Voor het vierde jaar op rij kijkt WielerFlits terug op de carrières van coureurs die tijdens of na afloop van dit seizoen hun koersfiets aan de spreekwoordelijke wilgen gehangen hebben. In de tweede aflevering zijn de Belgen Kevin De Weert en Kevin Hulsmans aan de beurt. Beide renners schikten zich in hun carrières vaak in de rol van meesterknecht en zullen ongetwijfeld door menig kopman gemist worden.

Kevin De Weert
Er werd Kevin De Weert (33) een grote toekomst voorspeld, toen hij zich bij de junioren tweemaal in de top tien van het WK reed. In 1999 eindigde de jonge Antwerpenaar in het zog van onder andere Filippo Pozzato en Damiano Cunego als zesde, terwijl hij een jaar later als vierde net naast het podium viel. De scout van de opleidingsploeg van Rabobank had wel oren naar het talent van de jonge De Weert en bood hem een tweejarig contract aan. In de daaropvolgende periode zou hij zich kunnen klaarstomen voor een stap naar de profs bij de WorldTour-formatie van Rabobank.

Die stap zette De Weert uiteindelijk in 2003, maar ook in zijn laatste twee jaren als belofte zat hij allesbehalve stil. Met name in de Ronde van de Toekomst van 2002 gaf hij voor het eerst blijk van zijn klimtalent, wat verderop in zijn loopbaan grote specialiteit zou worden. De Weert bekleedde een vijfde plek in de eindklassering, net voor ploegmaat Pieter Weening maar op een halve minuut van winnaar Evgeni Petrov. Hij bleek volledig klaar te zijn voor een profcarrière. Ter vergelijking: Thomas Voeckler moest in de eindrangschikking ruim vijfentwintig minuten toegeven op de winnaar.

Het eerste profjaar van de renner uit Duffel moest in de eerste plaats een leerjaar worden, maar De Weert deed het met een vijfde plek in de Tour Beneden-Maas en een negende plaats in de GP Stad Zottegem lang niet slecht. Verder werd hem door de ploegleiders van Rabobank geen al te zwaar programma voorgeschoteld. Dat was in 2004 anders, want dan stonden op het koersschema van de jonge Belg races als Parijs-Nice, het Critérium du Dauphiné en met de Vuelta zelfs een eerste grote ronde. Rabobank vatte die ronde aan zonder kopman voor het algemeen klassement, waardoor De Weert af en toe zijn eigen kans kon gaan. Dat resulteerde in een vijftiende stek tussen de absolute wereldtop de tweede rit, exact een positie voor Kevin Hulsmans, die later in dit artikel aan bod komt.

Die Vuelta zou uiteindelijk de laatste koers van De Weert in Nederlandse loondienst worden, want in 2005 verkaste de derdejaarsprof naar het Belgische Quick Step-Innergetic. Daar was zijn programma grotendeels gelijkaardig aan dat van Rabobank, met heel veel grote wedstrijden. De Brabantse Pijl lag hem van al die races het best: De Weert kwam als dertiende over de finish. Zijn jaar werd wederom afgesloten met de Vuelta, al ging dat net iets minder vlot dan zijn eerste Spaanse ronde. Die tendens werd voortgezet in 2006, een pechjaar waarin De Weert weinig tot koersen kwam. Hij pakte nog wel uit met een sterke Vuelta, maar dat kon (voorlopige) breuk tussen de formatie van Patrick Lefevere en hemzelf niet verhinderen.

Maar De Weert, die nog altijd de status van een groot talent had, had niet al te veel moeite om een nieuwe ploeg te vinden. Samen met Nick Nuyens maakte hij de overstap naar het Franse Cofidis, waar hij direct sterk opende met een vierde notering in de Ster van Besseges van 2007. Bovendien hielp hij ploegmaat Nuyens aan de overwinning. Ook in het jaar daarop hielp hij zijn kopmannen nog een aantal keer aan winst. Dat in combinatie met een nieuwe sterke Vuelta leverde De Weert eind 2008 een selectie op voor het WK in Varese. Nick Nuyens deed het daar niet onverdienstelijk met een negende plaats na het dominerende Italiaans blok, De Weert gaf er de brui aan nadat hij zijn plicht vervuld had.

In 2009 was het weer tijd om nieuwe oorden op te zoeken, al kende De Weert die oorden eigenlijk al redelijk goed. De Antwerpenaar keerde namelijk terug naar de oude stal van Etixx-Quick-Step, waar Lefevere nog steeds het nodige vertrouwen in hem had. Het zou een gouden zet blijken. In Dwars door Vlaanderen, De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix piloteerde hij respectievelijk Kevin Van Impe, Stijn Devolder en Tom Boonen naar winst, en niet veel later kwam er ook een mooie uitslag voor hemzelf in de Vierdaagse van Duinkerke. Daar mocht hij zijn eigen kans gaan, met een dertiende plek als gevolg. Maar de echte bevestiging dat Levefere geen misstap begaan had door hem een nieuwe kans te geven kwam er in de voor hem o zo bekende Vuelta. Eindelijk kwam zijn klimtalent nog eens boven, en dat verzilverde De Weert met een twintigste klassering en een nieuwe WK-selectie: zijn carrière was gerelanceerd.

Het was nu alleen nog aan De Weert om te bevestigen, en die kans kreeg hij zowaar in zijn de Tour de France van 2010. Dat liet de Vlaming zich geen twee keer zeggen en hij pakte uit met een ijzersterke tweede week. Twaalfde in de rit naar Saint-Jean-de-Maurienne en dertiende op Morzine-Avoriaz zijn maar enkele uitslagen die hem een hoge voorlopige klassering opleverden. Desondanks bleef De Weert in de Vlaamse pers volhouden: “Ik ben niet bezig met het algemeen klassement. Ik bekijk deze Ronde van Frankrijk van dag tot dag en dan zien we wel.” Uiteindelijk kwam hij terecht op plek achttien, maar na het schrappen van Alberto Contador en Denis Menchov klom De Weert alsnog twee plaatsjes. De Weert was duidelijk in supervorm, dus ging hij in op het idee van zijn ploeg om er ook de Vuelta nog bij te nemen. Met succes, want in etappe zestien naar de Alto de Cotobello kwam hij dichter dan ooit bij zijn eerste profzege. Enkel Mikel Nieve en Fränk Schleck bleken net iets te sterk. Een WK-selectie en een contractverlenging waren de bekroning van zijn superjaar.

Wat niemand voor mogelijk had gehouden, deed De Weert in 2012 toch: hij reed een nog straffer seizoen dan in het jaar daarvoor. Met name in de Vierdaagse van Duinkerke (tiende) en de Ronde van Zwitserland (zeventiende) kwam hij sterk voor de dag, in de hoop een nieuwe Tourselectie af te dwingen. En zo geschiedde: De Weert ging wederom mee naar Frankrijk en reed er zowaar de ronde van zijn leven. Resultaat: een dertiende (na het schappen van Contador twaalfde) plaats in Parijs, op ruim zestien minuten van winnaar Cadel Evans. Bovendien was hij na het uitvallen van Jurgen Van den Broeck ook eerste Belg, wat hem de nodige media-aandacht in België opleverde. Als het ware identiek aan het jaar daarvoor, trok De Weert zijn hoogvorm door naar de Vuelta, maar die gold vooral als de ultieme voorbereiding op het WK in Kopenhagen, waar Jürgen Roelandts naar plek vijf sprintte.

De Vuelta werd wél zijn hoogtepunt van 2012. Na een Tour waarin hij in het algemeen klassement geen rol speelde, zocht hij in de Vuelta een aantal keer de vroege ontsnapping op. Een keer leek dat zelfs ei zo na tot winst te leiden. Op de Bola del Mundo kreeg hij een herkansing voor zijn nederlaag in de slotweek van de Vuelta van 2010, maar ditmaal bleken Denis Menchov en Richie Porte over iets betere klimmersbenen te beschikken. De Weert kwam 42 seconden te kort en zou nooit nog dichter bij een profzege komen. Een van de oorzaken daarvan is dat hij een jaar later tijdens de tijdrit in Tarazona zwaar ten val kwam. Het verdict was zwaar: breuken in nek, scheenbeen en sleutelbeen. De Weert zou nooit nog zijn hoge niveau behalen, al probeerde hij dat dit jaar nog wel bij LottoNL-Jumbo. Hij moest de meesterknecht van Robert Gesink worden in de Tour de France, maar op 27 mei – nota bene zijn verjaardag – besloot De Weert definitief zijn fiets aan de wilgen te hangen en aan het werk te gaan bij de Belgische wielerbond.

Kevin De Weert
Naam: Kevin De Weert
Geboortedatum: 27 mei 1982 (33)
Geboorteplaats: Duffel
Nationaliteit: Belgisch
Website: geen
Twitter: @Kevin_De_Weert

Ploegen:
2003: Rabobank
2004: Rabobank
2005: Quick Step-Innergetic
2006: Quick Step-Innergetic
2007: Cofidis
2008: Cofidis
2009: Quick Step-Innergetic
2010: Quick Step-Innergetic
2011: Quick Step
2012: Omega Pharma-Quick-Step
2013: Omega Pharma-Quick-Step
2014: Omega Pharma-Quick-Step
2015: Team LottoNL-Jumbo

Aantal profzeges: 0

Belangrijkste overwinningen
Geen

Grote rondes: 13
Vuelta a España (2004-2006 en 2008-2013)
Tour de France (2010-2012)
Giro d’Italia (2008)

Foto: Sirotti

Kevin Hulsmans
Nog meer dan Kevin De Weert verwierf Kevin Hulsmans in zijn belofteperiode de status van absoluut toptalent. Dat had natuurlijk vooral te maken met zijn glansrijke zege in de Ronde van Vlaanderen voor beloften van 1999. Voeg daar zijn overwinningen in de Omloop Het Volk voor beloften en Gent-Ieper aan toe en je begrijpt waarom Mapei hem een tweejarig contract aanbood.

Bij Mapei kwam Hulsmans terecht in een ware sterrenploeg. Hij had het voorrecht om samen te koersen met grote kampioenen als Michele Bartoli, Paolo Bettini, Oscar Freire, Tom Steels en Johan Museeuw, maar dat belette hem niet om al in zijn allereerste profjaar zelf de nodige mooie uitslagen bij elkaar te rijden. Negende in Nokere Koerse, tiende en elfde in de twee laatste etappes van het Circuit Franco-Belge om er maar enkele te noemen. Een jaar later bewees Hulsmans dat het Circuit Franco-Belge een koers was die hem uitzonderlijk goed lag. Met twee achtste stekken en een vijfde plaats in de slotrit deed hij nog beter dan het jaar daarvoor.

In 2002 toonde de Limburger dat hij ook in het voorjaar meekon met de besten. Een sterke negende plek tussen de wereldtop op Willunga Hill gaf al wel een indicatie dat 2002 wel eens een sterk jaar van Hulsmans zou kunnen worden, maar in de Omloop Het Volk werd dat bevestigd. Hulsmans bevond zich in een kopgroep met kopman Paolo Bettini, maar zowel de Italiaan als hijzelf grepen net naast de overwinning. De Limburger kon zich wel optrekken aan zijn zesde plaats, tussen toppers als Peter Van Petegem, Robbie McEwen en Andrei Tchmil.

In het daaropvolgende najaar kende Hulsmans het grootste gloriemoment uit zijn carrière in – alweer – het Circuit Franco-Belge. Tijdens het slot van de openingsrit kwam Hulsmans voorop met de Duitser Christoph Van Kleinsorgen en zijn beste vriend Tom Boonen, toen nog rijdend voor US Postal, maar op weg naar Mapei-Quick Step. Tot zijn grote verbazing trok Boonen de sprint aan voor Hulsmans, die het glansrijk kon afmaken in de straten van Lichtervelde. “Dit is mijn huwelijkscadeau voor u”, zei Boonen achteraf tegen zijn poulain, die op het punt stond om in het huwelijksbootje te treden. Het zou Hulsmans’ enige overwinning in zijn carrière blijven. Mede dankzij deze zege mocht Hulsmans enkele weken later mee naar het WK in zijn eigen Limburg, waar Mario Cipollini de wereldtitel greep.

De seizoenen daarna profileerde Hulsmans zich tot de ideale knecht in de Quick Step-Innergetic-ploeg. De Lommelaar hielp in de eerste plaats zijn vriend en kopman Boonen aan overwinningen in de E3 Prijs, Gent-Wevelgem en de Scheldeprijs, maar vergat terwijl ook zichzelf niet, getuige zijn twaalfde plek in de Tour Down Under van 2004. Aan het einde van dat jaar was het met de Vuelta tijd voor zijn allereerste grote ronde, die Hulsmans zonder al te veel problemen tot een goed einde bracht. Hij legde er eveneens de basis voor een sterk 2005, waarin hij samen met Boonen een heel goed jaar zou kennen. Boonen won in het voorjaar zowat alles wat er te winnen viel, telkens nadat Hulsmans het nodige knechtenwerk verricht had. Dikwijls hield hij daarna zelf nog redelijk stand in de voorste gelederen. Dat bewijzen zijn elfde plek in Kuurne-Brussel-Kuurne en zijn vijftiende plaats in Parijs-Roubaix. Aan het einde van dat jaar ontving Hulsmans de ‘Kristallen Zweetdruppel’, de trofee voor de beste knecht van 2005.

Boonen bleef het werk van Hulsmans ook in de daaropvolgende seizoenen afwerken, maar de persoonlijke succesjes van de Limburger werden steeds geringer. In 2007 pakte Hulsmans nog wel uit met een sterke Driedaagse De Panne-Koksijde, die hij als zevende afsloot, en in 2009 deed hij iets gelijkaardigs met een vijfde plaats in de Driedaagse van West-Vlaanderen. Maar daar bleef het bij. Het uitblijvend persoonlijk succes kon ploegmanager Patrick Lefevere echter niet deren: hij legde zijn focus vooral op het werk dat Hulsmans in de klassiekers voor Tom Boonen verrichtte en dat was nog altijd meer dan voldoende voor een jaarlijkse contractverlenging. Eind 2010 kreeg Hulsmans alsnog te horen dat hij de Quick-Step-ploeg moest verlaten.

Hulsmans kwam terecht bij het continentale Donckers Koffie-Jelly Belly, waar hij als wegkapitein moest fungeren. Dat deed hij voortreffelijk, want in de Handzame Classic behaalde zijn ploeg met Steve Schets zelfs een overwinning tussen enkele grote ploegen. Zelf eindigde Hulsmans in die wedstrijd als vijftiende, meteen een van zijn betere uitslagen in dat seizoen.

Maar Hulsmans was nog niet klaar met het hoogste niveau, dus ging hij in op het aanbod van het Italiaanse Farnese Vini om in 2012 en 2013 de rechterhand van Filippo Pozzato te worden. Hulsmans leefde weer helemaal op in dienst van Pozzato. Hij piloteerde de Italiaan naar een tweede plek in de Ronde van Vlaanderen in het zog van Tom Boonen, en kon in zijn afwezigheid zelfs nog eens voor zijn eigen kansen rijden in Parijs-Roubaix. Dat resulteerde in een niet onverdienstelijke zeventiende plaats. In 2013 was het allemaal net iets minder voor de sympathieke Limburger, dus moest hij opnieuw op zoek naar andere oorden. Die vond hij in de vorm van Vastgoedservice-Golden Palace, een ploeg waar hij na twee jaar als wegkapitein een functie als ploegleider zou gaan vervullen.

Het laatste seizoen bleek er echter net iets te veel aan te zijn. Door ernstige blessures raakte Hulsmans niet meer op niveau. “Met naast die fysieke problemen ook je leeftijd in het achterhoofd, begin je dan wel na te denken of er nog toekomst voor je weggelegd is in het peloton”, vertelde Hulsmans in begin juni in ons Weekendinterview. Uiteindelijk hakte hij de knoop dan ook door om zijn functie als renner naast zich neer te leggen en net iets vroeger dan verwacht aan de slag te gaan als ploegleider en verkoper van vastgoed. Wel kreeg hij nog een prachtig afscheid in zijn eigen Lommel, waar hij in het na-Tourcriterium nog eens mee op het podium mocht klimmen en in de bloemetjes werd gezet.

Kevin Hulsmans
Naam: Kevin Hulsmans
Geboortedatum: 11 april 1978 (37)
Geboorteplaats: Lommel
Nationaliteit: Belgisch
Website: geen
Twitter: @kevinHulsmans

Ploegen:
2000: Mapei-Quick Step
2001: Mapei-Quick Step
2002: Mapei-Quick Step
2003: Quick Step-Davitamon
2004: Quick Step-Innergetic
2005: Quick Step-Innergetic
2006: Quick Step-Innergetic
2007: Quick Step-Innergetic
2008: Quick Step-Innergetic
2009: Quick Step-Innergetic
2010: Quick Step-Innergetic
2011: Donckers Koffie-Jelly Belly
2012: Farnese Vini-Neri Sottoli
2013: Vini Fantini
2014: Vastgoedservice-Golden Palace
2015: Vastgoedservice-Golden Palace

Aantal profzeges: 1

Belangrijkste overwinningen
Circuit Franco-Belge 2002, etappe 1

Grote rondes: 5
Vuelta a España (2004, 2006 en 2007)
Tour de France (2005)
Giro d’Italia (2009)