Soler soleert naar winst op Crans-Montana (foto: Sirotti)

In de serie ‘Fiets aan de wilgen’ blikt WielerFlits elke keer terug op de carrière van renners, die dit seizoen hebben aangegeven volgend seizoen niet meer als prof op de fiets te zien zullen zijn. Deze keer is het de beurt aan de Colombiaan Mauricio Soler.

Juan Mauricio Soler Hernandez
Op 14 januari 1983 werd in Ramiriqui, Colombia, een jongen geboren, hij heette Juan Mauricio Soler Hernandez. Niemand zou op dat moment weten dat het een man zou worden die in het wielerjargon beroemd werd, zelfs een etappe in de Tour de France zou winnen en in totaal vijf jaar profwielrenner zou zijn.

In 2005 reed de toen al 22-jarige Soler hier en daar een koers in eigen land. Hij was een laatbloeier, zoals veel Zuid-Amerikanen dat zijn in het wielrennen. Dat jaar werd hij onder meer zesde op het nationaal kampioenschap van Colombia en reed hij een sterkte Vuelta a Colombia. In de veertiende etappe pakte hij de bloemen van de toen 2.2 koers en eindigde als zesde in het algemene klassement. Die goede klassering leverde hem een transfer op naar het Italiaanse Acqua&Sapone.

In Italiaanse dienst reed Soler een redelijk goed seizoen. Zo werd hij onder meer 25e in Milaan-Turijn en viel hij net buiten de top 50 in het algemeen klassement van de Tirreno-Adriatico. Zijn enige etappewinst dat jaar boekte hij in de tweede rit van het Circuit de Lorraine. In het skigebied van Gérardmer was hij veels te sterk voor onder andere Daniele Pietropolli, die hij naar de tweede plek verwees en op twee minuten achterstand zette. Door die zege stelde Soler ook zijn winst in het eindklassement veilig. Verder reed hij dat seizoen nog mooie klasseringen in de Ronde van Burgos en de Tre Valli Varesine. Dit goede seizoen zette Barloworld aan het werk, ze namen de Colombiaan meteen over van de Italiaanse water en zeep ploeg.

Vooral in zijn eerste jaar bij Barloworld (hij blijft in totaal drie jaar bij Barloworld) rijdt Soler zeer goed. Met een tweede plaats in Milaan-Turijn, waarin hij in de sprint verliest van Danilo di Luca, bevestigd hij zijn goede vorm van dat seizoen. Na twee goede heuvelklassiekers bereidt hij zich voor op zijn eerste grote ronde, de Tour de France. Meteen wordt duidelijk dat Soler met de besten mee kan naar boven. Met een vierde plek in rit zeven is al te merken dat hij goede klimmersbenen heeft, en dat bevestigt hij nogmaals twee dagen later. In rit 9, van Val d’Isere naar Besançon rijdt Soler al vroeg weg van de favorieten, die hem laten gaan. Hij wint zijn eerste grote rit en dat in de Tour de France. Soler blijkt in bloedvorm te zijn die ronde en hij eindigt nog twee keer in de top 5 van een bergrit. Uiteindelijk wordt de Colombiaan elfde in de eindrangschikking en wint hij zelfs de bolletjestrui. Zijn goede vorm zette Soler door naar Burgos, waar hij een rit won en daardoor ook het eindklassement.

Het jaar erna (2008) ging minder voor de man uit Ramiriqui. Een redelijk voorjaar, met een tweede plek in Castillië en Leon en een 21e plek in Luik-Bastenaken-Luik zette geen zoden aan de dijk. In de Giro van dat jaar kon hij ook geen potten breken en pas in het najaar kwam de vorm een beetje terug. Top 20 in de Giro del Lazio en een 33e plaats in Lombardije waren nog zijn beste klasseringen. 2009 werd een revanchejaar voor Soler. Ereplaatsen in ritten van de Tour Méditerranéen en de heuvelkoers Settimana Lombarda gaven hem vertrouwen. In de Giro van dat jaar was soms weer de oude Soler te zien. Hij eindigde kort in twee bergetappes, maar moest al voortijdig opgeven.

In 2010 tekende Soler een contract bij Caisse d’Épargne, maar grote uitslagen reed hij dat seizoen niet. Zijn carrière leek bijna verloren te gaan, maar Soler zette door en wilde zich in 2011 voor Movistar (de opvolger van Caisse d’Épargne, red.) bewijzen. Hij reed top 20 in het klassement van de Tour Méditerranéen en ging met een goed gevoel op weg naar de Ronde van Zwitserland. In de tweede rit zag het er nog allemaal zo rooskleurig uit voor Soler. Op Crans-Montana reed hij weg en soleerde naar de ritoverwinning, waardoor hij de leiderstrui om kreeg, die hij de rit erna alweer af moest staan aan Damiano Cunego. In de zesde etappe, voor Nederlanders bekend door de winst van Steven Kruijswijk, sloeg echter het noodlot toe. Mauricio Soler kwam ten val en brak hierbij zijn schedel. Seizoen 2011 was over voor Soler, die niet op wilde geven en terug wilde keren in het profpeloton, maar doktoren en zijn gezondheid stonden dit niet toe.

Hierdoor maakte Mauricio Soler op 18 juli 2012 bekend dat hij officieel stopt als profwielrenner.

Eerdere edities:
– Robbie McEwen
– Francesco Masciarelli
– George Hincapie

Volgende keer
Matthew Wilson en Frédéric Guesdon