Interview Mauri Vansevenant is nog geen volledig jaar prof, maar beleeft nu al zijn seizoen van de doorbraak. Wim Feys, zijn ploegleider bij belofteploeg EFC-L&R-Vulsteke, volgde de groei van Vansevenant vanaf de eerste rij. “Bij Deceuninck-Quick-Step gaat dat nog niet zo opvallen, maar Mauri is een echte leidersfiguur”, zegt Feys in gesprek met WielerFlits.

De vader van Mauri, Wim Vansevenant, koerste eind jaren 90 drie jaar samen in de ploeg met Wim Feys, die later ploegleider wordt bij belofteploeg EFC-L&R-Vulsteke. Hij heeft Mauri Vansevenant nog in de wieg zien liggen, en kreeg achttien jaar daarna het West-Vlaamse klimtalent onder zijn vleugels bij het evenzeer West-Vlaamse EFC-L&R-Vulsteke. Daar bleef hij van 2018 tot halverwege 2020.

Geen grootspraak
“Mauri kwam over van bij de junioren met minstens drie serieuze adelbrieven”, begint Feys. “In de Ster van Zuid-Limburg had hij de laatste rit gewonnen met een solo van tien kilometer. Een beetje later deed hij hetzelfde in de koers in Zwevegem. In de Alpenklassieker, een Franse topkoers bij de junioren, was hij op weg naar winst, maar viel hij in de afdaling. Door twee gebroken nekwervels heeft hij de tweede helft van het seizoen niet meer gekoerst. Bovendien wist ik via zijn vader Wim ook dat Mauri nog heel wat groeimarge had. Ook bij de beloften, toen hij koers fulltime combineerde met school.”

“Hoe ik Mauri heb leren kennen, is als iemand met veel vertrouwen in zichzelf, al gaat hij dat niet laten blijken. Hij stoeft niet en gaat geen grote uitspraken doen en kan goed omgaan met andere renners. Bij Deceuninck-Quick-Step gaat dat nog niet zo opvallen, maar bij ons was hij zeker een leidersfiguur die ook goed anderen kon motiveren en meetrekken. En die andere jongens kan overtuigen.”

Volgens Feys typeert het Mauri dat hij na een valpartij zonder aarzelen weer vertrekt – foto: Cor Vos

Beste klimmer in Aosta
Vansevenant wordt nu wel eens omschreven als superknecht voor Remco Evenepoel, maar Vansevenant was binnen EFC-L&R-Vulsteke vooral kopman. Zoals in de Valle d’Aosta, de prestigieuze Italiaanse rittenkoers waar hij als eerstejaars al tiende werd en waar hij in 2019 het eindklassement won. Voor de buitenwereld was het na die zege aan de hand van resultaten niet duidelijk of hij de beste in de wedstrijd was, want in de eerste etappe had zijn vluchtersgroep een voorgift van zestien minuten gekregen.

“Ik vond Mauri daar de beste klimmer”, zegt Feys. “Ide Schelling zat ook in die vlucht de eerste etappe. Ze hadden een kwartier voorsprong aan de finish omdat het peloton verkeerd gestuurd was en daarop zelf de koers had geneutraliseerd. Het peloton heeft uit protest niet meer willen koersen. Vanaf de veertiende plaats zaten ze op zestien minuten.”

“Toch bewees Mauri de dagen daarna dat hij wel degelijk de beste klimmer was. Zo deed hij steeds vooraan mee. Behalve in de derde etappe, toen hij aan de voet van een col pech had en daardoor tijd verloor. Die zege was wel helemaal verdiend. Zo deden ze een steile klim op het WK-parcours van Martigny, en daar reed hij van alle klassementsrenners weg. Hij werd in de afdaling teruggepakt, maar bewees dat hij de betere was.”

De foto
Een kleine twee jaar later doet Vansevenant bij de profs mee met de wereldtop. Van een moeiteloze overstap gesproken. “Dat hij dat zo snel doet is verrassend, maar ik heb er wel altijd in geloofd. Voor die Aosta waar hij won, moest ik hem bijvoorbeeld gaan halen in Frankrijk waar hij in La Rosière op stage was met de nationale ploeg. We moesten toen samen door de bergen rijden, onder meer over een hoge col van 2.000 meter om Italië binnen te rijden.”

“Ik zei tegen Mauri: ‘We gaan hier een keer stoppen. We gaan hier eens een foto nemen met een berg op de achtergrond. Als je dan later een bergrit wint in de Ronde van Italië, de Ronde van Spanje of de Ronde van Frankrijk, ga ik die foto online posten. Ik ben er zeker van dat je dat ooit wel gaat kunnen.’ Op dat moment besefte ik dus al dat hij een grote toekomst voor zich had. Een week later won hij Aosta.” )

Ploegleider Wim Feys en Mauri Vansevenant op ‘de foto’ – foto: Wim Feys

Niks is vanzelfsprekend
Vansevenant is een West-Vlaamse boerenzoon. Eentje die heel graag eens alles vergeet en bezig is met zijn moestuin en zijn schapen. “Dat is in zijn voordeel”, zegt Feys. “Veel jonge renners zijn van hun vijftien-zestien jaar alleen maar met koers bezig en met niets anders. Hij is er wel mee bezig, maar hij laat het op zich afkomen zoals het komt.”

“Gaat het eens slecht, dan gaat hij daar ook niet over zitten piekeren. Dan gaat hij een keer naar zijn schapen kijken of op het land werken en is hij dat weer vergeten. Terwijl sommige andere renners het een week meedragen als het slecht gaat. Ze zitten er dan een week continu aan te denken, ook bij iedere training speelt dat in hun hoofd. Op de duur krijgen ze slechte benen door de gedachte aan die keer dat het slecht ging. Mauri niet, die laat alles op zijn beloop.”

Volgens Wim Feys is zijn typerende karakter een groot voordeel. “Je ziet dat ook met zijn valpartijen in de Waalse Pijl vorig jaar en de Amstel dit jaar. Hij valt en twee seconden later staat hij weer op en vertrekt hij weer. Er zijn renners die dertig seconden kijken wat de schade aan hun lijf en fiets is, maar Mauri is daar niet mee bezig. Al moet je niet denken dat hij ook zo weinig stilstaat bij zijn carrière, hij denkt heel goed na over na hoe hij die wil uitstippelen.”

Feys kent Vansevenant als iemand met respect voor jongens met minder talent, maar evengoed ook als een dankbare jongen. “Het mooie is dat hij niet vindt dat alles vanzelfsprekend is. Zo heb ik wel een anekdote”, zegt Feys.

“In zijn eerste beloftejaar zaten we in de Tour de la Mirabelle, in zijn eerste ronde voor de ploeg. We gingen op driehonderd meter van het hotel met de ploeg iets gaan eten. Terwijl we op de kaart kijken wat we gaan eten, staat Mauri recht. ‘Miljaar, ik ga terug naar het hotel moeten’, zegt hij. ‘Waarom zou je terug naar het hotel moeten?’ vraag ik hem. ‘Ik ben m’n portefeuille vergeten.’ ‘Waarom heb jij hier een portefeuille nodig?’ vraag ik. ‘Awel, ik moet toch mijn eten betalen?’ antwoordt hij. 99 procent van de renners gaat ervan uit dat de ploeg gaat betalen, maar dat typeert Mauri dus. Hij vindt niks vanzelfsprekend. Wel, in mijn twintig jaar als ploegleider heb ik dat nooit meegemaakt.”