zowel mentaal als fysiek gebutst bolde Naesen uiteindelijk als 23e over de streep in Oudenaarde. Zijn portie pech bleek nog niet op, want in Parijs-Roubaix viel hij meerdere malen, waardoor hij ook in dit monument naar een goede klassering kon fluiten.

Het tweede deel van 2017 bracht nog meer succes. Na verdienstelijke eindnoteringen in de Vierdaagse van Duinkerke (3e) en de Ronde van België (8e) volgde de kers op de taart met de Belgische titel in Antwerpen. Na een razendspannende koers klopte hij Sep Vanmarcke in een milimetersprint na een ultieme kattensprong. In zijn tricolore trui reed hij vervolgens een beresterke Tour in dienst van kopman Romain Bardet. Op het vlakke, gedurende de afdalingen, in de waaiers en zelfs in de bergen: op elk denkbaar terrein bleek Naesen een rots in de branding voor zijn Franse ploegmaat.

Met het oog op 2018 is het doel voor Naesen duidelijk: het winnen van een topklassieker. Dit seizoen heeft hij aangetoond het in zich te hebben. Zonder die verdraaide jas was het misschien al prijs geweest in De Hoogmis. Volgend seizoen zal de Belgische kampioen er alles aan gelegen zijn om die grote vis wél binnen te hengelen. Het is te hopen dat hij gespaard blijft van pech. En dat de supporters hun jas netjes wegleggen.

Belangrijkste resultaten
1e Belgisch kampioenschap op de weg
3e E3 Harelbeke
5e in eindklassement BinckBank Tour
6e in Dwars door Vlaanderen
13e in Amstel Gold Race

Taco van der Hoorn (Roompot-Nederlandse Loterij)

Taco van der Hoorn was een van dé Nederlandse revelaties – foto: Marcel Koch

Niet alleen buitenlandse renners verbeteren zich spectaculair, ook renners van eigen bodem kunnen zich stormachtig ontwikkelen. Het verhaal van Taco van der Hoorn is opmerkelijk. De 24-jarige Rotterdammer was naar eigen zeggen geen uitblinker bij zowel de nieuwelingen als de junioren. En toen hij eindelijk leek te ontbolsteren kwam hij de pechduivel tegen in de vorm van een serieuze rugblessure. Eenmaal verlost van deze kwetsuur beklom hij langzaam de wielerladder. In 2016 wist hij in dienst van het continentale De Rijke al enkele keren zijn neus aan het venster te steken in kleinere eendaagskoersen.

Deze lijn wist hij meer dan door te trekken in 2017. In de Herald Sun Tour kwam hij in de slotetappe al dichtbij ritwinst. In de rest van het voorjaar hield Van der Hoorn zich – al dan niet bewust – koest. Pas in de tweede helft van het jaar wist de Nederlander volledig open te bloeien. Eigenlijk gebeurde dit allemaal door één knalprestatie, in Dwars door het Hageland om precies te zijn. In een koers die bij momenten meer weg had van een veldrit, over  onverharde wegen, kasseien, bospaden en modderstroken, was het niet verrassend dat de twee beste veldrijders van het lot – Mathieu van der Poel en Wout van Aert – kwamen bovendrijven.

Zij wisten in de finale de laatste overgebleven vluchter Van der Hoorn in te rekenen, die daarmee kansloos leek voor de zege. Hij wist zijn wagonnetje echter aan te haken bij de twee kemphanen, zelfs tot de absolute finale. Een ijzingwekkende sprint met drie was het gevolg, waarbij Van der Hoorn met een katachtige reflex als eerste de laatste bocht wist aan te snijden. Met een ultieme krachttoer wist Van der Poel zijn landgenoot echter nog voorbij te snellen. Ondanks zijn nipte verlies, was zijn naam in één klap gevestigd.

In het verdere najaar bewees Van der Hoorn allerminst een eendagsvlieg te zijn. Sterker nog, hij deed in de Schaal Sels een plaatsje beter. Ook hier bleek Van Aert een van zijn belangrijkste rivalen. De wereldkampioen in het veld leek de zege binnen te hebben na zijn vluchtmakkers op een vijftal kilometer te hebben losgereden. Dit was echter buiten een ijzersterke Taco van de Hoorn gerekend, die zijn medevluchters uit het wiel kletste en nog op en over Van Aert ging. Een derde uitschieter volgde in de Tacx Pro Classic, de gloednieuwe koers door de Zeeuwse wind met aankomst op Neeltje Jans. Van der Hoorn wist dankzij een sterke finale uit de greep te blijven van het aanstormende peloton. Helaas voor de coureur van Roompot-Nederlandse Loterij ging vluchtmaat Timo Roosen met de bloemen lopen.

Met enkele straffe stoten heeft Van der Hoorn zijn naam in 2017 definitief gevestigd. De vraag is of hij in 2018 kan bevestigen, of zelfs beter kan doen. Om zich te blijven ontwikkelen blijft hij nog één seizoen bij de ProContinentale ploeg van onder meer Erik Breukink en Michael Boogerd. ‘Uiteindelijk hoop ik in de toekomst wel de stap te maken richting de WorldTour. Het zou fantastisch zijn om ooit een rol te spelen in de finale van een koers als Parijs-Roubaix”, sprak de Nederlander de hoop uit in het WielerFlits-interview van afgelopen september. Als hij zich zo blijft ontwikkelen, dan is de kans groot dat het er ooit eens van zal komen.

Belangrijkste resultaten
1e Schaal Sels
2e Dwars door het Hageland
2e Tacx Pro Classic
4e in Slag om Norg
8e in Grote Prijs Jean-Pierre Monseré

Dylan Teuns (BMC)

Dylan Teuns mocht achtmaal zijn armen ten hemel spreiden – foto: ASO

Het tekent de huidige, bloeiende, staat van het Belgische wielrennen dat maar liefst twee Zuiderburen kans maken op de titel ‘revelatie van 2017’. Wie verder kijkt dan de successen van Greg Van Avermaet en Philippe Gilbert, ziet dat Dylan Teuns in een paar maanden tijd een enorme ontwikkeling heeft doorgemaakt als renner. Hij begon 2017 nog als een beloftevolle coureur, die tot dan wellicht net iets te weinig uit zijn potentie had gehaald. Dat kunnen we niet meer zeggen na dit seizoen, met acht(!) zeges in totaliteit.

In het begin van het jaar zag het er nog helemaal niet naar uit dat dit hét seizoen ging worden van Dylan Teuns. Zijn beste prestatie tot de Waalse Pijl was een 33e plaats in de Brabantse Pijl. Allesbehalve indrukwekkend met andere woorden. Op de Muur van Huy toonde hij echter zijn klasse door achter de ongenaakbare Valverde en Daniel Martin naar een derde plaats te sprinten. Hiermee toonde Teuns aan uit het juiste explosieve hout gesneden te zijn. Toch was enige reserve hier nog op zijn plaats. Ook in de twee voorgaande seizoenen presteerde de Belg al behoorlijk op arendsnesten à la Huy.

Een vervolg kwam er aanvankelijk ook niet. De Giro d’Italia werd een flinke teleurstelling met geen enkele opflakkering, en ook de daaropvolgende koersen waren allesbehalve een succes. Het kantelpunt kwam echter in de Tour de Wallonie. Toegegeven, het deelnemersveld was niet om van te watertanden, maar de manier waarop Teuns de koers regisseerde was indrukwekkend. Als een ware hinde stormde hij naar twee ritzeges én de eindwinst. Deze lijn trok hij helemaal door in de Ronde van Polen. In een koers wél gekruid door de aanwezigheid van de wereldtop, speelde Teuns met de concurrentie op de muur van Szczyrk en toonde zich een kat met negen levens in de nagelbijtende slotrit naar Bukowina Tatrzanska.

Met twee rittenkoersen op zak voltooide Teuns een heuse hattrick in de Arctic Race of Norway. Hij wist zijn eindwinst extra in de verf te zetten met twee dagwinsten. Dit bleek tegelijkertijd wel het laatste wapenfeit van de BMC-coureur. In de resterende najaarskoersen wist hij niet echt meer een vuist te maken. Toch zullen zijn acht zeges hem vertrouwen hebben gegeven voor de toekomst. België lijkt weer een puncheur rijker. Aan Teuns de taak te laten zien dat 2017 geen ’toevalsjaar’ was.

Belangrijkste resultaten
1e in eindklassement Ronde van Polen
1e in eindklassement Ronde van Wallonië
1e in eindklassement Arctic Race of Norway
3e in Waalse Pijl
6e in GP de Wallonie

Matteo Trentin (Quick-Step Floors)

Matteo Trentin ontpopte zich in 2017 als veelwinnaar – foto: © Tim De Waele

Matteo Trentin gold al jaren als dé ideale ‘opvulkopman’ binnen het Belgische Quick-Step. De Italiaan kon de honneurs waarnemen in de massasprints in het geval de sprintkopman met dienst het lief afweten, was in staat te bikkelen voor goede eindnoteringen in de voorjaarsklassiekers als Tom Boonen of Niki Terpstra met pech kregen af te rekenen maar kon ook de koers naar zich toe trekken door een aangeboren neusje voor de overwinning. Het leverde hem in vijf jaar bij de Belgische sterrenformatie voldoende zilverwerk op, met twee etappes in de Tour, een rit in de Giro en de semi-klassieker Parijs-Tours als meest blinkende overwinningen.

Weinig mensen konden echter bevroeden dat Matteo Trentin in 2017 zou uitgroeien tot een ware zegekoning. In het begin van het seizoen zag dit er ook nog niet naar uit. In de eerste maanden van 2017 deed de Italiaan wat hij al jaren tot in de perfectie vervulde: keihard op kop beuken voor zijn kopmannen en tegelijkertijd een resem ereplaatsen bijeenfietsen. De déclique kwam er echter in de voorbije Ronde van Burgos. Trentin – die in een eerder stadium al wist dat hij als sprintkopman aan de Vuelta a España mocht beginnen – gaf in rit twee al een eerste visitekaartje af aan de ploegleiding door zich de snelste te tonen in de spurt.

Met een flinke dosis vertrouwen begon Trentin in het Franse Nîmes aan zijn noviteit als kopman van een miljoenenformatie in een grote ronde. Zeker, vanwege een gebrek aan echte sprintkleppers lagen er voor de start al kansen voor de Italiaan. En dat de man uit Borgo Valsugana al in de vierde etappe – onderweg naar Tarragona – zijn eerste dagsucces greep, lag ook in de lijn der verwachtingen. Dat hier maar liefst drie etappezeges bijkwamen, moet zelfs Trentin echter hebben verbaasd. Vooral zijn overwinning in Elpozo Alimentacion, na een loodzware finale, was een toonbeeld van een indrukwekkend staaltje fietsen. Als een ware gems bleef de ruim zeventig kilo wegende Italiaan op de laatste klim van de dag in de buurt van de betere klimmers, om zijn laatste overgebleven rivaal José Joaquin Rojas vervolgens af te drogen in de sprint. 

Trentin beëindigde La Vuelta met een vierde dagwinst in Madrid als een pure winnaar. Hij ging door op zijn elan door de Primus Classic op zijn naam te schrijven. Een verkeersbrug bleek genoeg om zijn laatste (spartelende) rivaal Jempy Drucker uit het wiel te kletsen. Door zijn indrukwekkende prestaties in de maand september werd Trentin zelfs uitgeroepen tot de kopman van La Squadra Azzura voor het wereldkampioenschap in het Noorse Bergen. Hij werd door velen beschouwd als een van de (schaduw)favorieten voor de regenboogtrui. Hij ontgoochelde allerminst, maar hij viel met een vierde stek net naast het eindpodium.

Hij wist de eventueel aanwezige frustraties van zich af te fietsen door met Parijs-Tours de laatste (semi)klassieker van het jaar te winnen, voor de tweede maal in zijn profbestaan. In 2018 zal Trentin – voor het eerst in zijn carrière – een truitje dragen waar geen Quick-Step Floors als sponsor op prijkt. Bij het Australische Mitchelton-Scott zal hij de kans krijgen als kopman in de keiklassiekers. We hebben in 2017 geleerd dat een dergelijk vertrouwen in de Italiaan kan leiden tot grootse prestaties.

Belangrijkste resultaten
4 ritzeges in Vuelta a España
1e in Parijs-Tours
1e in Primus Classic
4e op Wereldkampioenschap op de weg
5e in Kuurne-Brussel-Kuurne

Outsiders
Het leuke maar daarmee ook lastige van een categorie als revelatie van het jaar, is hoe je een revelatie precies moet definiëren. Er zijn verschillende soorten revelaties. Je kunt denken aan een jonge renner die in een korte periode van zachtjes op de deur kloppen naar nadrukkelijk bonken gaat. Maar ook aan een oudere coureur die – na jaren van in de schaduw te hebben gekoerst – zich binnen een mum van tijd weet te transformeren tot een veelwinnaar. En dan heb je ook nog het probleem van de toptalenten, waarvan iedereen verwacht dat ze op korte termijn openbloeien maar dit in werkelijkheid eerder doen dan gedacht.

Dokkeren op de kasseien en het bedwingen van cols: Gianni Moscon deed het allemaal in 2017 – foto: Sirotti

Zo heb je Gianni Moscon, die een van de hoofdrolspelers was van 2017. Niet alleen door zijn prestaties op de fiets, maar ook door de inmiddels bekende ‘randzaken’. De wielervolger dichtte de Italiaanse allrounder al grootse kwaliteiten toe, maar de manier waarop hij in de Vuelta a España het peloton pijn deed bergop in dienst van kopman Chris Froome was meer dan indrukwekkend. En wie had nu voor de start van het seizoen verwacht dat hij al in zijn tweede profjaar op het podium zou eindigen van een loodzware koers als de Ronde van Lombardije?

Michael Woods ontdekte zichzelf dit jaar als klassementsrenner – foto: Sirotti

Andere renners die op WorldTour-niveau wisten uit te blinken, zijn David de la Cruz en Michael Woods. De Spanjaard, die vorig jaar al een beresterke Vuelta reed met ritwinst, één dag el maillot rojo en een achtste plaats in de eindstand, toonde in 2017 een neusje voor het goede moment. Zo won hij met knappe solo’s ritten in Parijs-Nice en de Ronde van het Baskenland. Woods reed tot verrassing van velen een ijzersterk klassement (7e) in de Vuelta a España. Iemand die zich ook veelvuldig toonde was Søren Kragh Andersen, was het niet als winnaar (Ronde van Oman), dan wel als ijzersterke knecht van een kopman (Vuelta a España).

Van Sonny Colbrelli weten we al langer dat hij bijzonder rap is en een heuveltje kan verteren, maar de manier waarop hij door zijn eerste voorjaarscampagne wist te razen met winst in de Brabantse Pijl en top-tien noteringen in de Ronde van Vlaanderen en de E3 Harelbeke is vermeldenswaardig. Maar ook iemand als Sander Armée verdient een vermelding voor een sterk seizoen. In de Vuelta wist hij de kroon op het werk te zetten met zijn eerste profoverwinning.

Mattia Cattaneo kleurde in 2017 regelmatig de beeldbuis – Foto: Sirotti

Maar ook op een lager niveau wisten verschillende renners uit te blinken. Zo reed de rappe Marco Canola voor Nippo Vini-Fantini maar liefst 41(!) top-tien noteringen bijeen, waaronder zes dagsuccessen. Iemand die ook een revival heeft ondergaan is Mattia Cattaneo. De Italiaanse ronderenner won als belofte de Baby Giro en eindigde op het podium van de Toekomstronde, maar zakte in zijn WorldTour-jaren bij Lampre ver weg. In dienst van het ProContinentale Androni-Sidermec-Bottecchia was de klimmer alom vertegenwoordig, met in totaal 21 top-tien plaatsen.

Je zou tot slot zelfs renners die al enkele jaren tegen de wereldtop aanschurken als revelaties kunnen dopen. Michael Matthews geldt al jaren als een van de grootste talenten van het peloton, liet dit de afgelopen seizoenen ook geregeld zien met onder meer zilver op het WK in Richmond en exploten in de Amstel Gold Race, maar katapulteerde zich in 2017 definitief naar de elitegroep met twee ritzeges en de groene trui in de Tour. Misschien nog wel indrukwekkender was echter zijn vierde plaats in de klimklassieker Luik-Bastenaken-Luik.

[poll id=”682″]