De koninginnenrit in de Ronde van Catalonië is een prooi geworden voor João Almeida. De Portugees wist na een spannende slotfase Nairo Quintana en Sergio Higuita van de zege te houden. Quintana mocht, ondanks zijn tweede plaats, na afloop nog het podium op om de leiderstrui in ontvangst te nemen. Almeida volgt echter wel in dezelfde tijd.

De vierde etappe, vertrekkend vanuit Pyreneeëndorp La Seu d’Urgel en finishend in skioord Boí Taüll, konden we gerust omschrijven als de koninginnenrit van de Ronde van Catalonië. De etappe kende in totaal drie beklimmingen, met onderweg de Coll de Boixols (18,4 km aan 4,3%), Port de la Creu de Perves (13,5 km aan 4,5%) en de slotklim van 15 kilometer (aan 5,5%) naar skigebied Boí Taüll. De renners finishten net boven de magische grens van de tweeduizend meter, en dat na een etappe met meer dan 3.000 hoogtemeters. Waren dit de juiste ingrediënten voor een spectaculair koersverloop?

Razendsnelle start 
Met de Australiër Ben O’Connor, winnaar van de eerste bergrit naar La Molina, in de leiderstrui begon het peloton net voor de klok van 13.00 uur aan de zwaarste etappe van deze ronde. Simon Yates, op voorhand toch de topfavoriet voor de eindzege, Pieter Serry, Cesare Benedetti en Corbin Strong gingen door ziekte niet meer van start. In de beginfase lag het tempo bijzonder hoog: er was blijkbaar veel animo om mee te zitten in de vroege vlucht. Heel veel renners probeerden er vanonder te muizen, maar het peloton was niet van plan om de eerste de beste kopgroep een vrijgeleide te geven.

Soler zat mee in de vroege vlucht – foto: Cor Vos

En zo begonnen we met een compact peloton aan de eerste stroken van de Coll de Boixols (18,4 km aan 4,3%), de eerste klim van de dag. Op deze Coll de Boixols werd het kaf van het koren gescheiden en slaagden zeven renners erin om een mooie voorsprong uit te bouwen. Marc Soler (UAE Emirates), Hugh Carthy (EF Education-EasyPost), Jesús Herrada (Cofidis), Juan Pedro López (Trek-Segafredo), Mark Donovan (Team DSM), Bruno Armirail (Groupama-FDJ) en Mikel Bizkarra (Euskaltel-Euskadi) gingen ervandoor en kwamen met een mooie voorgift over de top van de klim van eerste categorie.

Kopgroep van zeven 
De voorsprong van de kopgroep bleef in de daaropvolgende kilometers oplopen en de zeven vluchters begonnen met een bonus van drie minuten aan de Port de la Creu de Perves. De mannen van AG2R Citroën wisten op deze klim, in dienst van hun kopman en leider O’Connor, een minuut van de voorsprong af te fietsen. In de kopgroep werd er aan een strak tempo doorgereden, maar voor het echte spektakel was het toch wachten op de slotklim naar Boí Taüll. Herrada deed op de top van de Port de la Creu de Perves goede zaken door als eerste boven, goed voor wat bergpunten, maar de echte prijzen werden aan de meet verdeeld.

Ben O’Connor bleek niet in staat om te volgen – foto: Cor Vos

Eenmaal op de slotklim spatte de kopgroep uiteen. Armirail bleek nog wat over te hebben en ging alleen op zoek naar de overwinning, maar het peloton, met daarin de belangrijkste klassementsrenners, zaten niet ver. Daar zagen we de mannen van Arkéa-Samsic plots naar voren schuiten: de Franse formatie had snode plannen met Nairo Quintana, de nummer drie in het klassement. Élie Gesbert trok door voor zijn kopman Quintana, maar deed dit zo hard dat alleen leider O’Connor kon volgen. Gesbert hield vervolgens de benen wat stil en ook O’Connor keek voornamelijk achterom, met een hergroepering tot gevolg.

Onrust in de groep der favorieten, Valverde moet passen 
In de achterste regionen van het inmiddels flink uitgedunde peloton stond de deur wel wagenwijd open. De meest opvallende naam die moest lossen: Alejandro Valverde, in 2009, 2017 en 2018 winnaar van de Ronde van Catalonië en de kopman van Movistar. In de spits van de koers kreeg een sterke Armirail inmiddels het gezelschap van de weggesprongen George Bennett. De voorsprong van de twee koplopers bedroeg met nog negen kilometer te klimmen echter maar twintig seconden. In de groep der favorieten, nu aangevoerd door de mannen van INEOS Grenadiers, zat de gang er goed in.

Dat kon ook wel in de laatste kilometers richting de top, aangezien de weg wat afvlakte en het bij momenten zelfs naar beneden ging. Het bleef daardoor lang gesloten, maar op goed vier kilometer van de top barstte de strijd dan toch los. Richard Carapaz viel aan en de olympische kampioen werd in zijn dadendrang vergezeld door Sergio Higuita. O’Connor bleef zitten, maar had het geluk dat João Almeida zich op kop zette voor zijn ploegmakker Juan Ayuso. De Portugees wist de aanval van de twee Zuid-Amerikanen te neutraliseren en zo de groep der favorieten nog verder uit te dunnen: alleen Higuita, Carapaz en Quintana konden volgen.

Almeida verslaat Quintana en Higuita 
Voor O’Connor ging het in de laatste kilometers toch te snel, maar de Australiër bleef knokken in de hoop de schade te beperken en zo zijn leiderstrui te behouden. Dat bleek alleen net iets te veel gevraagd. Almeida, Quintana en Higuita vochten intussen een verbeten duel uit om de ritzege. Quintana leek het laken naar zich toe te trekken in de laatste honderden meters, kwam ook als eerste door de laatste bocht, maar Almeida had nog iets over en wist de Colombiaan met een ultieme inspanning nog voorbij te snellen. Voor Quintana restte de tweede plaats, Higuita eindigde als derde.

Almeida, Quintana en Higuita bikkelen om de ritzege – foto: Cor Vos

Wout Poels was de eerstvolgende renner aan de streep: de Nederlander werd keurig vierde, voor de Noorse belofte Tobias Halland Johannessen. Juan Ayuso, Richard Carapaz, Jai Hindley, Carlos Rodriguez en Guillaume Martin maakten de top-10 vol. O’Connor verloor in de finale wat van zijn pluimen en gaf aan de streep 23 seconden toe op ritwinnaar Almeida, waardoor hij zijn leiderstrui moest afstaan.