In Parijs-Roubaix worden heldenverhalen geschreven, zo ook afgelopen zondag tijdens de 118e editie van de Helleklassieker. Er is bijvoorbeeld het verhaal van Tom Paquot. De renner van Bingoal Pauwels Sauces WB die maar liefst honderd kilometer voor de bezemwagen uitreed.

Paquot, een 22-jarige neoprof uit de provincie Luik, stond zondag aan de start van zijn eerste Parijs-Roubaix. Het werd een editie om nooit te vergeten, mede door het slechte weer en de loodzware omstandigheden. Paquot begon vol goede moed aan de Helleklassieker en probeerde zelfs mee te schuiven in de vroege vlucht. “Maar het ging razendsnel in het eerste uur, we reden gemiddeld 50 km/u”, begint hij in gesprek met Sporza.

“Toen er gevallen werd net voor de eerste kasseistrook, verzeilde ik helemaal in de achtergrond. “Ik heb nog twee à drie kasseistroken in een groepje gereden met Tom Devriendt en Aimé De Gendt (renners van Intermarché-Wanty-Gobert, red.), maar na een tijdje reed ik moederziel alleen.” Het bleek het begin van een barre tocht net voor de bezemwagen. Paquot was volledig op zichzelf aangewezen.

Geen vervoer 
“Ik reed enorm voorzichtig op de kasseien. Want als ik een mechanisch probleem zou hebben, was mijn koers voorbij. Er waren namelijk geen ploegauto’s meer in de buurt om mijn fiets eventueel te depanneren”, aldus Paquot. “Enkel de bezemwagen hield me nog gezelschap. Ik mocht dus zeker niet lek rijden.” Op een bepaald moment kwam de bestuurder van de bezemwagen polshoogte nemen.

De loodzware omstandigheden in één beeld gevangen – foto: Cor Vos

De bestuurder vroeg aan Paquot of hij van plan was om helemaal door te rijden tot de wielerbaan van Roubaix. “Ik antwoordde dat ik het nog niet wist, want het was nog ver. Maar in mijn hoofd had ik de knoop al doorgehakt. Als ik een ploegauto zou zien van om het even welk team, zou ik erin kruipen om zo snel mogelijk in Roubaix te geraken.” Een probleem: er bleek geen vervoer beschikbaar richting Roubaix.

Huilen   
En dus besloot Paquot zijn laatste krachten aan te spreken en de tocht richting Roubaix voort te zetten. “Op vijftig kilometer van de streep heb ik de knop omgedraaid. Ik vertelde de man van de bezemwagen dat het me allemaal niks meer kon schelen. Ik wou koste wat kost doorfietsen tot de Vélodrome in Roubaix.” De eenzame fietser werd onderweg aangemoedigd door de nog aanwezige toeschouwers en barstte in tranen uit.

“Toen ik op grondgebied Roubaix kwam, namen de emoties de bovenhand. Ik dacht aan alle mensen die me gesteund hadden langs de weg, maar ook aan de mensen die me liefhebben en thuis keken op tv. Ik wist dat ze trots zouden zijn en zat te huilen op mijn fiets.” Ruim veertig minuten na de binnenkomst van winnaar Sonny Colbrelli kwam Paquot over de finish, weliswaar buiten tijd.

“Toen ik aankwam, heb ik vijf minuten lang mijn emoties de vrije loop laten gaan in de armen van mijn soigneur”, kijkt Paquot terug op een barre maar ook heroïsche tocht. “Ik zal mijn eigen Parijs-Roubaix in elk geval nog lang blijven herinneren. Als ze me over vijftig jaar vragen om die dag nog eens te beschrijven, zal ik mijn verhaal tot in detail kunnen vertellen.”

Tom Paquot, de laatste der Mohicanen op de kasseien van Camphin-en-Pevele #ParisRoubaix @Tom_paquot pic.twitter.com/ZGvdut0B3K

— Nina (@supporterke) October 5, 2021