Matej Mohoric boekte in Libourne zijn tweede dagzege in de Tour de France. Net als twee weken geleden in Le Creusot kwam de Sloveense renner van Bahrain Victorious solo over de finish. In de slotfase flitste vooral de politie-inval in het ploeghotel, twee dagen terug, door zijn hoofd.

De nieuwe edtie van RIDE Magazine is nu verkrijgbaar! Onze nieuwe 188 pagina’s dikke voorjaars-editie staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Mathieu van der Poel, Lotte Kopecky, Demi Vollering, Sepp Kuss en Matej Mohoric. Verzeker je van jouw exemplaar en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!

“Die avond voelde ik mij een crimineel”, vertelde Mohorič. “De politie kwam in ons hotel. Aan de ene kant is het goed dat er nog steeds controle is in het peloton en ploegen worden onderzocht. Ze vonden niets, want we hebben niets te verbergen. Aan de andere kant was ik teleurgesteld in het systeem. Het is niet leuk als de politie je kamer binnenloopt en in al je spullen gaat zoeken. Je hebt niets te verbergen, maar het is wel gek.”

De Sloveen had zo’n inval nog nooit meegemaakt. “Ze gingen door mijn persoonlijke foto’s en de foto’s van familie, ze doorzochten mijn telefoon, lazen mijn berichtjes. Uiteindelijk had ik niets te verbergen, dus ik maakte me ook niet zoveel zorgen dat andere mensen in mijn spullen zaten. Het is allemaal oké, hoop ik.”

Een van de zes vroege vluchters
Mohorič was in de negentiende etappe een van de zes vroege vluchters, die vier minuten bij het peloton wegreden. Rond halfkoers werd het gat naar de kopgroep bijna dichtgereden, waarna een grote groep renners naar Mohorič en zijn vluchtkompanen toereed. Uiteindelijk sloeg de Sloveen zijn beslissende move met nog 26 kilometer te gaan. Zijn achtervolgers probeerden nog wel in de tegenaanval te gaan, maar de overwinning bleek vergeven.

“Ik kan het niet geloven. We moesten goed letten op de ontsnappingen van meer dan acht man met mannen van Deceuninck-Quick-Step en Alpecin-Fenix erin, maar we dachten dat het een etappe voor sprinters zou worden en Deceuninck-Quick-Step samen met Alpecin-Fenix zou controleren. Toen het begin heel heuvelachtig bleef, ben ik van voren gebleven. En toen ik de jongens zag vertrekken, ben ik met een forse inspanning naar ze toe gereden.”

Nooit opgegeven
Mohorič merkte al snel dat hij goede benen had. “Maar ik wist ook dat het zwaar zou worden, dus tegen de jongens in de ontsnapping zei ik dat we het tempo zo hoog mogelijk moesten houden. Ze aarzelden even, maar toen waren ze het ermee eens. Jammer genoeg gingen de ploegen van de sprinters halfkoers controleren en kwam een grote groep bij onze kleine kopgroep. We hadden daar verder geen ploeggenoten, dus ik was wat teleurgesteld. Maar ik heb nooit opgegeven.”

Eerst probeerde hij zijn krachten te sparen en de aanvallen van de anderen te volgen. “Toen Nils Politt aanzette, zat ik zo op de limiet dat ik bijna explodeerde. Maar op het zwaarste punt van de etappe, wilde ik nog een goede sprint rijden. Ook al wist ik dat ik dan helemaal kon exploderen, ging ik er helemaal voor. Ik keek achterom en zag niemand. Ik ging zo hard als ik kon. Ik kon aan het eind bijna geen trap meer doen, maar gelukkig kon ik het volhouden tot aan de streep.”