Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Genoeg aanwijzingen dat Mathieu van der Poel in Luik-Bastenaken-Luik wel voor zege strijdt
Opinie Er werden weddenschappen afgesloten op welke kuitenbijter wereldkampioen Mathieu van der Poel in deze Amstel Gold Race zijn duivels zou ontbinden. Op de Gulperberg waar hij in 2019 op 41 kilometer voor het eerst aanzette? Op de Eyserbosweg op 36 kilometer waar Michael Boogerd altijd voorbij de boom links van de weg zijn aanval lanceerde? Of zou het de Keutenberg zijn waar hij Tadej Pogacar op 28 kilometer van de streep vorig jaar adviseerde om te demarreren? De verwachtte versnelling van ‘MVDP’ op de Limburgse wegen bleef echter uit.
In topsport mag je gelukkig nooit uitgaan van vanzelfsprekendheden. Dat is juist de schoonheid van de sport. Na solo’s van Mathieu van der Poel van 45 kilometer in de Ronde van Vlaanderen en liefst 60 kilometer in Parijs-Roubaix begonnen velen te geloven dat hij boven het mensendom kon uitstijgen. Maar ook ‘Koning Mathieu’ moet zijn dagen uitkiezen.
Annemiek van Vleuten gaf het zaterdagavond in de talkshow van L1 rond de Amstel Gold Race al aan met het mooie woord decompressie. Het is een betekenis uit de duikwereld waarbij het een daling van de luchtdruk betekent. In de topsport komt de term naar voren als je na topprestaties in een fase terecht komt dat de boog niet altijd gespannen kan zijn.
Het speelde in deze Amstel Gold Race ook bij die andere wereldkampioene Lotte Kopecky. Na haar winst in Parijs-Roubaix en zeker toen de vrouwenwedstrijd noodgedwongen naar 55 kilometer werd ingekort, besloot zij direct de kaart van Lorena Wiebes te spelen. Omdat de factor vermoeidheid toch een mindere rol zou spelen en ze dan niet het verschil op de Cauberg kon maken.
Ook bij Van der Poel speelde de decompressie zeker een rol. Hij vond het mooi om in de regenboogtrui in ‘zijn’ Nederland de Amstel Gold Race weer een keer te rijden. “De wedstrijden die al gepasseerd zijn, waren mijn specialiteit. Dit is ook een ander soort koers met een ander type renners”, zo antwoordde hij voorbij de finish.
foto: Cor Vos
Wanneer Van der Poel herinneringen ophaalt aan zijn Amstel Gold Race van 2019 kan hij niet ontkennen dat de Limburgse heuvelzone hem ook heel goed ligt. Dat hij op de smalle wegen rondom Valkenburg eveneens het verschil kan maken. Zijn focus lag dit jaar echter niet op de Nederlandse klassieker. Hij hoopte wel dat er een beetje doorgefietst zou worden, zodat hij deze avond op tijd zijn vliegtuig naar Spanje kon halen…
Opnieuw verblijft hij de komende dagen ten noorden van Alicante om zich daar in alle rust en onder zomerse temperaturen voor te bereiden op Luik-Bastenaken-Luik. Op zich het Monument dat hem van alle voorjaarsklassiekers het minst ligt. Toch zou hij wel eens – met een week waarin de boog minder gespannen was en straks een week weer hard werken – redelijk fris aan de start van de Ardennen-klassieker kunnen staan.
Zo’n trainingsweek in Spanje nam hij ook tussen de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Hij vindt daar de ideale omstandigheden om de batterijen weer helemaal op te laden. Dat heeft hij inmiddels al vaak genoeg bewezen
De kenners die hem op basis van deze prestatie in de Amstel Gold Race en zijn nog niet bewezen status op de Ardennenheuvels afschrijven voor Luik-Bastenaken-Luik trekken misschien te vroeg een conclusie.
Mathieu van der Poel met koersdirecteur Leo van Vliet. Foto: Cor Vos
Het voorjaar van Mathieu van de Poel zit er nog niet op. Luik-Bastenaken-Luik was vanaf zijn seizoensindeling een hoofddoel. Natuurlijk, de Ronde van Vlaanderen wilde hij het allerliefst winnen, maar juist die unieke prestatie om in zijn carrière de vijf Monumenten te winnen spookt zeker door zijn hoofd. Daarbij heeft hij in de najaarseditie van La Doyenne in 2020 gevoeld dat er veel meer mogelijk is dan de zesde plek die hij dat jaar realiseerde.
Ten eerste was dat jaar zijn voorbereiding verre van ideaal. Een dag eerder reed hij nog naar de winst in de koninginnenrit (en daarmee ook naar de eindzege) van de BinckBank Tour na een aanval van liefst 72,5 (!) kilometer. Daarnaast ontbrak hem toen nog de parcourskennis van Luik-Bastenaken-Luik, waardoor hij op de Côte Roche aux Faucons (Valkenberg) zijn krachten niet goede verdeelde. Als hij die berg beter had gekend was hij nooit gelost bij de latere kopgroep met Roglic, Hirschi, Pogacar, Mohoric en Alaphilippe.
Natuurlijk treft hij komende zondag weer ene Tadej Pogacar aan de start. Maar juist naar die sportieve strijd met zijn Sloveense koersvriend zal de speelvogel ‘MVDP’ uitkijken. En niet alleen Van der Poel, maar ook de hele wielerwereld.
Als je het mij vraagt wilde hij proberen op een zuinige manier mee doen voor winst. Dus tegen zijn natuur in afwachtend rijden. Hij is namelijk volgens mij op geen enkel klimmetje in de problemen geweest.
Maar door het afwachtend rijden kwam hij precies in de positie waar hij niet mocht zitten. Namelijk achter een te grote kopgroep, met heel veel stoorzenders die reden op zijn wiel. Zonder een ploegmaat.
Dat mag je decompressie noemen. Ik noem het een inschattingsfout. Want verder koerste hij wel gewoon steeds attent van voren op de momenten dat het moest.