Michael Boogerd stond in de jaren rond de eeuwwisseling maar liefst zeven keer op het podium van de Amstel Gold Race. In gesprek met De Limburger laat de ex-renner zijn licht schijnen over deze klassieker, die morgen op het programma staat. Ook vertelt de Nederlander over zijn dopingverleden en paniekaanvallen waar hij mee te maken heeft gehad.

Boogerd en zijn ploeggenoten moesten tijdens de Amstel Gold Race vaak de koers dragen, als grote Nederlandse ploeg. Tegenwoordig zijn niet alle ogen in die mate gericht op Jumbo-Visma. “Dat kwam ook door de shirts. Het oranje van Rabobank sprak tot de verbeelding. Daarnaast moet je ver zoeken om bij Jumbo-Visma een Nederlander te vinden die wat kan doen in een klassieker. Het Nederlandse aspect ontbreekt en dat spreekt me niet aan. Ik kijk meer naar Mathieu van der Poel dan naar Jumbo-Visma.”

Jumbo-Visma gaat volgens Boogerd ook “spastisch” om met Tom Dumoulin, die zondag ook van start gaat in de Amstel. “Dat was vorig jaar al. Dan had hij darmproblemen, dan was het weer zus of zo. Pas een paar maanden later kwam het hoge woord eruit en bleek dat hij al maanden aan het kwakkelen was met zijn mentale gesteldheid. Ik vind Dumoulin een schitterende renner, maar het is jammer dat hij niet meer zijn niveau haalt van vier, vijf jaar geleden.”

“Ik kan nog altijd met weemoed terugdenken aan mijn carrière”
Het is vijftien jaar geleden dat Boogerd zelf nog eens in actie kwam tijdens de Amstel Gold Race. “Ik had voor de AGR altijd hetzelfde ritueel. Daar ben ik nooit van afgeweken. Elk jaar deed ik dezelfde trainingen, behalve bij mijn laatste deelname in 2007. Ik ben dat jaar pas vijfde geworden, dat neem ik mijn toenmalige trainer Louis Delahaije nog altijd een beetje kwalijk. Hij vond dat ik iets anders moest proberen.”

Boogerd won de Amstel Gold Race van 1999 – foto: Cor Vos

Tegenwoordig is hij geen onderdeel meer van de karavaan. Ook niet meer als ploegleider, de functie die hij enkele jaren bekleedde bij Roompot. “Bij Roompot reed ik in veel koersen achter het peloton aan. Dat past niet bij mijn drive en ambities. Als ik ooit nog ploegleider zou worden, dan bij een topploeg. Als ik word gevraagd, zou ik het zeker overwegen. Ik kan nog altijd met weemoed terugdenken aan mijn eigen carrière. Een heleboel momenten kan ik me nog zo voor de geest halen. Hoe je toeleeft naar de Amstel Gold Race, dat je naam tijdens de koers door zoveel mensen wordt gescandeerd. Dat komt nooit meer terug.”

Paniekaanvallen
“Je bent verslaafd aan een gevoel dat op geen enkele manier te vervangen is. Een gevoel dat de meeste mensen nooit zullen ervaren. Dat kun je met niks vergelijken, zelfs niet met de geboorte van een kind. Dat gemis, daar moet je mee leren omgaan”, aldus Boogerd, die ook opnieuw vertelde dat hij een tijdlang last heeft gehad van paniekaanvallen. Hij dacht op die momenten dat hij dood zou gaan. “Of ik had het gevoel dat ik alles zou kwijtraken.”

“Soms was het ook lichamelijk. Druk op de borst, benauwd krijgen, niet meer kunnen ademen. Soms was het alsof ik doordraaide in mijn kop. Dat je wakker wordt en een boom staat te knuffelen, of in een dwangbuis bent opgenomen. Ik had het effe niet meer op een rijtje”, zegt de tweevoudig etappewinnaar in de Tour de France, die in 2013 bekende dat hij tijdens zijn carrière doping had gebruikt.

Doping
Over dat dopingverleden zei hij het volgende: “Ik heb doping nooit gezien als een geheim. Ik sprak er niet openlijk over, maar had wel het idee dat mensen het snapten. Ik heb me nooit een valsspeler gevoeld, terwijl ik dat formeel gesproken wel ben.” Zou hij het nog eens opnieuw mogen doen, dan zou hij dezelfde keuzes hebben gemaakt, vertelt Boogerd. “In die periode kon het niet anders. Dat heb ik ook tegen mijn zoon gezegd. Hij moest niet denken dat zijn vader de enige crimineel was die rondfietste.”