Denise Mueller-Korenek scherpte eerder deze week op de zoutvlakten van Bonneville in het Amerikaanse Utah het wereldsnelheidsrecord op de fiets aan. Met 296 km/uur was ze 27 km/uur sneller dan het oude record van Fred Rompelberg, dat bijna 23 jaar standhield. Op 3 oktober 1995 kwam onze landgenoot tot bijna 269 km/uur. “Het is fenomenaal wat ze gedaan heeft, ze is een heldin”, zegt hij tegen WielerFlits.

Mueller-Korenek deed haar recordpoging zondag op de zoutvlakten van Bonneville in de Amerikaanse staat Utah. Op een op maat gemaakte carbon fiets van fabrikant KHS haalde ze een snelheid van 296,009 km/uur. Daar ging wel een jarenlange voorbereiding aan vooraf. Ze werkte er minutieus naartoe samen met haar coach John Howard – de houder van het wereldsnelheidsrecord vóór Fred Rompelberg.

“Het was haar beste zet dat ze werd gecoacht door John Howard, die 245 km/uur haalde in 1985 – het record dat ik uit de boeken reed”, zegt Rompelberg die de auto, waarmee Mueller-Korenek uit de wind werd gehouden, ter beschikking had gesteld. “Vier jaar geleden vroeg ze of ze mijn racewagen kon lenen. Ze heeft deze gebruikt en deze snelheid gehaald. Ze hoefde niets te betalen en moest alleen zorgen voor publiciteit.”

Alles is verbeterd
Hij verwachtte dat het kielekiele zou worden, maar uiteindelijk scherpte Mueller-Korenek het snelheidsrecord aan met 27 km/uur. “Alles is verbeterd in die 23 jaar. Ze was totaal gefocust en de wil was er om het record te kloppen. Ze was er al jaren mee bezig, ze had een betere fiets, kreeg goede adviezen. Maar ze is echt een heldin. Voor 268 km/uur moet je aan de bak, maar 296 km/uur is fenomenaal.”

Rompelberg, die na zijn actieve carrière met zijn vrouw begon met het organiseren van fietsvakanties op Mallorca, weet als geen ander wat er nodig is voor zo’n recordpoging. Maar hoelang dit record gaat standhouden, weet hij niet. “Er zijn vier dingen voor nodig: durf, techniek, je moet conditioneel in orde zijn en je moet een sponsor hebben die alles ervoor doet.” Ziet hij dan ook kansen voor de Nederlanders die nu in het peloton rijden?

Smalle bandjes
“Op wielergebied zijn we geweldig bezig. Iedere renner is hiervoor geschikt. We doen dit op zoutvlaktes om het gevaar te mijden; de weg waarop we rijden is vijftien kilometer lang en vijftien kilometer breed. Ik ben twee keer gevallen, maar ik wist dat ik niet de fout maakte. Ik zei weleens tegen Laurens ten Dam: jij gaat met 120 km/uur op smalle bandjes die bergen af, met aan de ene kant van de weg rotsen en aan de andere kant een ravijn. Wie neemt er dan meer risico, jij of wij?”