Opinie Na het drama dat zich voor Primoz Roglic en Jumbo-Visma in de afsluitende tijdrit afspeelde, kwam er de afgelopen dagen uit allerlei hoeken kritiek op de Nederlandse ploeg. Het team zou tactische blunders hebben gemaakt, dom hebben gekoerst en Tadej Pogacar als negende wagonnetje in hun trein hebben meegenomen naar de Tour-overwinning. Kritiek die ik niet deel.

Wanneer Roglic een gewone dag zou hebben gehad, had hij de gele trui veilig naar Parijs gebracht. Dan zou Jumbo-Visma bewierookt en bejubeld zijn vanwege het drie wekenlange fantastische optreden in deze Tour de France. Nu die missie niet is gelukt, zou het team het allemaal slecht hebben gedaan. Flauwekul. Ik vind dit heel makkelijke kritiek.

Ik kan me niet herinneren dat ik Roglic de afgelopen drie jaar ooit nog eens zo hoekig op de fiets heb zien rijden. Het was duidelijk dat hij zaterdag op weg naar La Planche des Belles Filles beneden zijn normale kunnen presteerde. Sterker, met de ‘vleugels’ van de gele trui om zijn schouders zou hij normaal toch voor zijn ploegmaten Wout van Aert en Tom Dumoulin moeten eindigen.

Individuele fouten
Als ik terugkijk op de afgelopen Tour de France dan zijn er binnen de ploeg twee individuele fouten gemaakt. Allebei overigens op dezelfde dag en op dezelfde berg. In de eerste Pyreneeënrit naar Loudenvielle besluit Tom Dumoulin op de Col de Peyresourde zijn eigen kansen op te offeren en zich weg te cijferen voor Primoz Roglic. Dat had hij nooit mogen doen, want daarmee offerde hij het belangrijke tactische wapen van de schaduwkopman op.

Dumoulin heeft veel te snel aan zijn twijfels toegegeven. Hij had zeker nog een factor in het klassement kunnen zijn. Nu heeft hij zich in iedere dag in dient gesteld van Roglic. Toch weet hij op de voorlaatste dag nog tweede te worden in de tijdrit. Dat bewijst dat hij zelf ook nog een kort klassement had kunnen rijden en zeker met een ontsnapping de zwakte van de ploeg van Pogacar had kunnen testen.

Op diezelfde berg gaf Roglic vervolgens zijn jonge landgenoot Pogacar de vrijheid. Op de klim boekte de jongste Sloveen vervolgens een voorsprong van meer dan een minuut, waarvan hij op de finish nog veertig tellen overhield. Natuurlijk had hij een dag eerder 1:21 verloren in de waaierrit naar Lavaur.

Toch had Roglic moeten weten dat je Pogacar nooit ‘gratis’ tijd mag geven in een grote ronde. Als geen ander kent hij zijn landgenoot. Op Orcières-Merlette was hij al als tweede achter hem geëindigd, dus hij had moeten weten dat ‘Pogi’ in topvorm was.

Formidabel gereden
Als ploeg heeft Jumbo-Visma formidabel gereden en heeft het weinig fouten gemaakt. Al kun je anderzijds ook zeggen dat het team enorm veel werk heeft verricht dat slechts weinig voorsprong heeft opgeleverd. Een voor een heeft de Jumbo-trein tegenstanders kunnen uitschakelen. Er was er eentje die niet brak. Op Pogacar konden ze steeds maar enkele seconden sprokkelen. Met een afsluitende tijdrit is een voorsprong van minder dan een minuut weinig. Je weet nooit wat er kan misgaan in zo’n beproeving tegen de klok. Daar zijn ze nu ook achter gekomen.

Wat hadden ze anders kunnen doen? Ik denk dat er weinig mogelijkheden waren. Al vind ik het wel jammer dat ze het nooit eens hebben geprobeerd om Sepp Kuss en/of Tom Dumoulin in de bergen in de aanval te sturen. Daar waren nauwelijks risico’s aan verbonden. En dan kun je zien hoe de concurrentie reageert. Nogmaals, de grootste zwakte van Pogacar was zijn team. En op dat zwakke punt hebben ze nooit druk gezet.

Vijf klimrecords
De Tour-zege van Pogacar is echter toe te schrijven op de unieke kwaliteiten van dit in de Tour nog 21-jarige talent. Als je ziet dat hij op liefst vijf cols in deze Tour nieuwe records vestigt, dan weet je dat je met een fenomeen te maken hebt. Op de Col de Peyresourde, Col de Marie-Blanque, Pas de Peyrol, Grand Colombier en La Planche des Belles Filles heeft hij alle tijden uit het verleden uit de boeken gereden.

Een echte verrassing mag dit niet worden genoemd. In de Vuelta a Espana ging hij vorig jaar de strijd aan met nagenoeg dezelfde renners die nu in de Tour de France een hoofdrol opeisten. Ook daar waren Primoz Roglic en Miguel Angel Lopez zijn belangrijkste opponenten. Toch won de toen 20-jarige Pogacar in die ronde drie ritten en eindigde derde in het eindklassement. Overigens hoe Lopez in de tijdrit naar La Planche des Belles Filles nog ruim zes minuten verloor is ook héél opmerkelijk. Zo zie je dat in een afsluitende tijdrit altijd vreemde dingen kunnen gebeuren.

UAE Emirates moet Primoz Roglic wegkopen
Bij UAE Emirates hebben ze na de Tour-zege van Pogacar snel gehandeld en zijn contract opengebroken en verlengd tot eind 2024. Een slimme zet van de teamleiding. Alleen zullen ze nu ook zijn team moeten versterken. Dat verdient Pogacar. Vanaf volgende Tour zullen de concurrenten heel anders met hem omgaan en zullen ze zeker de zwakte van zijn team veel beter benutten.

Normaal is het in de Emiraten niet het grootste probleem om het budget van het team dusdanig te verhogen zodat er versterkingen gehaald kunnen worden. Het contract van Fabio Aru loopt af, waardoor er al ruim 2,5 miljoen euro vrijkomt. Met Rafael Majka is het team in gesprek, al betwijfel ik of dit de beste meesterknecht is.

Ik denk dat UAE Emirates er niet voor schroomt om een renner die nog een lopend contract heeft weg te kopen bij een team. En waarschijnlijk zal dat ook nodig zijn. Wie ik dan zou nemen? Hmm, het klinkt misschien vreemd maar mijn voorkeur zou uitgaan naar Primoz Roglic. Het is bekend dat deze twee Slovenen elkaar goed kennen en veel respect voor elkaar hebben. Als UAE Emirates deze twee kan koppelen hebben ze een uniek koppel om de strijd aan te gaan.

Vraag is natuurlijk of Jumbo-Visma hun kopman Roglic laat gaan? Hij heeft immers nog een contract tot en met 2023 bij het team. Wanneer zij echter de prioriteit geven aan het behouden van Wout van Aert en het geloof hebben dat Tom Dumoulin de komende jaren de strijd met de Slovenen kan aangaan, dan is er in de hedendaagse wielersport veel mogelijk.