Kerckhoffs Raymond

• zondag 16 oktober 2022 om 09:00

Aan de rij lijkt geen einde te komen. Na een half uur signeren en tientallen selfies staan er nog ruim honderd mensen keurig te wachten om een handtekening van Philippe Gilbert in het boek over diens loopbaan te krijgen. Boven op de Cauberg is het gezellig druk bij Phil’s Last Ride. Juist op de Limburgse heuvelrug die hem zoveel succes bracht, zwaait de Waal op deze zaterdagmiddag af.

“Dit is een heel belangrijke plek voor mij”, vertelt de inmiddels 40-jarige Gilbert. Een afscheid in zijn eigen Remouchamps aan de voet van de Côte de la Redoute was ook een mogelijkheid, terwijl de stad Luik eveneens flirtte om een farewell wedstrijd van een van de beste renners uit de Belgische geschiedenis te organiseren.

“Ik heb een bijzondere band met Valkenburg”, benadrukt Gilbert, die vrijdag opnieuw een derde plaquette in de gemeentegrotten kreeg. “Mijn wereldtitel in 2012 en de vier zeges in de Amstel Gold Race zijn hier gerealiseerd. Ik heb sowieso vele mooie successen in Nederland gevierd, want ook de ZLM Toer wist ik driemaal te winnen. Het Nederlandse publiek is altijd heel respectvol naar mij geweest.”

Heel vaak trainde hij in Zuid-Limburg. Wanneer hij voor het eerst de Cauberg op fietste, weet hij niet precies meer. “Ik denk dat ik toen bij de junioren reed en een jaar of zestien was. We kwamen toen in deze omgeving trainen. Later maakte ik wel eens een rondje vanuit Remouchamps naar Limburg.”

Philippe Gilbert wint nog een keer op de Cauberg. Foto: Cor Vos

En zeker toen hij nog met zijn eerste vrouw was die uit de Voerstreek kwam, werden de Limburgse heuvels steeds vaker zijn trainingsgebied. “Mijn parcourskennis hier was dan ook zeer goed. Dat is ook wel nodig, want in de Amstel Gold Race is het steeds keren en draaien. Maar parcourskennis was altijd een van mijn wapens. Ik wist precies wat er ging komen. Dat merkte ik nog toen ik vorige zaterdag naar ‘Il Lombardia’ op televisie keek. Ik kon de route nog altijd dromen.”

Diversiteit
Het meest trots is Gilbert misschien wel op zijn diversiteit in zijn palmares. Hij wist vier van de vijf Monumenten te winnen. Alleen Milaan-San Remo ontbreekt op zijn erelijst. Het tekent dat hij naast de Waalse klassiekers ook succesvol was op de kasseien van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Hij wist kleine rittenkoersen te winnen, terwijl hij in alle drie de grote rondes etappesuccessen boekte. In zijn schitterende biografie ‘Phil’, geschreven door de Waalse journalistieke autoriteit Stéphane Thirion, komt zijn hele loopbaan prachtig aan bod.

“Ik heb steeds mijn doelen bijgesteld, waardoor ik nieuwe uitdagingen kreeg”, vertelt hij voor de start van zijn afscheidscriterium. “Daardoor heb ik het ook zo lang volgehouden. Ook was het belangrijk dat ik om de zoveel jaar van ploeg ben gewisseld, waardoor je andere inzichten kreeg en een nieuwe omgeving die weer inspireerde.”

Eddy Merckx en Philippe Gilbert. Foto: Cor Vos

Naast een groot kampioen is Gilbert ook een persoon die enorm geliefd is in het peloton en bij het publiek. Dat bleek op de Cauberg door de grote opkomst van Waalse supporters en door de aanwezigheid van vele (oud)-renners, ploegmanagers en andere personen uit de wielersport. Eddy Merckx, Thor Hushovd, Niki Terpstra, Jim Ochowitz (speciaal uit Amerika overgevlogen), Patrick Lefevere, Axel Merckx, André Greipel, Dirk Dewolf reisden naar Zuid-Limburg af.

Nadat hij de overwinning in zijn afscheidscriterium heeft veilig gesteld, zegt Gilbert eerlijk dat hij blij is dat er na 20 jaar bij de profs een einde aan zijn loopbaan komt. “Ik sluit hier vermoedelijk de drukste periode uit mijn leven af. Jarenlang heeft alles in het teken gestaan van de fiets. Of ik iets ga missen: de kick van de snelheid. Het gevoel dat je hebt wanneer je een afdaling in gaat. Wat ik niet ga missen, zijn de vele slechte hotels en het vaak waardeloze eten in die hotels. Soms kregen we iets dat je je hond of kat niet eens zou voorschotelen.”