Voor het vierde jaar op rij kijkt WielerFlits terug op de carrières van coureurs die tijdens of na afloop van dit seizoen hun koersfiets aan de spreekwoordelijke wilgen gehangen hebben. In een van de laatste afleveringen van 2015 aandacht voor drievoudig Wit-Russisch kampioen Aliaksandr Kuchynski en voor de Brit Jonathan Bellis, die na een zwaar scooterongeluk nooit meer de oude werd.

Aliaksandr Kuchynski
Zijn eerste optreden op een groot podium beleefde Aliaksandr Kuchynski dertien jaar geleden toen hij een selectie afdwong voor het WK op de weg in Zolder. Op het vlakke Belgische parcours haalde hij de finish op de 85e plaats, twee minuten achter winnaar Mario Cipilloni. Kuchynski was op dat moment nog geen prof. Dat eerste profcontract tekende hij pas in 2004 bij het onder een Poolse licentie rijdende Amore&Vita Beretta.

Als neoprof wist de destijds 25-jarige Wit-Rus zich in de wat kleinere koersen direct te onderscheiden. Hij won de Ronde van de Abruzzen, een koers die hij in 2002 als renner zonder contract ook al op zijn naam had geschreven, en schreef ook de eerste editie van de Châteauroux Classic de L’Indre en een etappe in de Ronde van Slovenië bij op zijn palmares.

Foto: Sirotti

Een jaar later wist Kuchynski als tweede renner van buiten Frankrijk de Boucles de la Mayenne te winnen. Ook een niveautje hoger was het bijna raak, maar in de vijfde etappe van de Internationale Wielerweek Coppi-Bartali strandde hij net achter de Italiaan Elio Aggiano op de tweede plaats. Tijdens het seizoen mocht Kuchynski zijn gewone outfit omruilen voor een tricot met de groene en rode kleuren van zijn land, nadat hij in 2005 zijn eerste van in totaal drie nationale titels op de weg pakte.

In 2006 verruilde Kuchynski zijn ploeg Amore&Vita voor Ceramica Flaminia. In dienst van de Iers-Italiaanse formatie reed hij dat voorjaar zijn eerste klassieker: Parijs-Roubaix, waar hij overigens niet de finish haalde. Zijn debuut in een grote ronde liet nog een jaartje langer op zich wachten. Op het moment dat Kuchynski in Londen aan de start stond van de Tour de France van 2007 reed hij overigens al weer voor een andere ploeg. De Italiaanse ProTour-formatie Liquigas had hem ingelijfd.

Zijn eerste Tour (waarin Filippo Pozzato met een ritzege in Autun voor het enige succes van Liquigas zorgde) reed Kuchynski meteen keurig uit, met een 88e plaats als eindresultaat. Dat bleek overigens een trend te zijn, want de negen grote rondes die hij gedurende zijn carrière reed, voltooide hij allemaal. Met een ritzege wist hij zichzelf echter niet te belonen.

In 2007 bereikte Kuchynski voor het eerst de eindstreep in een grote klassieker: 46e in de Ronde van Vlaanderen. Datzelfde jaar behaalde hij zijn beste resultaat op een WK. In het Duitse Stuttgart werd hij vijftiende, minder dan een minuut achter winnaar Paolo Bettini. In totaal mocht hij zijn land acht keer vertegenwoordigen op een wereldkampioenschap, de laatste keer in 2012. Ook een olympische deelname prijkt op zijn cv. In de wegrit in Peking legde hij beslag op de 73e plaats.

Jaarlijks mocht Kuchynski zijn kans gaan in de voorjaarsklassiekers, al bleek een topklassering in Milaan-San Remo, de Ronde van Vlaanderen of Parijs-Roubaix te hoog gegrepen. In Gent-Wevelgem lukte hem dat wél. Op 8 april 2009 behaalde hij het beste resultaat in zijn carrière door in die Vlaamse klassieker tweede te worden. In een door regen en wind gekarakteriseerde editie reed hij samen met Edvald Boasson Hagen weg, waarna de Noor hem in de sprint het nakijken gaf.

Kuchynski kwam een jaar later weer goed voor de dag in Gent-Wevelgem met een negende plaats. Hij zou echter nooit meer zo dicht bij een grote zege komen als op die gure aprildag in 2009. Dat hij een trouwe en gewaardeerde kracht was bij Liquigas bleek wel uit het feit dat hij jaarlijks mocht rekenen op een plaatsje in de Tourselectie, aan de zijde van renners als Ivan Basso, Roman Kreuziger, Vincenzo Nibali en Franco Pelizotti. Zelf wist hij maar één keer in een Touretappe bij de beste tien te finishen.

Aan de periode van Kuchynski bij Liquigas kwam eind 2010 na vier seizoenen een einde. Het Russische Katusha was zijn nieuwe werkgever. Daar maakte hij in 2011 zijn debuut in de Giro d’Italia (89e). Later dat jaar zou hij ook voor het eerst de Ronde van Spanje (143e) rijden, in dienst van kopmannen Joaquim Rodriguez en Daniel Moreno. Het jaar sloot hij af met een 33e plaats op het WK in Kopenhagen.

Ook in de jaren daarna deed Katusha in de grote rondes regelmatig een beroep op de in Orsha in de toenmalige Sovjet-Unie geboren renner. In 2012 reed hij de Giro en de Tour, een jaar later alleen de Tour. De tweede plaats in de ploegentijdrit van de Giro in Verona, slechts vijf seconden achter Garmin, was daarbij het meest in het oog springende resultaat.

Hoewel hij individueel geen hoge ogen wist te gooien bij Katusha, liet Kuchynski in de Tour van 2012 wel zien uit het juiste hout gesneden te zijn. Nadat hij bij een val in vijfde etappe een handwortelbeentje brak, besloot hij niet op te geven en haalde hij gewoon Parijs. Net als bij Liquigas duurde zijn verblijf bij Katusha in totaal vier jaar. Aan het eind van 2014 kreeg hij geen nieuw contract meer aangeboden.

Kuchynski (links) op het podium van Gent-Wevelgem met Boasson Hagen en Goss- Foto: Sirotti

Kuchynski keerde terug naar eigen land om zijn actieve carrière bij het continentale Minsk Cycling Club af te sluiten. Daar combineerde hij zijn activiteiten op de fiets met de functie van ploegbaas. Voordat hij aan het eind van het seizoen definitief in de remmen kneep won hij nog een etappe en het puntenklassement in de Ronde van Szeklerland (2.2).

Naast zijn tweede plaats in Gent-Wevelgem in 2009 zijn de Wit-Russische titels de resultaten waarmee Kuchynski zich het meest in de kijker wist te fietsen. Na het veroveren van de nationale trui in 2005 herhaalde hij dat kunstje in 2010 en 2011. Graag had hij daar nog een vierde titel aan toe willen voegen, maar als renner van Minsk Cycling Club werd hij dit jaar nota bene afgetroefd door zijn ploeggenoot/werknemer Andrei Krasilnikau. Dat schoot zodanig in het verkeerde keelgat dat de 26-jarige Wit-Rus wegens het schenden van de stalorders op staande voet werd ontslagen.

Aliaksandr Kuchynski
Naam: Aliaksandr Kuchynski
Geboortedatum: 27 oktober 1979
Geboorteplaats: Orsha
Nationaliteit: Wit-Russisch
Website: –
Twitter: –

Ploegen:
2004: Amore&Vita-Beretta
2005: Amore&Vita-Beretta-Polska
2006: Ceramica Flaminia
2007: Liquigas
2008: Liquigas
2009: Liquigas
2010: Liquigas-Doimo
2011: Katusha
2012: Katusha
2013: Katusha
2014: Katusha
2015: Minsk Cycling Club

Aantal profzeges –

Grote rondes: 9
Ronde van Italië (2011,2012)
Ronde van Frankrijk (2007-2010, 2012 en 2013)
Ronde van Spanje (2011)

Jonathan Bellis
Waar Kuchinsky zijn loopbaan op 36-jarige leeftijd beëindigde, was Bellis slechts 27 jaar toen hij liet weten een punt achter zijn carrière te zetten. Dat had anders kunnen lopen als een zwaar scooterongeluk in 2009 niet het leven van de Brit op zijn kop had gezet.

Bellis was op dat moment een jonge prof die zowel op de weg als op de baan goed uit de voeten kon. Hij maakte deel uit van het talentenprogramma van het Britse olympisch comité en onderstreepte zijn ambitie door in 2006 op het EK baanwielrennen voor junioren de ploegenachtervolging te winnen. Een jaar later sloeg hij ook toe op het EK baan voor beloften, met goud op zowel de ploegenachtervolging als de scratch.

Ook op de weg bleef het talent van Bellis niet onopgemerkt. In 2007 veroverde hij brons op het WK in Stuttgart in de wegwedstrijd voor beloften, een unicum voor een Britse renner in die categorie. Alleen de Slowaakse winnaar Peter Velits en de Australiër Wesley Sulzberger waren hem die dag te snel af.

Bellis reed zich met zijn prestaties in de kijker bij profploegen en werd in augustus 2008 ingelijfd door CSC-Saxobank. Aanvankelijk als stagiair, maar na zijn optreden in de Tour of Britain (met een twaalfde plaats in het eindklassement als resultaat) zette hij zijn krabbel onder zijn eerste profcontract.

Als neoprof werd Bellis opgesteld in koersen als de Vierdaagse van Duinkerke, de Bayern Rundfahrt (waar hij als zevende eindigde in de openingsetappe), Parijs-Brussel en de GP Ouest France-Plouay. Verder sprintte hij naar een achtste plaats in de Tour de Rijke (waar Kenny van Hummel won). Het leek inmiddels zo goed als zeker dat Bellis in 2010 voor de gloednieuwe Britse formatie Team Sky zou gaan rijden.

Bellis in 2009 bij Saxo Bank- Foto: Sirotti

Op 19 september 2009 nam zijn carrière echter een dramatische wending. Tijdens een trainingskamp in Toscane met de Britse U23-selectie voor het WK raakte Bellis zwaargewond bij een scooterongeluk. Hij verkeerde zelfs even in levensgevaar en moest in het ziekenhuis vier weken lang in een kunstmatige coma worden gehouden. Een bloedklonter in de hersenen werd operatief verwijderd. Daarnaast waren er diverse botbreuken in het gezicht waar de op dat moment 21-jarige renner aan behandeld moest worden.

Voor Bellis brak op dat moment een lange periode van revalidatie aan. De aanvankelijke angst van de behandelend artsen dat hij blijvende verlammingsverschijnselen zou overhouden aan het incident bleken gelukkig ongegrond, maar het is al maart 2010 als hij eindelijk het ziekenhuis mag verlaten. Vier maanden daarvoor was hij overgebracht van Italië naar een Brits hospitaal om wat dichter bij huis te zijn.

Bellis heeft een transfer naar Sky uiteraard aan zijn neus voorbij zien gaan, maar kon wel rekenen op alle steun van zijn ploeg Saxo Bank. “Wij zullen hem steunen, er zal geen enkele druk zijn van onze kant”, waren de woorden waarmee teammanager Bjarne Riis liet weten de terugkeer van de renner niet te willen overhaasten. Tijdens zijn revalidatie keerde hij tijdens een training zelfs terug naar de plek des onheils, om een donkere periode in zijn leven te kunnen afsluiten.

De rentree van Bellis kwam er in juni 2010, negen maanden na het ongeluk. Hij deed mee aan het kampioenschap van Man, het eiland waar hij net als Mark Cavendish zijn wieg had zijn. Dat hij daar als laatste over de streep kwam, kon de blijdschap om eindelijk weer eens een rugnummer op te mogen spelden niet verpesten. Zijn terugkeer op het allerhoogste niveau volgde in augustus bij de GP Ouest France-Plouay, waar hij de finish niet haalde. Een maand later kneep hij in de Tour of Britain al in de eerste etappe in de remmen. Zijn strijdlust werd door Riis wel beloond met een contract voor een extra seizoen.

Foto: Sirotti

Hoe graag Bellis ook wilde, de sporen uit het verleden kon hij niet uitwissen. In april 2011 moest hij zich laten uitzakken in de Hel van het Mergelland toen hij last kreeg van erge ademhalingsproblemen, nog altijd de naweeën van het scooterongeluk. Die zomer probeerde hij het nog in de Ster ZLM Toer, de Ronde van Oostenrijk en de GP Ouest France-Ploauy, maar het uitrijden van koersen bleek al een hele opgave.

Dat een contractverlenging bij Saxo Bank er aan het einde van dat seizoen niet in bleek te zitten, mocht nauwelijks een verrassing heten. Twee trapjes lager kreeg hij bij An Post-Sean Kelly de kans om zijn carrière nieuw leven in te blazen. Ook bij die Iers-Belgische continentale formatie keerde de oude vorm echter niet terug. Bellis mocht grotendeels zijn eigen programma samenstellen, reed een aantal kermiskoersen in België, maar was vooral in strijd met zijn eigen lichaam.

Bellis wisselde van ploeg en reed in 2013 in de anonimiteit voor het Belgische amateurteam ILLI-Bikes. Net toen hij zich opmaakte voor een tweede jaar bij die ploeg, gaf het Deense Christina Watches hem de kans om het weer een niveau hoger te proberen. Hij reed daar echter niet meer dan een handvol wedstrijden op de baan en op de weg. Op de weg haalde hij slechts bij twee kleine eendagskoersjes in Bosnië en Servië de eindstreep.

Desondanks vond Bellis ook voor dit seizoen een plaatsje op continentaal niveau, bij het nieuwe Britse team ONE Pro Cycling. Ook daar kwam er echter geen schot meer in de zaak en bij de nog altijd pas 27-jarige renner groeide het besef dat een terugkeer op hoog niveau een onhaalbaar streven was.

In december maakte Bellis via Twitter bekend wat niemand meer echt verbaasde: “Ik maak mijn afscheid van het profwielrennen bekend. Bedankt voor iedereen die me gesteund heeft op deze ongelooflijke reis. De beslissing heb ik genomen omdat na de verwondingen die ik heb opgelopen in 2009 mijn lichaam niet meer de prestaties kan leveren als in de tijd voor ongeluk. Het is een sport waar ik van hou, dus ik zou er graag in de toekomst op de een of andere manier bij betrokken blijven.”

Jonathan Bellis
Naam: Jonathan Bellis
Geboortedatum: 16 augustus 1988
Geboorteplaats: Douglas, Man
Nationaliteit: Brits
Website: –
Twitter: @JohnnyBellis

Ploegen:
2008: CSC Pro Team
2009: Saxo Bank
2010: Saxo Bank
2011: Saxo Bank-Sungard
2012: An Post- Sean Kelly
2014: Christina Watches-Kuma
2015: ONE Pro Cycling

Aantal profzeges: –

Grote rondes: –