Nico Dick

• dinsdag 26 juli 2022 om 13:25

Interview Fabio Jakobsen heeft Parijs gehaald. Door een stuiterende ketting zat een laatste sprintje op de Champs Elysées er niet meer in, maar met winst in Nyborg mag de jonge Quick-Step-sprinter niettemin terugblikken op een geslaagd debuut. “Al zijn er een paar werkpuntjes richting de toekomst”, blijft Jakobsen (25) realistisch.

We belden Fabio Jakobsen terwijl hij – maandagmiddag – met de wagen van Parijs naar Boxmeer bolde. “Gisteravond hadden we in Parijs nog een gezellig diner met de ploeg en een aantal sponsors”, vertelt hij. “Al moet ik toegeven dat het even duurde vooraleer ik er echt kon van genieten. Ja, er was wel degelijk sprake van enige frustratie. Nee, niet zozeer omdat ik niet gewonnen had. Maar als je Parijs haalt, wil je tenminste kunnen doen waar je voor betaald bent. In mijn geval is dat sprinten.”

Had je zonder pech Jasper Philipsen kunnen kloppen?
“Dat durf ik niet te zeggen. Hij won met overmacht, was zeer sterk. Maar ik had het gevoel dat ik zelf ook nog de benen had. Ik had ook nog geen trap teveel gegeven, zat goed in het wiel van Kristoff en Van Poppel toen die ketting begon te sputteren. Maar nog eens, het ging niet zozeer over winnen of verliezen, ik was gewoon gefrustreerd dat ik niet heb kunnen sprinten.”

Was ‘grote baas’ Patrick Lefevere tevreden van jouw Tour de France?
“Jawel. Het was mijn eerste deelname en niet meteen een editie op maat van de sprinters. Er zijn wel wat werkpuntjes, maar dat is niet abnormaal denk ik. Ook van de ploeg in het algemeen was Patrick tevreden, al hebben we een paar kansjes onbenut gelaten. Yves (Lampaert, red.) nam als ‘kind van de ploeg’ wel ritwinst en geel mee, ikzelf ben intussen ook wel een ‘kind van de ploeg’ en won mijn ritje. De stemming was goed, evenwel zonder euforisch te zijn.”

Moeten we nog verwijzen naar wat je meemaakte in Polen? Of heeft dit vandaag geen invloed meer op jouw prestaties?
“Dat weet niemand precies. Iedereen heeft gezien dat ik heb moeten knokken in de bergen. Maar dat is nu eenmaal het lot van een pure sprinter, denk ik. Dat ligt wellicht niet meer aan die val. Anderzijds… Net daardoor ben ik er een poos uit geweest en was ik nu pas aan mijn debuut toe. Ik heb minstens een jaar achterstand opgelopen.”

Geef jezelf eens een score voor jouw Ronde van Frankrijk…
“Ik geef mezelf een zeven. Een zeven plus, eigenlijk.”

Wat als je die score moet opdelen in klimmen en sprinten?
“Dat is een moeilijke. Puur sportief geef ik mezelf een zesje wat dat klimmen betreft. Ik haalde maar net de tijdslimiet, maar qua inzet geef ik mezelf een tien. Over het sprinten was ik vooral in de eerste week zeer tevreden. Alleen jammer dat ik het niet vaker heb kunnen laten zien. Doe maar een zeven. Met trots, want van de drie échte pure sprints, won ik er toch eentje.”

Afzien in de bergen. Fabio Jakobsen kent er na deze Tour alles van – foto: Cor Vos

Dat bergop rijden is een aandachtspuntje, besef je zelf ook. 
“Het is een dunne lijn, en het is zoeken naar een balans. Ook andere sprinters hadden het niet gemakkelijk. Bovendien heb ik me laten vertellen dat het een uitzonderlijke Tour was qua snelheid, koerstactiek, aanpak. Zwaarder dan een doorsnee Tour. Ik heb het ervaren alsof elke dag een eendagskoers was. Al is dat persoonlijk. Misschien zien andere renners dat niet zo.”

Vergelijk het eens met de twee Vuelta’s waarin je eerder van start ging…
“Die waren ook zwaar, maar daar was veel meer controle, waardoor je in de overgangsetappes beter kon herstellen. In deze Tour had ik nooit het idee dat er tijd was voor herstel.”

Heeft jou dat verrast?
“Nee, eigenlijk niet. Al was ik wel danig onder de indruk van Jumbo-Visma. Ze kopieerden hun dominantie van Parijs-Nice nu naar een grote ronde van drie weken. Indrukwekkend, vond ik het. Verder wist ik wel wat me te wachten stond. Het parcours was vooraf bekend. Ik blijf trots dat ik Parijs heb gehaald, inclusief een ritzege.”

Blijf je achter jouw voorbereiding staan? Je reed alleen de Baloise Belgium Tour, terwijl een aantal andere sprinters voor de lastigere Dauphiné kozen en zo misschien beter voorbereid waren op het klimwerk…
“Ik weet niet of dat zo is. Als je mijn eerste week ziet, denk ik dat mijn voorbereiding was wat ze moest zijn. En het was tot slot in die eerste week dat de meeste kansen lagen. Om het echt tegenover elkaar af te wegen, had ik ook op de Champs Elysées vol moeten kunnen sprinten.”

Vooraf dacht je ook, zij het voorzichtig, aan groen. Was dat achteraf gezien te optimistisch?
“Dat heb ik nooit echt uitgesproken. Maar ik wilde wel af en toe eens meedoen aan zo’n tussensprint. Eerder om ervaring op te doen in functie van de toekomst. Voor als er ooit eens een meer gunstige Tour komt. Dan weet je hoe dit werkt. Ik heb er die eerste week in elk geval geen extra energie door verloren. Daar herstel je wel van. En aan Wout was in deze editie gewoon niéts te beginnen.”

Michel Wuyts liet vandaag in een krant optekenen dat, qua beensnelheid, jij de snelste bent van allemaal. Flatteert dat?
“Dan moet ik dat wel laten zien (lacht, red). Maar dat is inderdaad mijn grote specialiteit en die beensnelheid wil ik de komende maanden en jaren proberen behouden en uitbouwen. Met de snelle aanzet die ik heb kan ik koersen winnen. Of dat flatteert? Jawel, Michel Wuyts volgt het wielrennen al heel lang. Hij weet waarover hij spreekt, denk ik dan.”

Wat heb je nu geleerd uit de voorbije drie weken?
“Dat de Tour de France de allerzwaarste wielerwedstrijd is die er bestaat. En mede daardoor ook de meest prestigieuze, maar tezelfdertijd niet altijd de leukste. En toch wil ik er volgend jaar opnieuw heen. Zo werkt topsport.”

Kan je je de volgende dagen nog voldoende opladen voor het criteriumcircuit? Je rijdt er nogal wat.
“Zeker weten. Zo blijf je tijdens een relatieve rustweek elke dag een beetje bezig. Ik kijk er ook naar uit om de fans terug te zien tijdens deze wedstrijden. Te beginnen in Boxmeer, vanavond.”

Nyborg, waar Jakobsen zijn allereerste zege in de Tour pakte – foto: Cor Vos