Kerckhoffs Raymond

• zaterdag 17 december 2022 om 11:30

Interview Door zware valpartijen in de Tour de France en de Vuelta a España moest Primož Roglič afgelopen seizoen beide grote rondes voortijdig verlaten. Daarna volgde een operatie aan zijn schouder en een ruim drie maanden lange revalidatie. Toch weigert de Sloveense kopman van Jumbo-Visma te spreken over een mislukt seizoen.

De nieuwe edtie van RIDE Magazine is nu verkrijgbaar! Onze nieuwe 188 pagina’s dikke voorjaars-editie staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Mathieu van der Poel, Lotte Kopecky, Demi Vollering, Sepp Kuss en Matej Mohoric. Verzeker je van jouw exemplaar en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!

“Het is zoals het is”, vertelt Roglič in gesprek met WielerFlits. “Uitvallen is een onderdeel van het wielrennen. Ik heb het nu al achter me gelaten.”

De 33-jarige toprenner staat liever stil bij de successen die hij in 2022 boekte. “Parijs-Nice en het Criterium du Dauphiné zijn toch mooie wedstrijden. Natuurlijk was het mijn slechtste seizoen tot dusver, maar het was zeker nog geen catastrofe. We moeten het ook niet gaan dramatiseren. Ik kijk nu weer vooruit naar nieuwe doelen.”

Begin december kreeg Roglič van de artsen groen licht om weer op de weg te fietsen. Sinds zijn val in de 16e rit van de Vuelta a España heeft hij nauwelijks meer buiten op de fiets gezeten. “Acht weken moest ik, na mijn operatie aan mijn schouder, rust houden. Iedere week ging het beter, maar zo’n herstel heeft zijn tijd nodig. Ze hebben een deel van mijn bot afgehaald en dat op de plek in de schouder toegevoegd. De eerste periode na de operatie kon ik nauwelijks bewegen met mijn arm. Nu, kan ik mijn arm nog steeds niet helemaal strekken. Gelukkig ben ik geen zwemmer, want dan had zo’n ingreep een veel grotere impact.”

Roglič geeft aan dat hij een zware periode kende sinds zijn val in de Vuelta. “Zwaar is het omdat ik midden in mijn carrière nu een periode ken waarin ik ruim drie maanden niet aan mijn conditie heb kunnen werken. Ik moest nu ineens verplicht rust nemen om mijn lichaam goed te laten herstellen.”

Was die operatie noodzakelijk?
“Ik kon er niet meer mee verder. Ik kon nauwelijks meer slapen. Het is erg pijnlijk wanneer je arm uit de kom schiet. Dat is zeker 30 tot 40 keer gebeurd. Ik moest er iets aan doen. Een andere beslissing dan opereren had ik niet kunnen nemen.”

Wat is je planning op de korte termijn?
“De scan heeft aangetoond dat alles weer aan elkaar is gegroeid en geheeld. Daardoor kreeg ik groen licht om in december mee te gaan met het trainingskamp van de ploeg in Denia. In het tweede trainingskamp in januari hoop ik een gevoel te krijgen over hoe ik mijn seizoen kan indelen.”

Door de operatie en de lange revalidatie is het voor Roglič moeilijk om naar het komende seizoen vooruit te kijken. Al maakt hij, rustig zoals hij altijd is, zich niet al te veel zorgen. “Kijk, de Tour Down Under zal ik wel niet halen. Ik heb er wel vertrouwen in dat ik in maart weer mijn eerste wedstrijden kan rijden. Dat was de afgelopen jaren ook pas het moment dat ik de competitie weer oppakte. Alles is nu afhankelijk hoe het herstel verder loopt. Hoe mijn seizoen gaat uitzien is op dit moment nog een mysterie voor mij. Het heeft geen zin om aan te geven of ik de Giro d’Italia, Tour de France of Vuelta a España ga rijden.”

Primož Roglič na zijn valpartij in de Vuelta a España – foto: Cor Vos

Richting het voorjaar lijkt Roglič op dit moment dan ook weinig ambities te koesteren. “Dit was een langere break dan normaal”, geeft hij aan. “Drie maanden is erg lang. Maar soms is een andere aanpak ook weer ergens goed voor. Misschien wordt het een seizoen waarin ik nauwelijks doelen in het voorjaar uitstippel en pakt dat weer beter uit voor de daaropvolgende maanden. Ik weet het nog niet. Ik moet nu vertrouwen hebben in deze aanpak.”

De erelijst van Primož Roglič is vrij rijk gevuld. Drie eindzeges in de Vuelta a España, de olympische titel tijdrijden, Luik-Bastenaken-Luik en ruim tien rittenkoersen prijken op zijn palmares. Op de vraag wat hij mist, is hij echter duidelijk: “In het wielrennen zijn veel wedstrijden, waardoor je veel doelen kunt stellen. Ik probeer nog diverse wedstrijden te winnen die nog ontbreken op mijn palmares. Dan denk ik aan de Tour de France, Giro d’Italia en zowel het WK tijdrijden als het WK op de weg.”

Er wordt druk gespeculeerd dat je in 2023 de Giro d’Italia gaat rijden. Is dat realistisch na deze lange revalidatie?
“Ik wil de Giro graag nog een keer rijden. Of dat in 2023 zal zijn? Ik moet eerst honderd procent herstellen van deze blessure. Daarna kan ik pas mijn doelen uitzetten. Ik vrees dat de Giro komend seizoen te vroeg gaat komen. Het ligt eraan hoelang ik door deze blessure niet voluit kan gaan. De maanden vliegen ondertussen voorbij. Ik vraag me nu af of ik komend jaar nog in topniveau aan de Giro kan beginnen of dat het verstandiger is om meer tijd te nemen en me optimaal voor te bereiden op de Tour de France.”

Is het parcours van de Giro d’Italia met meer tijdritkilometers niet beter geschikt voor jou dan het Tourparcours?
“Als je goed bent, dan ligt elk parcours je. Voel je je minder, dan heb je op elk parcours iets aan te merken. Ik ben nooit zo bezig met het parcours, maar concentreer me liever op mijn eigen niveau.”

Heb je nog een openstaande rekening met de Tour de France?
“Haha, dat is mooi uitgedrukt. We will see. Het is duidelijk dat mijn ‘job’ in de Tour nog niet klaar is. De toekomst moet het uitwijzen wat er nog mogelijk is. Ik wil zeker terugkeren naar de Ronde van Frankrijk. Mijn eerste opdracht gaat worden om weer eens Parijs te halen. Na de afgelopen twee teleurstellende edities moet ik terug naar de basis en dat eerste doel weer eens zien te halen. Maar natuurlijk wil ik meestrijden in de top van het klassement. De komende editie gaat sowieso bijzonder worden met Jonas met rugnummer 1 en moeten we als Jumbo-Visma de titel verdedigen. Daar ben ik graag bij.”

Hoe kijk je terug op de cruciale rit uit de afgelopen Tour de France naar de Col du Granon?
“Het doet me goed om te horen dat zoveel mensen van ons ‘teamwork’ op die dag hebben genoten. Zelf vond ik het ook mooi om een aandeel te hebben in die show op de voorlaatste col van de dag, de Galibier. Ik wist dat ik daar niet meer voor mijn eigen kansen reed en dat het de bedoeling was om Tadej Pogačar af te matten in dienst van Jonas Vingegaard.”

Primož Roglič – foto: Raymond Kerckhoffs

“Ik wist dat elke aanval die ik daar deed, waarschijnlijk een van mijn laatste wapenfeiten in die Tour zou zijn. We reden daar met de hele ploeg om de Tour te winnen. Als die mogelijkheid zich voordoet, dan maakt het niet uit wie van de ploeg gaat winnen. Ik heb daar gewoon alles gegeven om een zo goed mogelijke situatie voor de ploeg te creëren.”

Was je verbaasd dat jullie plan op de Galibier om Tadej Pogačar af te matten zo goed werkte en dat Jonas Vingegaard later op de Granon de gele trui kon overnemen?
“Om eerlijk te zijn heeft dat resultaat me wel enigszins verbaasd. De uitkomst was beter dan waar we op hadden gehoopt. Natuurlijk was het moeilijk om een paar dagen later de Tour te moeten verlaten. De pijn van de blessure werd ondraaglijk, waardoor het onverstandig was om door te fietsen.”

“Op het moment dat ik de Tour verliet overheerste bij mij het vertrouwen dat Jonas de ronde zou winnen. Ik had later vanuit thuis nog af en toe contact met de ploegleiders, maar veel adviezen heb ik niet hoeven te geven. Alles functioneerde prima. Hun uitgestippelde tactiek werkte uitstekend en de ploeg was heel sterk. Natuurlijk was het pijnlijk dat ik er in de slotweek niet bij was. Op het moment dat je het Tourcircus echter verlaat, heb je direct ook het gevoel dat er afstand is.”

De Tour de France was de laatste jaren voor jou een grote teleurstelling. Na je tweede plek in 2020 twee keer uitgevallen door valpartijen. Geloof je dat je de jongere garde in de Tour ooit nog de baas kunt zijn?
“Zeker. Waarom niet? Het gaat niet om het resultaat, maar om de inspanningen die je doet om dit doel te bereiken. Ik zie mezelf zeker nog vier jaar op het hoogste niveau fietsen. Valverde, Nibali… het zijn allemaal renners die op oudere leeftijd nog mooie prestaties hebben gerealiseerd. Waarom zou ik dat niet kunnen?”

“Ik heb nog altijd genoeg plezier in het fietsen. De harde trainingen zijn voor mij geen opofferingen. Ik geniet nog altijd van de zware arbeid richting een doel. De vonk om het maximale uit mijn loopbaan te halen, om er alles voor te doen, is er nog steeds.”

Roglič met de gevolgen van zijn valpartij zichtbaar na de kasseienrit naar Arensberg – foto: Raymond Kerckhoffs

Heeft Remco Evenepoel je verbaasd in de Vuelta a España?
“Niet echt. Hij hoefde mij niet te laten zien dat hij zo goed was. Voor de Vuelta won hij al genoeg grote wedstrijden. Iedereen wist wat voor een groot talent en super sterke kerel hij is. Ik was klaar om in de slotweek van de Vuelta een groots duel met hem aan te gaan. Ik keek echt uit naar die laatste bergritten. Je zag dat ik iedere dag weer beter ging fietsen en in die Vuelta steeds beter in vorm raakte. Helaas…”

Hoe kijk je als 33-jarige naar deze jonge generatie klassementsrenners? Evenepoel (22 jaar), Pogačar (24 jaar) en Vingegaard (25 jaar) zijn een stuk jonger. 
“Ik vind het een goede ontwikkeling. Zij leggen de lat hoger en zorgen ervoor dat wij onszelf ook moeten verbeteren. Ik hou van concurrentie, ik vind dat iets gezonds in de sport. Het zorgt voor strijd en legt de lat hoger. Altijd komen er jonge renners en staat er een nieuwe generatie op. Ik ben er niet zoveel mee bezig. Ik heb geen invloed op hun ontwikkeling en focus mezelf liever op de zaken waar ik zelf iets aan kan doen. Ik moet er zelf voor zorgen dat ik verbeter en op m’n best naar voren kan komen.”

Voel je je niet al een beetje oud tegenover een elf jaar jongere Evenepoel?
“Oud voel je je wanneer je een stuk trager bent dan hen. Als ik nog altijd mijn goede vorm haal, dan merk ik weinig van dat leeftijdsverschil.”