Eindejaarslijstjes: Hét wielermoment van 2021
foto: Cor Vos
woensdag 1 december 2021 om 19:05

Eindejaarslijstjes: Hét wielermoment van 2021

Eindejaarslijstjes In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2021? Elke werkdag is er een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: hét wielermoment van 2021.

Wil je de tussenstand of uitslag van de Eindejaarslijstjes-poll bekijken? Check dan elke dag de Instagram Stories van @WielerFlits!


De machtsexplosie van Mathieu

foto: Cor Vos

Voor veel renners aan de start was de wittewegenklassieker Strade Bianche het eerste grote doel van het seizoen. Zo ook voor Mathieu van der Poel, die na een succesvolle winter in het veld, met de wereldtitel in Oostende als kers op de taart, vol ongeduld aan de start stond van de Toscaanse klassieker. Een editie eerder – tijdens het coronagekke 2020 – hoopte Van der Poel ook een gooi te doen naar de zege in Siena, maar werd hij al snel met zijn neus op de feiten gedrukt. Nu stak de renner van Alpecin-Fenix echter in een bloedvorm, al moest hij dat nog wel even laten zien in de wedstrijd zelf.

De koers ontplofte pas echt op de 11,5 kilometer lange gravelstrook met de poëtische naam Monte Sante Marie. Op deze onverharde passage besloten wereldkampioen Julian Alaphilippe en titelverdediger Wout van Aert wat eerste speldenprikjes uit te delen. Een attente Van der Poel schoof mee, net als Egan Bernal, Tourwinnaar Tadej Pogačar, toptalent Tom Pidcock en de verrassend sterke Michael Gogl. Van der Poel maakte onderweg een sterke indruk, maar hield zich aanvankelijk wat afzijdig. Waar Van Aert en Alaphilippe met hun krachten woekerden, leek Van der Poel op reserve mee te sluipen.

foto: Cor Vos

Op de laatste gravelstrook, die van Le Tolfe, zagen we dan een eerste échte versnelling van Van der Poel. Met een indrukwekkende machtsexplosie reed hij de favorietengroep uiteen en alleen Alaphilippe en Bernal wisten al spartelend hun wagonnetje aan te haken. Met deze drie kleppers reden we naar de laatste steile kilometer in het centrum van Siena. In 2019 bleek dit nog het uitverkoren punt voor Alaphilippe om zijn winnende sprint in te zetten, maar de Fransman had dit keer geen antwoord op een indrukwekkende demarrage van zijn Nederlandse rivaal. Van der Poel schoot als een komeet weg en bleef weg.

En won nog maar eens een grote klassieker, en dat na een indrukwekkend staaltje van machtsvertoon in de laatste kilometer.


Een succesvolle lijdensweg

foto: Cor Vos

Als Mathieu van der Poel een wedstrijd wint, zit er vaak een verhaal achter. De sportieve duizendpoot spot geregeld met wielerwetten, triomfeert na heroïsche heldentochten of kent spectaculaire inzinkingen. We denken spontaan terug aan Tirreno-Adriatico. Aan de vijfde etappe van Castellalto naar Castelfidardo. Over een afstand van 184 kilometer kregen de renners de ene na de andere steile helling voor de wielen geschoven. En dat ook nog eens in gure en miezerige omstandigheden. Een sportief slagveld werd verwacht en dat kregen we dan ook op weg naar Castelfidardo. Met Mathieu van der Poel in een heldenrol.

Op goed zeventig kilometer van de streep brak het peloton in stukken uiteen op een van de vele muren, onder aanvoering van Van der Poel. Grote namen als Tadej Pogačar, Wout van Aert, Egan Bernal en Mikel Landa roken het gevaar en reageerden op de uitval van de Nederlandse kampioen. Van der Poel voelde zich duidelijk in zijn sas en reed niet veel later op kousenvoeten weg uit de eerste groep. Met een gelletje in de mond reed de onverschrokken Van der Poel alsmaar verder weg van de groep met klassementsrenners. De voorsprong bleef maar groeien: van dertig seconden naar één minuut, van een minuut naar drie minuten.

foto: Cor Vos

Bij het ingaan van de laatste plaatselijke ronde had de kopman van Alpecin-Fenix een voorsprong van ruim drie minuten. De zege leek binnen, maar dat was buiten Pogačar gerekend. De Sloveense klassementsaanvoerder reed weg van zijn grootste concurrent Van Aert en zette de jacht in op een inmiddels moegestreden Van der Poel. Die laatste kwam in de laatste kilometers zichtbaar de man met de hamer tegen en probeerde nog wat laatste gelletjes naar binnen te werken. Een hongerklop werd zelden zo goed in beeld gebracht en de voorsprong slonk zienderogen. Onder de vod van de laatste kilometer was het verschil nog maar veertien seconden.

Van der Poel weigerde echter te capituleren en wist met een uiterste krachtsinspanning de zege binnen te halen. Volledig gesloopt kwam hij over de finish, niet eens meer de kracht om een zegegebaar te maken. Zo zwaar was zijn heroïsche solotocht richting Castelfidardo.


De fotofinish tussen Wout en Tom

foto: Cor Vos

Soms zijn de verschillen tussen de nummers één en twee in een wielerkoers minimaal. Af en toe is het verschil met het blote oog niet waarneembaar. En het komt bij hoge uitzondering voor dat het verschil zó klein is, dat er openlijk wordt getwijfeld aan de fotofinish. Dit was het geval in de meest recente editie van de Amstel Gold Race. In een sprint voor de overwinning in de Limburgse klassieker deden Wout van Aert en Tom Pidcock er alles aan om hun wiel als eerste over de streep te drukken. De Belg leek lange tijd in het voordeel, maar had wellicht niet meer gerekend op een ultieme jump van de jonge Brit.

Vervolgens was het wachten op de definitieve bevestiging vanuit de regiewagen. Van Aert durfde niet te juichen, maar ook Pidcock was niet zeker van zijn zaak. De eindsprint hield de gemoederen lang bezig. Was het nu Van Aert die Pidcock met een laatste lendenruk van zich af wist te houden? Of was Pidcock net op tijd met zijn laatste kattensprong? Op de televisiebeelden leek het alsof Pidcock de Amstel Gold Race had gewonnen, maar na het bekijken van de finishfoto werd Van Aert tot winnaar uitgeroepen. Maar waarom toch die minutenlange onzekerheid over de afloop van de wedstrijd?

foto: Cor Vos

“De camera’s van de NOS of van de VRT hebben een soort breedhoeklens en die geeft vaak een vertekend beeld. Ik dacht ook dat Pidcock won, daar had ik mijn hand voor in het vuur gestoken”, verklaarde UCI-commissaris Jempi Jooren, gespecialiseerd in het opstellen van de apparatuur voor de finishfoto. “Maar de finishfoto toonde dat het anders was. Het verschil moet een paar millimeter zijn, misschien was het een centimeter. Een finishfoto werkt met pixels. Een verschil van minder dan een millimeter kan je op die pixels niet zien.” En zo won Van Aert zijn eerste Amstel Gold Race en bleef Pidcock met lege handen achter.


De terugkeer van Fabio

foto: Cor Vos

Van vechten voor je leven in een Pools ziekenhuis naar groenetruiwinnaar in de Vuelta a España. Fabio Jakobsen maakte dit jaar zijn comeback na een horrorcrash in de Ronde van Polen 2020 en deed dit met verve. Wat heet, de Nederlandse sprinter was in het najaar nauwelijks af te stoppen en was in alles weer die topsprinter van voor de val. De weg naar succes was aanvankelijk nog wel wat hobbelig. In de Tour of Turkey en de Volta ao Algarve was het zoeken naar het goede gevoel en in het Critérium du Dauphiné was het bij momenten een gevecht tegen de tijdslimiet, maar Jakobsen ging door.

In de Tour de Wallonie van eind juli volgde dan eindelijk de verlossing en liet Jakobsen voor het eerst weer zien dat hij het winnen nog niet was verleerd. In de tweede, geïmproviseerde etappe naar Zolder – de organisatie moest terug naar de tekentafel vanwege de heftige overstromingen in onder meer Wallonië, kreeg Jakobsen een ideale etappe voorgeschoteld. Vlak, niet te lang en met een finish op maat van de snelheidsduivels. De renner van Deceuninck-Quick-Step kreeg het vertrouwen van de ploegleiding om voor eigen rekening te sprinten en stelde niet teleur op het racecircuit van Zolder, waar de finishstreep lag van rit twee.

Jakobsen boekte niet veel later ook een tweede ritzege in Wallonië – foto: Cor Vos

Jakobsen wist na een razendsnelle finale vakkundig af te rekenen met Fernando Gaviria en Amaury Capiot en boekte zijn eerste overwinning sinds zijn comeback in het peloton na zijn zware val in Polen, toen hij met levensbedreigende verwondingen naar het ziekenhuis werd afgevoerd. “Ik moet een hoop mensen bedanken. Alle medische staf, mijn familie, mijn vriendin, mijn ploeg. Zonder hen was ik hier niet geweest. Of ik opnieuw terug ben? Ik denk het wel. Ik ben heel blij dat ik het echt nog kan, want er is natuurlijk een verschil tussen iets denken en het dan ook doen. Ik ben er weer als sprinter”, was Jakobsen na afloop in de wolken.


Een ode aan ‘Poupou’

foto: Cor Vos

Bij het passeren van de finish wees Mathieu van der Poel naar boven. “Voor wie dat was? Dat was naar mijn opa natuurlijk”, vertelde de Nederlander in het flashinterview met waterige ogen. Van der Poel was zichtbaar geëmotioneerd na zijn eerste ritzege in de Tour de France. De renner van Alpecin-Fenix had zojuist de complete wereldtop op een hoop gereden op de slotbeklimming in Mûr-de-Bretagne. Met een krachtige demarrage in de slotkilometer reed Van der Poel weg van Sonny Colbrelli, geletruidrager Julian Alaphilippe, Primož Roglič, Tadej Pogačar en alle andere toppers. Op weg naar een dubbelslag en eeuwige roem.

De Tourdebutant wist bovendien sportieve revanche te nemen na een teleurstellende openingsrit. Op weg naar Landerneau was Van der Poel er alles aan gelegen om de gele trui te veroveren, om zo zijn opa Raymond Poulidor te eren, maar wist hij op het moment suprême niet te reageren op een aanval van Alaphilippe. ‘Poupou’, die twee jaar geleden op 83-jarige leeftijd overleed, kende als renner enorm veel succes in de Tour de France. Poulidor won meerdere etappes, stond acht keer op het eindpodium en streed met wielergrootheden als Jacques Anquetil, Felice Gimondi en Eddy Merckx meer dan geregeld om de eindzege.

foto: Cor Vos

De razendpopulaire Poulidor droeg alleen nooit de gele trui. Twee jaar na zijn dood wilde kleinzoon Van der Poel maar één ding: bij zijn Tourdebuut een dag in de gele trui rondfietsen. En dus moest hij onderweg naar Mûr-de-Bretagne voldoende bonificatieseconden sprokkelen, om dan in de finale nog de etappe te winnen. Geen sinecure, maar Van der Poel slaagde met verve in zijn missie en kwam al wijzend naar de hemel als winnaar over de streep. Na 37 jaar mocht opnieuw een Van der Poel de gele trui aantrekken. Mathieu trad met zijn dubbelslag in Bretagne namelijk in de voetsporen van zijn vader Adrie, die in de Tour van 1984 een dag mocht paraderen in het geel.


Op gelijke hoogte met Eddy

foto: Cor Vos

Eind 2020 leek de carrière van Mark Cavendish als een nachtkaars uit te gaan. De Britse spurtbom zocht de voorbije seizoenen vergeefs naar de vorm van weleer. Van de supersprinter die de ene na de andere Touroverwinning wist binnen te halen, die in 2011 wereldkampioen werd in Kopenhagen en in 2009 met een kattensprong alsnog Milaan-San Remo wist te winnen, daar was niets meer van over. Na een gure editie van Gent-Wevelgem, waarin hij deel uitmaakte van de vlucht van de dag, reed hij in de persruimte al snikkend langs enkele interviewers. Cavendish kon zijn emoties niet meer bedwingen en brak.

“Dit is misschien wel de laatste wedstrijd uit mijn carrière”, stamelde een zeer geëmotioneerde Cavendish, om vervolgens weer weg te rijden. Het einde van een tijdperk leek nabij, maar de Brit raapte de moed bijeen en ging door. Na een moeizame zoektocht naar een nieuwe werkgever tekende de Manx Missile uiteindelijk een contract bij Deceuninck-Quick-Step en keerde hiermee dus terug op het oude nest. Teammanager Patrick Lefevere streek over zijn hart en gaf Cavendish nog een laatste kans. En die kans greep de Brit met beide handen aan. Na een zeer succesvolle Tour of Turkey werd Cavendish zelfs opgenomen in de Tourselectie.

foto: Cor Vos

De Brit moest als vervanger van de geblesseerde Sam Bennett de sprinthonneurs waarnemen, al waren de verwachtingen niet hooggespannen. Cavendish kende echter een Tour om nooit te vergeten. Sterker, Cav wist als vanouds de massasprints te domineren en na zeges in Fougères, Châteauroux en Valence had hij opeens het ritzegerecord van Eddy Merckx (34 stuks) in het vizier. In etappe nummer dertien, met finish in Carcassonne, schreef Cavendish vervolgens geschiedenis met een 34ste ritoverwinning. Daarmee kwam hij op gelijke hoogte met Merckx, die hem de volgende dag feliciteerde met diens historische prestatie.

Van kansloze renner in de vroege vlucht naar sprintkoning in de Tour. En dat op 36-jarige leeftijd. Het verhaal van Cavendish heeft iets weg van een sprookje.


De tranen van Tom

foto: Cor Vos

In januari, op een moment dat het seizoen voor Tom Dumoulin eigenlijk moest beginnen, besloot de Limburger in samenspraak met zijn ploeg Jumbo-Visma voor onbepaalde tijd met onbetaald verlof te gaan. “Ik voel al een behoorlijke tijd, maanden, misschien al een jaar eigenlijk, dat ik heel moeilijk weet hoe ik mijn weg moet vinden als Tom Dumoulin de wielrenner. Ik wil het graag heel goed doen voor heel veel mensen, maar daardoor ben ik het afgelopen jaar een beetje mezelf vergeten. Daar werd ik langzaam ongelukkig van. Vandaar dat ik er een tijdje tussenuit ga”, was Dumoulin zeer openhartig.

Na een periode van zelfreflectie begon het echter toch weer te kriebelen bij Dumoulin. In april liet hij zich weer zien in de koers tijdens de Amstel Gold Race. Als eregast van koersdirecteur Leo van Vliet zag hij als toeschouwer zijn (voormalige) collega’s voorbijrazen. In de weken voorafgaand aan de Gold Race werd hij ook al meerdere keren gespot op de tijdritfiets. Dumoulin bleek toen al rond te fietsen met een plan: de winnaar van de Giro d’Italia hoopte zich via een specifiek programma zo goed mogelijk voor te bereiden op de Olympische Spelen in Tokio. “Dat was de trigger voor mij om er écht serieus werk van te maken.”

foto: Cor Vos

In de wegrit bleek er geen hoofdrol weggelegd voor Dumoulin, maar in de tijdrit kwam gelukkig alles samen. Tegen zijn Jumbo-Visma-ploegmaat Primož Roglič bleek die dag geen kruid gewassen, maar Dumoulin wist met een puike tijdrit wel kleppers als Rohan Dennis, Stefan Küng, Filippo Ganna en Wout van Aert achter zich te laten. Na afloop volgde dan ook een innige omhelzing met een van zijn begeleiders, gevolgd door enkele tranen. “Het was een moeilijke weg hiernaartoe. Ik was overtraind in de winter en klaar met fietsen. Maar ik besloot terug te keren, speciaal voor deze dag. Ik had een doel en ben trots. Het is zilver geworden, maar absoluut met een goud randje.”


De chaos van Tokio

foto: Cor Vos

Niet Anna van der Breggen, Annemiek van Vleuten of Marianne Vos, maar Anna Kiesenhofer werd afgelopen zomer olympisch kampioene op de weg. De 30-jarige Oostenrijkse, doctorandus in de wiskunde, wist iedereen en bovenal zichzelf te verrassen door als vroege vluchtster uit de greep te blijven van de favorieten. Niet gek voor een vrouw zonder profploeg. Kiesenhofer wist in Tokio als amateur de complete wereldtop te verslaan voor de grootste overwinning uit haar carrière. En dat na een bizarre wedstrijd, met een negatieve hoofdrol voor de Nederlandse sterrenequipe van bondscoach Loes Gunnewijk.

Nederland kon eigenlijk niet verliezen, zo was de gedachte voor de start van de olympische wegrit. Met Van der Breggen, Van Vleuten, Vos en Demi Vollering was er geen gebrek aan potentiële goudenmedaillewinnaars. Nederland leek de wedstrijd aanvankelijk ook onder controle te hebben, al kreeg een vroege vlucht met daarin onder meer Kiesenhofer wel aardig wat voorsprong. Te veel, zo bleek in de finale. Kiesenhofer wist zich onderweg zodanig te sparen, met als gevolg dat ze in de finale stand wist te houden. Vol ongeloof kwam de Oostenrijkse over de finish, nog nauwelijks beseffend wat ze zojuist had gerealiseerd.

foto: Cor Vos

Ook Annemiek van Vleuten kwam juichend over de finish. Alsof ze zojuist als eerste over de streep was gekomen. Vrijwel direct na afloop gaf ze toe dat ze inderdaad dacht dat ze had gewonnen. “Normaal hebben we hier borden met de communicatie staan, maar de telefoonlijn met Loes (Gunnewijk, red.) was blijkbaar heel slecht. Eerst voelde ik mij heel stom, maar toen de andere meiden dus ook niet wisten wat de situatie was hebben we ervoor gereden. Dit is natuurlijk waardeloos. Ik dacht dat ik had gewonnen.” Bondscoach Gunnewijk ging door het stof, KNWU-directeur Thorwald Veneberg koos voor de verdediging.

Het neemt niet weg dat de olympische wegrace verre van vlekkeloos verliep voor de Nederlandse dames.


De opgave van Miguel Ángel

foto: Cor Vos

Er leek na negentien dagen Vuelta a España geen vuiltje aan de lucht voor Miguel Ángel López. De Colombiaan was op weg naar een podiumplek in de Spaanse ronde, had zojuist de mistige koninginnenrit naar de Alto d’El Gamoniteiru gewonnen en vormde samen met zijn Spaanse ploegmaat Enric Mas een geduchte tandem. López moest alleen nog even de laatste bergrit naar Castro de Herville en de slottijdrit naar Santiago de Compostela overleven. In etappe nummer twintig ging het echter volledig mis voor López en Movistar. De Colombiaan bevond zich na een verrassingsaanval van enkele concurrenten plots in vieze papieren.

Adam Yates was onderweg de aanstichter van een gevaarlijke vluchtpoging met daarin enkele klassementsrenners. Rodetruidrager Primož Roglič, Mas en Jack Haig waren wakker en maakten op tijd de sprong naar voren, López daarentegen liet het werk over aan anderen en werd zo vakkundig gepiepeld. Op het moment dat López het gevaar rook, was het groepje-Roglič al vertrokken en was het plots aan de Colombiaan om de kastanjes uit het vuur te halen. Een bijkomend probleem voor López: hij werd door de Movistar-ploegleiding gesommeerd om de benen stil te houden in de achtervolging.

López moest vervolgens knarsetandend toekijken hoe de eerste groep alsmaar verder wegreed. De klimmer zag een podiumplaats door zijn vingers glippen en was in alle staten. Online doken er plots berichten op dat López boos zou zijn afgestapt. Op de Spaanse staatszender RTVE waren ook beelden te zien van een ontstemde López, die duidelijk niet van plan was om nog verder te rijden. Hij zou door ploeggenoten weer op de fiets zijn gehesen, maar het bleek verspilde moeite. Uiteindelijk stond toch echt een DNF achter zijn naam en volgde een soap waarbij over en weer met modder werd gegooid.

Inmiddels is de breuk definitief en heeft López getekend bij zijn oude ploeg Astana.


De schreeuw van Sonny

foto: Cor Vos

En of Sonny Colbrelli blij was met zijn zege in Parijs-Roubaix! De Italiaan kon voor de start van de kasseiklassieker al terugkijken op een uitmuntend seizoen, met de Europese titel voor eigen volk in Trento als het summum, maar was toch nog gebrand om wat te laten zien in Parijs-Roubaix. De keienklassieker die vanwege de coronapandemie niet kon doorgaan in het voorjaar en dus begin oktober werd georganiseerd, een week na de wereldkampioenschappen wielrennen en een week voor de Ronde van Lombardije. Het werd een editie om niet snel te vergeten. Met dank aan de Noord-Franse weergoden.

Door de hevige regenval in aanloop naar de Helleklassieker had de 118e editie van Parijs-Roubaix wat weg van een heuse modderpoel. Van een veldrit en dus was het geen verrassing dat Mathieu van der Poel zich in zijn sas voelde. De Nederlander vloog als volleerde crosser door de bochten en wist zichzelf in een kansrijke positie te manoeuvreren. Van der Poel bleef na een heroïsche wedstrijd over met de verrassend sterke Florian Vermeersch en de lepe Colbrelli. Deze drie matadoren draaiden gelijktijdig de beroemde wielerbaan van Roubaix op, zich opmakend voor een sprint met drie voor de overwinning.

foto: Cor Vos

De meeste ogen waren gericht op smaakmaker Van der Poel, maar het was uiteindelijk Colbrelli die na een sprint van stervende zwanen als eerste zijn wiel over de meet wist te drukken. Vermeersch werd na een ijzersterke wedstrijd tweede, een uitgeputte Van der Poel derde. Maar na afloop ging het toch vooral over winnaar Colbrelli en diens schreeuw na de finish. Het was een kreet van opluchting, blijdschap en ongetwijfeld ook vermoeidheid. De Italiaan van Bahrain Victorious had zojuist Parijs-Roubaix gewonnen, een monument, en dat na een van de meest heroïsche edities uit de geschiedenis.

Je zou voor minder uit je dak gaan.


Stem hier op jouw favoriet!

RIDE Magazine

Om te reageren moet je ingelogd zijn.