• dinsdag 5 april 2022 om 20:41

Beetje jaloezie richting Demi Vollering & co tijdens Amstel Gold Race bijeenkomst

Interview Jaloers. Ze was er zonder omwegen eerlijk over. Keetie van Oosten-Hage behoorde in de jaren zestig en zeventig tot de wereldtop op de baan en de weg in het vrouwenwielrennen. Ze werd twee keer wereldkampioen op de weg en was viermaal ‘s-werelds beste op de achtervolging op de piste. “Maar als ik zie waar het vrouwenwielrennen nu staat, dan ben ik daar stiekem best een beetje jaloers op”, zei ze met een knipoog naar Demi Vollering.

Vier generaties wielervrouwen troffen elkaar op de persconferentie van de Amstel Gold Race die georganiseerd werd in de Shimano Experience in Valkenburg. Keetie van Oosten-Hage, Leontien Zijlaard-Van Moorsel, Anna van der Breggen en Demi Vollering staan voor vier verschillende generaties, die beetje bij beetje het vrouwenwielrennen hebben zien evolueren. “De laatste vijf jaar zie je dat er heel snel vooruitgang wordt geboekt”, stelt Vollering tevreden.

Op de bijeenkomst van de Amstel Gold Race werd bekend gemaakt dat hoofdsponsor Amstel Bier het prijzengeld van de vrouwen gelijktrekt met dat van de mannen. Dat betekent dat beide winnaars zondag 16.000 euro (vorig jaar nog slechts 2500 euro voor winnares Marianne Vos) verdienen en dat het totale prijzengeld bij de vrouwen naar 40.000 euro gaat. Dat is 30.000 euro meer dan vorig jaar.

foto: Raymond Kerckhoffs

Keetie van Oosten-Hage, inmiddels 72 jaar, vindt de ontwikkelingen mooi en goed voor de sport. “Als ik het vergelijk met mijn tijd, dan ben ik een beetje jaloers. Maar natuurlijk gun ik het deze meiden allemaal. Ze rijden tegenwoordig ook gigantisch veel kilometers en het niveau ligt ongekend hoog. Ik denk dat de aandacht voor het vrouwenwielrennen ook een maatschappelijke ontwikkeling is. Kijk eens welke sprong voorwaarts het vrouwenvoetbal de afgelopen tien jaar heeft doorgemaakt.”

Garage
Gepassioneerd vertelde de zesvoudig wereldkampioene over haar periode als wielrenster. Destijds moesten ze zich met z’n allen omkleden in een garage langs het parcours en ging een teiltje met water van renster tot renster om zich te wassen. “Ik had ook best die grote wedstrijden willen rijden als de Giro Donne en Tour de France voor vrouwen. Jammer dat toen er nog niet was. Het was gewoon een heel ander tijdperk. Als wij ons niet gingen wassen in zo’n garage, dan kreeg je nog een boete of je werd zelfs gediskwalificeerd. Je mocht destijds zelfs niet met je handen los van het stuur over de finish.”

De koppeling van vrouwenwedstrijden aan de grote koersen van de mannen vindt Van Oosten-Hage een enorme vooruitgang. “Ik koerste graag in België, maar dat waren dan ook echt losstaande vrouwenwedstrijden. Een uur voor de wedstrijd zag je nog geen kip in zo’n dorpje waar een wedstrijd plaatsvond. Een half uur voor de koers waren er een paar mannetjes in een café waar je het rugnummer kon krijgen en werd er met een krijtje een finishlijn op de straat getrokken. Vervolgens ging je van start.”

Demi Vollering tijdens verkenning Ronde van Vlaanderen – foto: Raymond Kerckhoffs

De afgelopen 40 jaar heeft de Zeeuwse het vrouwenwielrennen stapje voor stapje zien evolueren. “In mijn laatste jaren, eind jaren zeventig, kregen wij voor het eerst trainingsschema’s. Maar die waren nog lang niet aangepast op de vrouwen. Dat betekende dat sommigen zich kapot reden op die schema’s omdat die puur op de mannen gericht waren. Hou er rekening mee dat wij geen wedstrijden van 150 of 160 kilometer hadden, zoals tegenwoordig het geval is. Nee, de belangrijkste koersen die wij reden waren destijds zo’n 65 hoogstens 70 kilometer lang. Enkele uurtjes in de avond trainen was voor ons dan ook voldoende.”

“Tegenwoordig rijden ze bij de junior-vrouwen al wedstrijden van 80 kilometer”, wijst Demi Vollering op één van de vele verschillen. De renster van Team SD Worx had Keetie van Oosten-Hage nog nooit ontmoet, maar kende haar natuurlijk wel van naam en van haar uitslagen.

“Als ik zie hoe het een aantal jaren geleden bij ons nog bij de jongerencategoriën was, dan kan ik me wel voorstellen dat het 40 jaar geleden héél anders was”, vervolgt Vollering. “Ik heb me ook nog wel eens gewassen in een sporthal of bij mensen langs het parcours. Al was dat niet met een heel peloton. Eigenlijk zie ik de laatste vijf jaar pas een mega evolutie. Het is nu ongekend hoe snel zaken veranderen. Ik kan me best wel voorstellen dat mevrouw Van Oosten-Hage een beetje jaloers naar ons kijkt. Wat dat betreft heb ik geluk dat ik in dit tijdperk wielrenster ben.”