In de hotellobby van het Nîmotel was er tijdens de tweede rustdag van de Tour de France geen doorkomen aan. Terwijl geletruidrager Julian Alaphilippe op de vierde verdieping in een klein zaaltje tien minuten de pers te woord stond, wachtten beneden vele fans tevergeefs op een handtekening. De populaire Fransman zou er zich nooit vertonen. Teammanager Patrick Lefevere liet zich wel zien: “Dit succes is het medicament dat mij verder doet gaan.”

Lefevere (64) doelt op het onverwachte succes dat zijn ploeg Deceuninck-Quick-Step momenteel behaalt in de Tour de France. “Doen wat mensen niet voor mogelijk houden, dat is waarvoor we zijn gekomen.” De drukte in de hotellobby weerspiegelt de hunkering van de Fransen naar een nieuwe Tourwinnaar. Ze staan al sinds 1985 droog, toen Bernault Hinault – inmiddels dus 34 jaar geleden – als laatste Fransman de gele trui naar Parijs bracht.

Gaat het dan dit jaar gebeuren? Lefevere blijft voorzichtig. “Hij heeft het net op de persconferentie gezegd. Het hangt aan een zijden draadje, maar zo’n draadje kan sterk zijn. We gaan ervan uit dat morgen (vandaag, red.) een rit voor de sprinters gaat worden. Vanaf donderdag begint het klimwerk weer.”

“Alaphilippe heeft toegegeven een klein foutje te hebben gemaakt door in de rit naar Prat d’Albis impulsief te reageren op een aanval van Thibaut Pinot”, herhaalt Lefevere nog eens. “Dat gaan we niet meer doen. Hij moet zich voortaan vastklampen aan Steven Kruijswijk en Geraint Thomas, die minder explosief zijn dan hem, maar wel altijd blijven rijden. Als dat niet lukt vrees ik dat hij een patat rond z’n oren gaat krijgen van twintig minuten.”

Verbaast Alaphilippe u nog?
“Julian is een emotioneel mannetje en ik ben een stoere. Ik laat niet snel mijn emoties zien, maar hij heeft mij toch al een paar keer ontroerd. Toen hij zijn contract verlengde, was dat een intiem moment. We dineerden in Roeselare in een tweesterrenrestaurant. Zo’n mooi restaurant had hij nog nooit gezien. Het is een heel normale volksjongen en als je dan in zo’n restaurant aankomt… Hij zat met grote ogen te kijken wat er allemaal op hem afkwam. Dat was precies hetzelfde zoals hij nu kijkt en doet met de gele trui.”

“Ik herhaal graag de woorden van Alaphilippe zelf. ‘Ik zit in een toneelstuk waarin ik zowel acteur als toeschouwer ben’. Dat vind ik eigenlijk heel mooi gezegd. Dat is een uitspraak die echt staat.”

Bij de Franse fans groeit het geloof in de eindzege. Hoe zit dat bij u?
“Hij is zich op dit moment aan het overtreffen, maar als op een bepaald moment de benen niet meer meewillen… Dan kan je nog zo toegeroepen worden door de fans, maar op is op.”

“We hebben ook gezien dat Steven Kruijswijk en Geraint Thomas barstjes vertonen. En Egan Bernal kon Thibaut Pinot niet volgen op de Tourmalet. Voor mij steekt er niemand bovenuit. Er zijn met Team Ineos en Jumbo-Visma wel twee sterke blokken. Zij moeten de koers gaan controleren, want wanneer ze te veel bij Alaphilippe blijven, gaan ze de Tour niet winnen.”

Zijn we hier getuige van de geboorte van een nieuwe ronderenner?
“Ik ben geen profeet, nog niet (lacht). Hij is op dit moment een atypische ronderenner en nog veel te impulsief, maar over een jaar of twee gaat hij rustiger zijn. Wanneer hij rond de 29 jaar is, is dat het moment om het te doen. En als hij bij deze ploeg blijft, moeten we ook zorgen dat hij de juiste mannen met zich meekrijgt. Wij gaan ons selectiebeleid moeten aanpassen en meer versterking voor in de bergen moeten aantrekken, want anders kan hij beter vertrekken.”

Wat zou de eindzege in de Tour de France voor u betekenen? Als teammanager hebt u bijna alles gewonnen in het wielrennen.
“De gele trui in Parijs zou de kers op de taart zijn. Maar ik heb het al zevenduizend keer gezegd: als ik sterf en ik heb de Tour niet gewonnen zal dat niet op mijn graftombe staan.”

“Hoe het nu gaat is wel bijzonder. Als je met een topfavoriet naar de Tour komt en je moet drie weken het klassement gaan verdedigen, komt daar enorm veel stress bij kijken. Op deze onverwachtse wijze is het veel leuker en is er veel minder druk.”