• zondag 8 september 2024 om 10:15

Het EK voor beloften is er al lang, meer kende vrijwel nooit grote namen als winnaar

Het EK op de weg voor beloften was er al voor de eeuwwisseling en dus veel eerder dan de wedstrijd voor de profs. Vaak wonnen er renners die uitgroeiden tot grote profs, maar slechts een enkeling werd een onbetwistbare wereldtopper. WielerFlits neemt je mee in de historie van deze wedstrijden.

De Europese kampioenschappen zoals we die vandaag de dag kennen, werden in 1995 voor het eerst geïntroduceerd als een wedstrijd voor beloften. Dat was een jaar voordat de categorie door de UCI officieel werd omarmd. In het Tsjechische Trutnov was Mirko Celestino toen aan het feest, voor Romāns Vainšteins en Giuliano Figueras. Wat opvalt aan de winnaars, is dat er misschien eentje – Marc Hirschi – uitgegroeid is tot een renner van de absolute wereldtop. Ook van de overige medaillewinnaars kun je dat amper zeggen, tot op heden is Juan Ayuso de uitzondering.

Toch zijn er zeker een aantal bekende renners die de Europese trui hebben bemachtigd. Zo was cultheld Salvatore Commesso in 1997 de beste, pakte Michael Albasini in 2002 de bloemen, een jaar later gevolgd door Giovanni Visconti. Benoît Sinner greep in 2006 in Valkenburg het goud, terwijl Kris Boeckmans in 2009 in eigen land zegevierde toen het EK plaatsvond in Hooglede-Gits. In 2012 was Jan Tratnik vervolgens de beste in het Nederlandse Goes. Een jaar later pakte Sean De Bie een tweede Belgische EK-titel op vier jaar tijd.

In 2012 werd Jan Tratnik Europees kampioen in Goes; ook Wouter Wippert staat op het podium – foto: Cor Vos

Naast de succesverhalen, zijn er ook een paar minder geslaagde hoofdstukken aan het wielerboek toegevoegd. Denk bijvoorbeeld aan Zoran Klemenčič. Hij werd na zijn zege in 1998 meteen prof, maar verder dan een etappezege in de Driedaagse De Panne-Koksijde kwam hij niet. Zijn vijfde plek op het WK van 2002 was zijn laatste opleving. Ook Michele Gobbi (1999) en Graziano Gasparre (2000) werden bepaald geen hoogvliegers. Sommigen haalden de profs zelfs helemaal niet: Kalvis Eisaks (2004) uit Letland en zijn oosterbuur Andrey Klyuev (2007).

Van de laatste tien winnaars, schopte iedereen het tot de profs. Erik Baška en Aliaksandr Riabushenko zijn echter ook alweer met pensioen. De laatste jaren kwamen er wel steeds meer renners van naam op de erelijst. Denk aan Stefan Küng, Marc Hirschi en Alberto Dainese. Thibau Nys en Felix Engelhardt hebben daarnaast nog eventjes om zich te bewijzen. Met dus Ayuso, Filippo Baroncini, Victor Lafay, Benoît Cosnefroy en Anthony Turgis stonden er meer renners op het podium die later van zich deden spreken of met een mooie toekomst in het verschiet.