Dat het allemaal niet veel voorstelt kan wel wezen, maar face it: professionele sporters hebben een voorbeeldfunctie. Ik begrijp dondersgoed dat wanneer je gefrustreerd bent je je wilt afreageren. Maar als prof in welke sport dan ook moet je beseffen dat er kids zijn die jou als held zien. Die jouw gedrag kopieren. Dan kan het nog zo onschuldig lijken, als je dit toestaan kom je op een hellend vlak, immers wanneer is iets nog onschuldig?