Interview Nils Politt wordt in het volgende klassieke voorjaar hét speerpunt van het vernieuwde Israel Start-Up Nation. De 25-jarige Duitser is een van de zeven renners van Katusha die mee de overstap maken. Dat ook André Greipel straks in het Israëlische shirt rondfietst, is overigens geen toeval. “Ik had nooit gedacht dat het er nog zou van komen om met mijn grote idool in hetzelfde team te rijden.”

“Toen ik junior was, planden we elke zaterdagnamiddag een clubtraining bij ons in de buurt”, begint Politt het verhaal over zijn relatie met André Greipel. “André – toen prof bij HTC-Colombia – woonde toen ook al in Hürth (plaatsje zo’n tien kilometer ten zuiden van Keulen, red) en af en toe trainde hij met ons mee. Ik herinner me nog goed dat ik immens ontgoocheld was als hij er niet bij was. Hij was dan ook mijn grote idool.”

“André wist dat. Hij woonde anderhalve kilometer bij mij vandaan. Ooit nodigde hij me bij hem thuis uit en schonk hij mij een aantal van zijn shirts. Hij inspireerde mij. Wat later zorgde hij er mede voor dat ik in een degelijk beloftenteam terecht kon. We trainden steeds meer samen en zijn vrienden geworden. Ik vind het nog steeds onrealistisch dat we ondertussen in hetzelfde peloton rijden als concurrenten.”

Verlossend telefoontje
Maar ooit ploegmaats worden, daar durfde Politt naar eigen zeggen zelfs niet van te dromen. “Utopisch, vond ik het. Ook omdat André twaalf jaar ouder is. Twee jaar geleden vroeg een Duitse journalist me of het ooit zou kunnen. Nee, antwoordde ik resoluut. André was toen 35. Hoe langer het duurde, hoe kleiner die kans werd. Maar kijk, twee jaar later is het onmogelijke toch gebeurd. Toegegeven, de omstandigheden zaten mee.”

Die omstandigheden kennen we. Greipel voelde zich het voorbije seizoen niet goed in zijn vel bij Arkéa-Samsic en kreeg van het Franse teammanagement groen licht om zijn doorlopende contract te ontbinden. De Gorilla genoot interesse van een aantal teams, maar wachtte af… Tot Nils Politt eind september het verlossende telefoontje kreeg van Kjell Carlström, teammanager van Israel Cycling Academy, dat er een deal was tussen Katusha en het Israëlische team. Het sein voor Politt om zijn goede vriend Greipel aan te bevelen.

Drie Duitsers in Israëlische loondienst. Vlnr: Greipel, Zabel en Politt – foto: Noa Arnon

Podium in Parijs-Roubaix als voorlopig hoogtepunt
“André is niet alleen een rolmodel, hij heeft ook vijftien jaar ervaring op het allerhoogste niveau”, gaat Politt verder. “Hij won in die periode meer dan 150 wedstrijden. Hem erbij hebben in de klassiekers, is grote meerwaarde.” Merkwaardig wel. Politt wordt dus kopman, zijn grote idool zijn helper. “Haha, dat klopt wel een beetje, ja. Maar ik denk dat André Greipel onderschat wordt. Ik vertelde het hem onlangs nog: Mathew Hayman won ooit Parijs-Roubaix op zijn 37ste. Waarom zou jij dat niet kunnen? Hij moest erom lachen…”

Politt heeft naar eigen zeggen een fantastisch 2019 achter de rug. Met uiteraard zijn tweede plaats in Parijs-Roubaix als uitschieter. “Op het podium staan van een Monument, dat is het voorlopige hoogtepunt in mijn carrière. Maar ik werd ook vijfde in de Ronde van Vlaanderen. En zesde in de E3 BinckBank Tour in Harelbeke. En eigenlijk was ook de tweede helft van het jaar helemaal niet slecht. Wat dat betreft zit hier een tevreden renner voor jou.” Dat het wel een lang en slopend seizoen is geweest, voegt hij er aan toe. “Ik was bijna overal waar ik reed de kopman. Dat is mentaal best belastend. Geloof me, ik was blij dat ik vrijgesteld was voor de trip naar China. Het was tijd om de batterijen opnieuw op te laden.”

Eigen resultaat belangrijker dan teamprestatie
Hij verwijst ook naar de onrust bij Katusha. Onzekerheid vreet aan een topsporter, zo blijkt. “Het was al een paar jaar dat het bij Katusha met ups en downs verliep. In 2019 hadden we dan de problemen met Marcel Kittel. Marcel was een van de beste sprinters ter wereld, maar kreeg problemen met het management. De sponsors waren ook niet blij dat er zowel in 2018 als in 2019 zo weinig gewonnen werd. Na het voorjaar groeide de onrust. Zou het team nog verder blijven bestaan of niet? Kwam er een oplossing? Renners vreesden stilaan voor hun toekomst. En ze begonnen steeds meer voor hun eigen resultaat te rijden in plaats van te presteren als team. Dat is allemaal niet onlogisch in de gegeven omstandigheden, maar het was wel een rem op de ploeggeest.”

Politt stond zelf in de belangstelling van een aantal topteams. In ons gesprek wilde hij het daar liever niet te uitgebreid over hebben, al ontkent hij ook niet. “Movistar toonde de grootste interesse, dat klopt. Maar wat voor zin heeft het daar over te praten? Ik lag immers nog een jaar onder contract, dus van een transfer was geen sprake. Ik moet wel toegeven dat ik opgelucht was toen Kjell (Carlström, red) me belde dat de deal rond was. Ik kende Israel Cycling Academy als een familiair team en dat blijkt voorlopig zo te zijn.”

Sterke voorjaarskern
“Ik ben trouwens ervan overtuigd dat we met een competitief team naar het voorjaar zullen trekken”, weet Politt. “Er is niet alleen de ervaring van André Greipel, maar ook jongens als Hugo Hofstetter, Mads Würtz Schmidt, Tom Van Asbroeck, Jenthe Biermans, Rick Zabel en Matthias Brändle zijn waardevolle pionnen in onze klassiekerkern. Daarnaast ben ik bijzonder opgetogen dat ploegleider Dirk Demol mee de overstap maakt. Ik heb graag met hem samengewerkt dit jaar.”

Nils Politt versus Philippe Gilbert in Roubaix – foto: Cor Vos

Restte ons één vraag voor Nils Politt. Welke stap moet de sterke Duitser nog zetten om te winnen? Want daar draait het in de moderne wielrennerij uiteindelijk om. Politt slaagde er in zijn vier profjaren nog maar één keer in om het zegegebaar te maken: een rit in de Ronde van Duitsland in 2018. “Ik weet het”, zucht hij. “Anderzijds, voor mij is een podiumplaats in Parijs-Roubaix meer waard dan drie zeges in kleinere wedstrijden, hoor. ”

“Gilbert kon bluffen”
“Maar je hebt een punt. Wat de reden is? Goh, soms miste ik een of twee mannetjes in de finale. Zoals Philippe Gilbert in Parijs-Roubaix nog Yves Lampaert in steun had. Dat kon Phil perfect uitspelen in de straten richting de Vélodrome. Hij blufte. Dat hij kon wachten op Lampaert, vertelde hij. Zo kon hij de batterijen even weer opladen terwijl ik kapot zat. Dat is het spel, natuurlijk. Daarnaast heb je soms wat geluk nodig. Maar ik ben op de goede weg, denk ik. Ik word elk jaar een beetje beter. Hopelijk trek ik die lijn door en lukt het me in 2020 wel om een klassieker te winnen.”

“Dat ik niet snel genoeg zou zijn aan de finish? Ik vind van wel. Natuurlijk zal ik geen massasprint winnen. Maar in de E3 BinckBank Classic won ik het spurtje voor de zesde plaats van Trentin en Naesen. In de Ronde van Vlaanderen werd ik in de sprint voor de derde plaats dan wel geklopt door Kristoff en Van der Poel, op mijn beurt eindigde ik voor jongens als Matthews, Van Avermaet en Sagan. In een kleine groep heb ik mijn kans.”