Of hij het gevoel heeft dat hij weer relevant wil zijn, wordt aan Lance Armstrong gevraagd in het tweede deel van de documentaire LANCE. “Dit zal vreselijk klinken, maar ik ben relevant.”

Vannacht is het laatste deel van de documentaire LANCE uitgezonden op ESPN. Nadat het eerste deel vooral was gericht op Armstrongs opkomst en bekendheid, richtte het tweede zich met name op de ontmanteling van zijn rijk van leugens. “Een prachtdocumentaire die je vastgrijpt en niet loslaat. Televisie met grote ‘T’, helaas zonder onthullende feiten of straffe bekentenissen”, vat Het Laatste Nieuws het tweede deel samen.

Hard, meedogenloos, intimiderend, alles en iedereen ontziend, zo typeert de oud-renner zichzelf in zijn hoogtijdagen. Hij leefde op gespannen voet met Tyler Hamilton, Filippo Simeoni en Floyd Landis en zij komen elk aan bod in de documentaire. Landis moet het nog steeds ontgelden. “Het kon erger. Ik kon Floyd Landis zijn. En elke dag ontwaken als een ‘piece of shit’.” Is dat wat je denkt, vraagt documentairemaker Marina Zenovich hem. “Ja. Ja. Ik denk het niet, ik wéét het.”

Armstrong vindt dat hij Emma O’Reilly het ergst heeft behandeld. Zij was zijn verzorgster bij US Postal en beschuldigde hem nadien expliciet in het boek LA Confidentiel. “Ik heb haar op een bepaald moment een hoer genoemd. Totaal onaanvaardbaar. Pijnlijker kon het niet. Ik bedoelde het niet zo, maar… ik was een idioot in volle aanvalsmodus. Ik slaagde er niet in een ander mens te zijn naast de fiets.”

Emotioneel
Zijn voormalige tegenstrever Jan Ullrich lijkt een gevoelige snaar te raken bij de Amerikaan. Van zijn andere rivalen kon hij het bloed drinken, maar voor de Duitser had hij een zwak. “Mijn band met Jan was heel respectvol”, waarna hij even geen woord meer kan uitbrengen. “Jan was de meest belangrijke mens in mijn leven, motiveerde me het meest, brandde me vooruit. Hij had alles wat ik had: een vrouw, kinderen, geld… Dat bleek niet genoeg om hem recht te houden.”

Ullrich moest onlangs worden opgenomen in een psychiatrische kliniek. “Italië aanbidt Basso, zet hem op een voetstuk, vergeeft hem zijn zonden, biedt hem een job aan. Pantani niet, maar die is dan ook ‘fucking dead’. Duitsland hemelt Zabel, Aldag en andere op. Maar Ullrichs leven vernietigen ze. Waarom? De Verenigde Staten sluiten Hincapie terug in de armen, nodigen hem uit op wedstrijden… En maken mij kapot. Dat slaat nergens op.”

Armstrong noemt het tot slot ‘onvergeeflijk’ hoe hij zich had opgesteld in zijn bloeiperiode. “Totáál ongepast gedrag. Ik heb mijn status misbruikt. Er onrechtmatig voordeel uit gepuurd. Daarvoor bied ik mijn diepste verontschuldigingen aan. Ik wou dat ik het kon veranderen. Dat ik een beter mens kon zijn. Maar het enige wat ik kan doen is sorry zeggen en verder gaan. Hopelijk kunnen anderen dat ook. Of ik kan leven met mezelf? Ja, dat kan ik.”