Matthew Goss was in 2011 zeker niet de topfavoriet om Milaan-San Remo te winnen, maar de Australische sprinter slaagde er negen jaar geleden in om niemand minder dan Fabian Cancellara en Philippe Gilbert te vloeren in ‘La Primavera’. De inmiddels gestopte Goss keek met ‘De Rode Lantaarn’ terug op de mooiste dag uit zijn wielercarrière.

De nieuwe edtie van RIDE Magazine is nu verkrijgbaar! Onze nieuwe 188 pagina’s dikke voorjaars-editie staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Mathieu van der Poel, Lotte Kopecky, Demi Vollering, Sepp Kuss en Matej Mohoric. Verzeker je van jouw exemplaar en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!

De 33-jarige Mathew Goss verliet het wielerpeloton via de achterdeur, maar ooit was de Australiër een gevreesde sprinter in dienst van succesformatie HTC-High Road. De rappe renner beleefde zijn hoogtijdagen in dienst van de Amerikaanse ploeg van onder meer Mark Cavendish, Tony Martin en Tejay van Garderen. Het leven van Goss veranderde voorgoed op 19 maart 2011, tussen Milaan en San Remo.

Het mag dan inmiddels bijna tien jaar geleden zijn, Goss herinnert zich nog veel van de 102e editie van Milaan-San Remo. De renner maakte in de finale deel uit van een elitegroepje van acht renners, met kleppers als Cancellara, Gilbert, Filippo Pozzato, Michele Scarponi en Vincenzo Nibali. Renners die – in aanloop naar het eerste wielermonument – aan de start stonden van Tirreno-Adriatico.

Twee sprinters aan boord 
En Goss? “In die periode dacht iedereen dat Tirreno-Adriatico de beste voorbereidingskoers was, maar ik reed dat jaar Parijs-Nice. Ik won in die laatste koers een etappe en droeg een tijdje de leiderstrui, maar je weet voor zo’n grote klassieker nooit helemaal hoe het met de vorm gesteld is.” Zijn ploeg HTC-High Road rekende vooraf ook nog op Mark Cavendish, de winnaar van 2009 en (toen nog) de snelste sprinter op aarde.

“We begonnen met twee kopmannen aan Milaan-San Remo”, zo vertelt Goss. “Het was afwachten wie het beste over de klimmetjes reed. We spraken tijdens de koers wel met elkaar. Toen we eenmaal boven waren op Le Manie, was het peloton al gehalveerd. Er waren ook veel valpartijen in de verraderlijke afdaling. Ik wist dat ik goede benen had op het moment dat we de Cipressa beklommen.”

Goss (links in het wit-geel-zwart) verliest Cancellara niet uit het oog – foto: Cor Vos

Cavendish bleek uiteindelijk niet sterk genoeg om voor zijn tweede monumentale zege te sprinten, waardoor de kaart-Goss werd getrokken door de ploegleiding van HTC-High Road. Een probleem: de aangewezen kopman zat helemaal alleen bij het opdraaien van de Poggio. “Mijn voornaamste zorg was dan ook om niet lek te rijden”, aldus Goss, die in de finale over wonderbenen beschikte.

Over de eindsprint: “Ik moest gewoon geen domme dingen doen”
Goss slaagde er namelijk in om enkele gevaarlijke aanvallen te neutraliseren, waardoor we met een elitegroepje gingen sprinten in de straten van San Remo. “Het was een agressieve wedstrijd, je moest echt de juiste keuzes maken in de finale. Je moest af en toe reageren op een uitval, maar er waren ook momenten dat er werd gekeken en gebluft. Er waren na de Poggio veel aanvallen, maar alles kwam op het juiste moment weer bij elkaar.”

En dus kregen we een sprint tussen Goss, Cancellara en Gilbert voor de overwinning. “Ik wist dat ik op een normale dag de snelste was van het groepje, maar je lichaam reageert anders na een koers van ruim zes uur. Renners als Fabian en Phil hadden bovendien meer ervaring. Het was een kwestie van koel blijven en een goede positie kiezen voor de sprint. Ik moest gewoon geen domme dingen doen.”

Aan de streep werd de orde gerespecteerd. De op papier snellere Goss bleek ook in de praktijk de snelste sprint te hebben, waardoor hij na afloop een feestje mocht vieren in zijn woonplaats Monaco. Het bleek ook meteen de grootste zege uit zijn carrière, aangezien Goss de ontstane verwachtingen niet wist in te lossen en langzaam maar zeker weggleed naar het ProContinentale niveau.

Matthew Goss schreeuwt het uit – foto: Cor Vos

‘Ondernemer’ Goss: “Ik verloor de drive” 
Goss reed in 2016 nog een jaartje bij het bescheiden ONE Pro Cycling, maar het heilige vuur bleek al een tijdje gedoofd. “Ik ben relatief vroeg gestopt, maar ik verloor de drive om er 100% voor te gaan. Je kunt wel blijven rondfietsen en ergens een contract verdienen, maar ik voelde dat ik een nieuw avontuur wilde aangaan. Ik genoot niet meer echt van de sport.”

De wielrenner werd na zijn carrière ondernemer, hij is tegenwoordig de eigenaar van een hotel met bar en restaurant. “En we openen nu ook een tweede hotel, maar het is in deze periode (doelt op het coronavirus, red.) niet de beste industrie om in te zitten”, aldus Goss, die wél voor altijd op de erelijst van Milaan-San Remo staat. “Het is absoluut de grootste overwinning uit mijn carrière.”