Interview Vrouwlief Loulou had het voorspeld. Na zijn derde plaats in de Amstel Gold Race en zijn tweede in de Waalse Pijl, zou Jakob Fuglsang in Luik-Bastenaken-Luik de hoofdvogel afschieten. Voor de 34-jarige Deen zijn grootste zege uit zijn carrière. “Al koester ik ook mijn eindzege in de Dauphiné en het olympisch zilver in Rio.” Op de Luikse Boulevard d’Avroy gaf Jakob Fuglsang zijn voorjaar de extra glans dat het verdiende. Hij bekroonde een knappe solo met winst. Op de persconferentie achteraf benadrukte hij de cohesie binnen zijn Astana-team.

Het ging nooit eerder zo goed met Astana als in 2019. Wat is jullie geheim?
“Een prima winter en voorbereiding. Waardoor je in een positieve flow terechtkomt. Maar even belangrijk: als je als team over meerdere goede renners beschikt, creëer je meer mogelijkheden. Ons groot aantal zeges is niet behaald door één of twee kampioenen, maar door tien verschillende renners. Als die zich dan ook nog eens met plezier voor elkaar opofferen, dan heb je de sleutel tot succes. Zo heb ik bijvoorbeeld hard gewerkt voor Luis Léon Sanchez in de Ronde van Murcia in februari. En voor Ion Izagirre in het Baskenland. Vandaag werkte iedereen voor mij.”

Jij fietst ook harder dan ooit. Je hebt tot je 34ste moeten wachten op deze grote zege..
“Ik heb mijn tijd nodig gehad om op te groeien, ja. Om maturiteit te kweken. Maar de voorbije week, met vandaag als orgelpunt, lijken alle puzzelstukjes in elkaar te vallen. Laat ons hopen dat ik nog een aantal mooie jaren in het verschiet heb.”

Is dit de mooiste overwinning uit je carrière?
“Het is in elk geval de allermooiste zege in een eendagswedstrijd. Al koester ik ook wel dat olympisch zilver van Rio, drie jaar geleden. En mijn eindzege in de Dauphiné van 2017 staat ook in mijn geheugen gegrift. Maar Luik-Bastenaken-Luik is een monument en staat nog hoger aangeschreven.”

Cor Vos © 2019

Ook de manier waarop moet plezier doen. De hertekende finale leek nochtans niet in je voordeel.
“Vooraf was ik daar niet echt enthousiast over, nee. Maar achteraf gezien hoor je mij niet klagen (lacht). Al besliste ik na de verkenning dat mijn echte aankomst niet in Luik, maar op de top van de Roche aux Faucons lag. Na een perfecte lead-out van de ploegmaats, ben ik er all in gegaan. Eerst loste Woods. Toen Formolo een paar meter moest prijsgeven, wist ik dat ik tot het uiterste moest gaan. Win or die (winnen of sterven, red), pepte ik mezelf moed in. Het was nu of nooit.”

Al dreigde het alsnog fout te lopen in de afdaling…
“We hadden die afdaling nochtans grondig verkend. Ik vond er toen niets risicovol aan. Veel rechtdoor, gemakkelijke bochten. Best te doen, wist ik. Maar we verkenden wel in droge omstandigheden, terwijl de weg er vandaag nat bij lag. Oei, dat loopt fout af, dacht ik toen ik begon te slippen. Gelukkig kon ik nog net corrigeren en bleef ik recht. Een scary moment, maar wel een dat me wat extra adrenaline opleverde.”

Je had onderweg ook een kleine conversatie met die andere favoriet, Julian Alaphilippe. Wat is er verteld?
“Dat klopt. Het was in de afdaling naar de La Redoute, toen zowel Alaphilippe als ikzelf in het wiel van onze ploegmaats zaten. Ik keek hem aan, met als doel te proberen inschatten hoe fris hij er al dan niet uitzag. Ik wilde een signaal krijgen. Julian merkte het, keek terug en zei: ‘Ik hoop dat jij wint, vandaag.’  Wellicht besefte hij daar al dat hij niet super was, dat de Roche aux Faucons er teveel aan zou zijn.”