Video Louis Vervaeke voerde zondagmiddag in de Ronde van Oman zo’n nummertje op waar je wielerfan voor bent geworden. Het onmogelijke scenario toch doen uitwerken, en dat na een ware thriller. Bovendien was het voor de 31-jarige Belg van Soudal Quick-Step extra emotioneel en speciaal, omdat hij in zijn twaalf jaar lange carrière nog nooit een profkoers had gewonnen.

Het scenario van de dag lag in de 202,9 kilometer lange etappe tussen het Al Rustaq Fort en Yitti Hills immers al een tijdje vast. Vijf vroege vluchters, grotendeels uit de continentale ploegen, kregen de vrijheid van het peloton om vijf minuten weg te rijden. Maar dat was buiten Vervaeke gerekend, die met 140 kilometer te gaan helemaal alleen een tegenreactie opzette.

• 

  9 feb

  Lees ook Louis Vervaeke boekt eerste profzege in Tour of Oman na sterk nummer

  9 feb

“Ik moet toegeven dat ik in het begin van de rit in het peloton zat en dacht: dit gaat een enorm saaie dag worden. Daar had ik echt geen goesting in. In de eerste rit van zaterdag had ik me ook al steenverveeld. Dat is typisch voor koersen in het Midden-Oosten, soms een beetje de kilometers aftellen. Dat kom je minder vaak tegen in Europa, maar ik wilde er toch nog graag een mooie dag van maken.”

Onze eerste reactie: dit wordt een chasse patate. “Zo begon het in mijn hoofd ook. Maar met de ploeg wilden we toch graag een beetje oorlog maken. We hadden ons voor de start al afgevraagd wie er eigenlijk de rit zou controleren. Dat was een beetje onduidelijk. We wilden dus iemand mee hebben en een sterke groep creëren. Maar dat bleek niet zo gemakkelijk als gehoopt. En toen Tudor ook nog stopte met controleren, dacht ik: ik ga toch nog eens proberen. Helaas zonder gevolg. Even later kwam Xabier Azparren, die enorm sterk was, alsnog bij mij. Op dat moment kreeg ik er al goede hoop in. En toen we effectief het gat dichtreden en naar een verschil van zeven minuten gingen, wist ik dat er iets mogelijk was.”

Vervaeke op weg naar de zege in Oman – foto: Cor Vos

In de finale werd het terrein nog wat heuvelachtiger en reed Vervaeke al zijn vluchtmakkers los. Het begon er goed uit te zien, maar in het slot ging de voorsprong nog pijlsnel naar beneden. Het werd zo alsnog een thriller. “Ik was volledig op. Op de laatste klim voelde ik me nog supergoed, dus ging ik solo. Maar met de warmte ben ik toch een beetje over mijn limiet gegaan. Daarna vond ik mijn ritme niet meer terug. Op die laatste knikjes wist ik dat het nipt zou worden. Het peloton komt op zo’n stukken toch altijd snel terug.”

“In de laatste meters kwamen ze nog héél dicht, maar er ging toen eigenlijk niets meer door me heen. Ik zag gewoon die aankomstlijn en wist: daar moet ik heen. Ik was eerder wel aan het denken aan mijn familie, hoe blij ze nog zouden zijn. Het zijn heel veel opofferingen geweest voor mijn vrouw ook. We slapen al een hele maand alleen, in mijn hoogtekamer en op hoogtestage. De kinderen sliepen ook iets minder goed. Dat zijn de opofferingen die je moet maken als profrenner die niet iedereen ziet. Ik ben blij dat ze allemaal hebben gerendeerd. Het begon als chasse patate maar is geëindigd in een overwinning.”

Vervaeke won zo op een manier die heel zeldzaam is in het moderne wielrennen. “Dat is zo. Alles is zo gecontroleerd. Eigenlijk zijn dit op voorhand normaal saaie ritten. Een kleine ontsnapping rijdt weg en dan gebeurt er de hele dag niets meer. We hebben al veel tegen elkaar gezegd dat we te veel dagen wegsmijten, dat er meer mogelijk is dan we denken. Er is maar één ploeg die kan winnen. Als je niet het team hebt waarmee je zeker de rit wint, moet je gewoon iets proberen. Vooral als het peloton weinig zin heeft.”

En jawel, Vervaeke mag juichen in de Tour of Oman – foto: Cor Vos

Berichtje van kopman Evenepoel
Voor de klimmer zelf is winnen uniek. Het was al van de Ronde van de Toekomst geleden dat hij nog eens de handen in de lucht had gestoken, in zijn twaalfjarige profcarrière lukte het zelfs nog nooit. “Ik moet toegeven dat ik een hobbelachtig parcours heb gehad. Ik heb een beetje mijn draai moeten vinden in het peloton. En dan heb ik de keuze in deze ploeg gemaakt om voor een goede knechtenrol te gaan. Dat is wel aardig gelukt denk ik. Ik heb mooie momenten meegemaakt met Remco Evenepoel. Maar ik vind het ook altijd leuk om aan te vallen.”

“Ik weet dat ik bij Soudal Quick-Step per jaar één, twee of maximaal drie kansen krijg. Vorig jaar was ik al eens derde in de Ronde van het het Baskenland, het jaar daarvoor een keer tweede op Mallorca. Dat is ook een beetje the Wolfpack. De kansen die je krijgt moet je benutten, anders krijg je die niet meer. Dan vind ik het niet erg om voor de rest van het jaar te knechten voor Remco. Hij heeft me trouwens al een voice message gestuurd. Het is heel mooi om te zien dat je kopman emotioneel wordt van je overwinning.”

Zelfs al vanaf de volgende rit in Oman maakt Vervaeke terug de mentale switch naar de knechtenrol opnieuw. “Ik denk dat ik realistisch moet zijn. Bij Soudal Quick-Step koersen we niet voor ereplaatsen. Dan moet je de sterkste kansen durven uitspelen die je hebt, en die liggen in onze ploeg meer bij Valentin Paret-Peintre en Mauri Vansevenant. Als ik nu meer dan anderhalve minuut had voorgestaan, had ik iets kunnen proberen. Maar op Green Mountain gaan de echte lichtgewichten naar boven komen.”